Forwarded from کانال کانون صنفی معلمان ایران
🌀 #دولت_ها_و_فعالیت_صنفی
✍ ابوالفضل جلیلوند
دولت ها در تمام کشورها مانند پدری پر اولاد هستند.
اما در هیچ کشوری برای پرداخت تمام هزینه های همه این فرزندان بودجه کافی وجود ندارد.
رویکرد دولتها اینگونه است که هر فرزندی بیشتر بر دولت فشار بیاورد بیشتر به او رسیدگی می کنند و هر فرزندی که کمتر بر این پدر پر اولاد فشار بیاورد، کمتر نصیبش می شود.
راه فشار آوردن بر دولت ها هم از طریق تشکل یابی و حرکت جمعی برای طرح مطالبات است.
واژه سندیکا واژه ای غربی است که از قرن 18م و از طریق فعالین صنفی که در صدد بودند با فعالیت جمعی و سندیکایی حقوق خود را حفظ کنند، وارد ادبیات غرب شد.
اندکی پس از شکل گیری اولین سندیکاها و همزمان با گسترش صنعت و استثمار روز افزون طبقه مزد بگیر، احساس نیاز به دفاع جمعی از حقوق صنفی از سوی مزدبگیران سبب گسترش جهانی سندیکاها شد که می توانستند با تجمیع نیروهای فردی مزدبگیران و تبدیل آنها به نیروی قدرتمند جمعی ، از حقوق صنف دفاع کنند.
شاید در آن زمان شکل گیری سندیکا برای دفاع از حقوق صنفی به دلیل فشار بسیار زیاد سران سرمایه بر مزدبگیران قابل توجیه بود، اما اینک که غرب تمام ثروت دنیا را بلعیده است باز واژه سندیکا واژه ای پر کاربرد و کاملا زنده ، در غرب است.
این نشان می دهد که توزیع ثروت در هیچ جامعه ای چه فقیر چه غنی تابع مقدار ثروت یا اخلاق منجمله عدالت نیست ، بلکه تنها توازن قوا و مقدار قدرت هر قشر است که میزان برخورداریش را از ثروت کشور تعیین می کند.
انتظار عدالت داشتن از دولت ها انتظار کاملا بیهوده ای است زیرا دولت ها اساسا قادر به اجرای عدالت به طوری که تمام اقشار جامعه از حقوق مکفی و مناسب برخوردار شوند، نیستند.
به سکوت به اندازه سکوت می دهند و به فریاد به اندازه فریاد.
اگر امروز سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی علی رغم دارا بودن یک میلیون کارمند و 13/5 میلیون دانش آموز ، تنها یک درصد تولید ناخالص ملی است ، به این دلیل است که بیش از 90 درصد از فرهنگیان عافیت طلبی پیشه کرده و در سکوت به سر می برند.
آموزش و پرورش فرزندی بسیار ساکت و سربراه است که هر چه به دستش بدهند می گیرد و دم نمی زند.
پدرهای پر اولاد و پر خرج از خدا می خواهند چنین فرزند سربراه و بی دردسری داشته باشند.
همکار گرامی ، از ماست که بر ماست.
اندک حقوقی هم که اینک به آموزش و پرورش پرداخت می شود، از برکت فعالیت تعداد اندکی از همکاران است که با تحمل هزینه های بسیار، تمام بار این جمع ساکت را بر دوش کشیده اند.
کنش این دسته از معلمان مانند این است که این فرزند ساکت هر از گاهی غری زده باشد و پس از خوردن یک تو دهنی اندکی سهمش را افزوده باشد.
حبس ها، تبعید ها و انواع احکام جزایی که برای کنشگران صنفی صادر شده اند، همان تو دهنی زدن به غر زدنهای گاه به گاه این فرزند ساکت و سربراه هستند.
اگر قشر ما می خواهد به حقوق مطلوب خود برسد باید برخیزد و چنان فریاد گوشخراشی زند که نه کسی جسارت کند بر دهانش زند و نه به خود اجازه بدهد که با هزار منت اندک نانی مانند گدایان جلویش پرت کند.
این تنها راه رسیدن به حقوقی است که حق ماست.
