Forwarded from P4Ciran
والدین فیلسوف و لوازم تعامل با کودک!
با فراگیر شدن برنامه ی فلسفه برای کودکان در حوزه های مختلف آموزش و پژوهش، والدین علاقه مند نیز کم و بیش به این برنامه توجه نشان میدهند و برای همراهی با قواعدش و بکارگیری آن در روند تربیت اظهار تمایل میکنند.
عبارت والدین فیلسوف بطور تلویحی به مادر و پدری اشاره دارد که چارچوب های برنامه فلسفه برای کودکان را کم و بیش پذیرفته اند و اعلام آمادگی کرده اند تا جهان را یکبار دیگر همراه کودکشان کشف کنند. کودکی که می دانیم بطور طبیعی فیلسوف (کنجکاو) است و بزرگسالان فقط لازم است اسباب دوام و پرورش این ویژگی را آنهم نه از طریق آموزش بلکه با غنی
سازی محیط برایش فراهم و موانع این پرسشگری، اندیشه ورزی و کاوش را برطرف نمایند.
در این مسیر آنچه لازم است به آن توجه داشته باشیم، همان پرهیز کلیدی و همیشگی از افراط و تفریط است.
برخی از والدین و گاهی تسهیلگران همچنان گمان میکنند ارتباط با کودک در چارچوب این برنامه لازم است از طریق تاکید بر آموزش سه هسته اصلی (تفکر نقاد، مراقبتی، خلاق) انجام شود.
حال آنکه تجربه ی زیسته ی کودک در اولویت است و ما صرفا باید او را در جهت کاوش، بازبینی، بازآفرینی و مراقبت همراهی و هدایت کنیم؛ به این معنا که با موقعیت سازی هوشمندانه هر سه مهارت تفکر نقاد، خلاق و مراقبتی را پایاپای پیش ببریم.
بنابراین آنچه مسلم است تاکید افراطی روی هر یک از این سه جنبه چه در آموزش و چه در تعامل با کودک بعنوان یک تسهیلگر و یک والد آسیب زاست.
از همین رو اگرچه برای بزرگسال مرتبط آگاهی از لوازم تفکر نقادانه از جمله #مغالطه ها ضرورت دارد، اما در تعامل با کودک همچنانکه پروفسور #لیپمن مبدع فلسفه برای کودکان اذعان میکند مجاز نیستیم با #استدلال و #بلاغت کودک را قانع کنیم.
بکارگیری استدلال فقط تا آنجا مجاز است که کودک توانایی مقابله به مثل و ارایه ی پاسخ متقابل و استدلال خودش را داشته باشد، وگرنه روشن است که بزرگسال درهر جایگاهی در صورتی که لوازم تفکر نقاد را آموخته باشد، قطعا نسبت به کودک از توانایی بیشتری در استدلال برخوردار است.
روش بلاغی و خطابه نیز در تعامل با کودک کارکرد مشابهی دارد و درواقع به ضد کارکرد خودش تبدیل خواهد شد.
بکارگیری فنون تفکر نقاد، کشف و بیان #مغالطه های کودک (که درواقع یک فعالیت فکری خودآگاه نیست ) و #آیرونی در تعامل با او درواقع بسیار شبیه روش جادویی 1-2-3 است که اگرچه برای والدین کارآیی دارد، اما خشنودی، اعتماد بنفس و جنبه های عاطفی رابطه کودک را تحت تاثیر منفی قرار میدهد.
بنابراین بعنوان والدین یا تسهیلگر مهمترین ویژگی تعامل ما با کودک صرفا باید تسهیل جریان تفکر و کاوش کودک باشد. به این ترتیب اگر انواع مغالطه ها یا سایر فنون #تفکر_نقاد را می آموزیم، صرفا باید برای این باشد که بتوانیم بعنوان یک الگو نماینده ی خوبی برای تفکر مستدل باشیم، نه اینکه آن را در جهت مغلوب ساختن کودکمان بکار گیریم که در اینصورت به اسم فلسفه ورزی و اجرای برنامه فلسفه برای کودکان، درواقع تجربه ی فیلسوفانه شخصی کودک را متوقف و او را از پیگیری لذت جستجوگری و کاوش محروم کرده ایم. یادمان باشد پا به پای کودک حرکت کنیم نه جلوتر و نه عقب تر!