به سکوت تنها به اندازه سکوت می دهند نه بیشتر.
https://t.me/joinchat/AAAAADwtsVECWzOntQR9Mg
✍ ابوالفضل جلیلوند
دولت ها در تمام کشورها مانند پدری پر اولاد هستند.
اما در هیچ کشوری برای پرداخت تمام هزینه های همه این فرزندان بودجه کافی وجود ندارد.
رویکرد دولتها اینگونه است که هر فرزندی بیشتر بر دولت فشار بیاورد بیشتر به او رسیدگی می کنند و هر فرزندی که کمتر بر این پدر پر اولاد فشار بیاورد، کمتر نصیبش می شود.
راه فشار آوردن بر دولت ها هم از طریق تشکل یابی و حرکت جمعی برای طرح مطالبات است.
واژه سندیکا واژه ای غربی است که از قرن 18م و از طریق فعالین صنفی که در صدد بودند با فعالیت جمعی و سندیکایی حقوق خود را حفظ کنند، وارد ادبیات غرب شد.
اندکی پس از شکل گیری اولین سندیکاها و همزمان با گسترش صنعت و استثمار روز افزون طبقه مزد بگیر، احساس نیاز به دفاع جمعی از حقوق صنفی از سوی مزدبگیران سبب گسترش جهانی سندیکاها شد که می توانستند با تجمیع نیروهای فردی مزدبگیران و تبدیل آنها به نیروی قدرتمند جمعی ، از حقوق صنف دفاع کنند.
شاید در آن زمان شکل گیری سندیکا برای دفاع از حقوق صنفی به دلیل فشار بسیار زیاد سران سرمایه بر مزدبگیران قابل توجیه بود، اما اینک که غرب تمام ثروت دنیا را بلعیده است باز واژه سندیکا واژه ای پر کاربرد و کاملا زنده ، در غرب است.
این نشان می دهد که توزیع ثروت در هیچ جامعه ای چه فقیر چه غنی تابع مقدار ثروت یا اخلاق منجمله عدالت نیست ، بلکه تنها توازن قوا و مقدار قدرت هر قشر است که میزان برخورداریش را از ثروت کشور تعیین می کند.
انتظار عدالت داشتن از دولت ها انتظار کاملا بیهوده ای است زیرا دولت ها اساسا قادر به اجرای عدالت به طوری که تمام اقشار جامعه از حقوق مکفی و مناسب برخوردار شوند، نیستند.
به سکوت به اندازه سکوت می دهند و به فریاد به اندازه فریاد.
اگر امروز سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی علی رغم دارا بودن یک میلیون کارمند و 13/5 میلیون دانش آموز ، تنها یک درصد تولید ناخالص ملی است ، به این دلیل است که بیش از 90 درصد از فرهنگیان عافیت طلبی پیشه کرده و در سکوت به سر می برند.
آموزش و پرورش فرزندی بسیار ساکت و سربراه است که هر چه به دستش بدهند می گیرد و دم نمی زند.
پدرهای پر اولاد و پر خرج از خدا می خواهند چنین فرزند سربراه و بی دردسری داشته باشند.
همکار گرامی ، از ماست که بر ماست.
اندک حقوقی هم که اینک به آموزش و پرورش پرداخت می شود، از برکت فعالیت تعداد اندکی از همکاران است که با تحمل هزینه های بسیار، تمام بار این جمع ساکت را بر دوش کشیده اند.
کنش این دسته از معلمان مانند این است که این فرزند ساکت هر از گاهی غری زده باشد و پس از خوردن یک تو دهنی اندکی سهمش را افزوده باشد.
حبس ها، تبعید ها و انواع احکام جزایی که برای کنشگران صنفی صادر شده اند، همان تو دهنی زدن به غر زدنهای گاه به گاه این فرزند ساکت و سربراه هستند.
اگر قشر ما می خواهد به حقوق مطلوب خود برسد باید برخیزد و چنان فریاد گوشخراشی زند که نه کسی جسارت کند بر دهانش زند و نه به خود اجازه بدهد که با هزار منت اندک نانی مانند گدایان جلویش پرت کند.
این تنها راه رسیدن به حقوقی است که حق ماست.
به سکوت تنها به اندازه سکوت می دهند نه بیشتر.
https://t.me/joinchat/AAAAADwtsVECWzOntQR9Mg