الهام فخرایی
@P4Ciran
با فراگیر شدن برنامه ی فلسفه برای کودکان در حوزه های مختلف آموزش و پژوهش، والدین علاقه مند نیز کم و بیش به این برنامه توجه نشان میدهند و برای همراهی با قواعدش و بکارگیری آن در روند تربیت اظهار تمایل میکنند.
عبارت والدین فیلسوف بطور تلویحی به مادر و پدری اشاره دارد که چارچوب های برنامه فلسفه برای کودکان را کم و بیش پذیرفته اند و اعلام آمادگی کرده اند تا جهان را یکبار دیگر همراه کودکشان کشف کنند. کودکی که می دانیم بطور طبیعی فیلسوف (کنجکاو) است و بزرگسالان فقط لازم است اسباب دوام و پرورش این ویژگی را آنهم نه از طریق آموزش بلکه با غنی
سازی محیط برایش فراهم و موانع این پرسشگری، اندیشه ورزی و کاوش را برطرف نمایند.
در این مسیر آنچه لازم است به آن توجه داشته باشیم، همان پرهیز کلیدی و همیشگی از افراط و تفریط است.
برخی از والدین و گاهی تسهیلگران همچنان گمان میکنند ارتباط با کودک در چارچوب این برنامه لازم است از طریق تاکید بر آموزش سه هسته اصلی (تفکر نقاد، مراقبتی، خلاق) انجام شود.
حال آنکه تجربه ی زیسته ی کودک در اولویت است و ما صرفا باید او را در جهت کاوش، بازبینی، بازآفرینی و مراقبت همراهی و هدایت کنیم؛ به این معنا که با موقعیت سازی هوشمندانه هر سه مهارت تفکر نقاد، خلاق و مراقبتی را پایاپای پیش ببریم.
بنابراین آنچه مسلم است تاکید افراطی روی هر یک از این سه جنبه چه در آموزش و چه در تعامل با کودک بعنوان یک تسهیلگر و یک والد آسیب زاست.
از همین رو اگرچه برای بزرگسال مرتبط آگاهی از لوازم تفکر نقادانه از جمله #مغالطه ها ضرورت دارد، اما در تعامل با کودک همچنانکه پروفسور #لیپمن مبدع فلسفه برای کودکان اذعان میکند مجاز نیستیم با #استدلال و #بلاغت کودک را قانع کنیم.
بکارگیری استدلال فقط تا آنجا مجاز است که کودک توانایی مقابله به مثل و ارایه ی پاسخ متقابل و استدلال خودش را داشته باشد، وگرنه روشن است که بزرگسال درهر جایگاهی در صورتی که لوازم تفکر نقاد را آموخته باشد، قطعا نسبت به کودک از توانایی بیشتری در استدلال برخوردار است.
روش بلاغی و خطابه نیز در تعامل با کودک کارکرد مشابهی دارد و درواقع به ضد کارکرد خودش تبدیل خواهد شد.
بکارگیری فنون تفکر نقاد، کشف و بیان #مغالطه های کودک (که درواقع یک فعالیت فکری خودآگاه نیست ) و #آیرونی در تعامل با او درواقع بسیار شبیه روش جادویی 1-2-3 است که اگرچه برای والدین کارآیی دارد، اما خشنودی، اعتماد بنفس و جنبه های عاطفی رابطه کودک را تحت تاثیر منفی قرار میدهد.
بنابراین بعنوان والدین یا تسهیلگر مهمترین ویژگی تعامل ما با کودک صرفا باید تسهیل جریان تفکر و کاوش کودک باشد. به این ترتیب اگر انواع مغالطه ها یا سایر فنون #تفکر_نقاد را می آموزیم، صرفا باید برای این باشد که بتوانیم بعنوان یک الگو نماینده ی خوبی برای تفکر مستدل باشیم، نه اینکه آن را در جهت مغلوب ساختن کودکمان بکار گیریم که در اینصورت به اسم فلسفه ورزی و اجرای برنامه فلسفه برای کودکان، درواقع تجربه ی فیلسوفانه شخصی کودک را متوقف و او را از پیگیری لذت جستجوگری و کاوش محروم کرده ایم. یادمان باشد پا به پای کودک حرکت کنیم نه جلوتر و نه عقب تر!
الهام فخرایی
@P4Ciran