Forwarded from اتچ بات
🔴📣🔴زنان کارگر در مشاغل خانگی با استثماری مضاعف
آنطور که وزارت تعاون اعلام کرده است، در پایان سال ۹۶ نزدیک به ۲۱۴ شغل خانگی شناسایی شده است که بیش از ۹۰ درصد شاغلان آن را زنان کارگر تشکیل می‌دهند. زنان کارگر در مشاغل خانگی مشکلات بسیاری دارند که کافی نبودن دستمزد و فقدان بیمه مهم‌ترین آنهاست.
در شرایط کنونی که امرار معاش به یکی از دغدغه‌های اصلی خانوار تبدیل شده، کسب درآمد و راه اندازی یک کسب و کار در کنج خانه، به مسکنی برای درمان درد بیکاری زنان کارگر تبدیل شده است.
مرکز آمار، نرخ بیکاری در بهار امسال را ۱۲.۱ درصد اعلام کرده است. بر اساس نتایج اعلام شده، نرخ بیکاری در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی بیشتر بوده است. زنان در شهرهای کوچک و محیط‌های سنتی‌تر و حتی زنان کارگر در پایتخت، به دلایل متعدد مانند نداشتن تحصیلات عالی، نگاه عرف و سنت به زن، توان حضور در مشاغل رسمی را نداشته و به مشاغل خانگی برای امرار معاش متوسل می‌شوند.
آن دسته از زنان کارگر که در کارگاه‌های خانگی یا در مشاغل خرد مشغول به کار هستند، خارج از پوشش قانون کار قرار دارند.
یکی از این زنان کارگر ، سمن حاجی، خیاط ساکن در یکی از محله‌های غرب تهران است؛ او می‌گوید: «راه اندازی یک کسب و کار ساده در منزل هزینه‌های اولیه زیادی دارد که هر کسی توانایی آن را ندارد.»
وی ادامه می‌دهد: «برای راه اندازی یک کارگاه خیاطی تک نفره نیاز به یک چرخ خیاطی ۲ میلیون تومانی، قیچی برش ۸۰۰ هزار تومانی، بسته کامل نخ ۴۰۰ هزار تومانی، چرخ زیگزال ۹۰۰ هزار تومانی و بسیاری وسایل ریز دیگر است که نزدیک به ده میلیون تومان سرمایه نیاز دارد و هر بانوی خانه‌داری توان تهیه وسایل اولیه آن را ندارد.»
زنان بافنده فرش، فقط صاحب ۱۴.۵ درصد تولید خود هستند
یک از فعالین حوزه صنایع دستی در شهرستان کرمان می‌گوید: «زنان روستاهای اطراف کرمان، فرش و گلیم‌های گران قیمت با طرح‌های کاملا بومی این منطقه می‌بافند؛ اما از میزان فروش آن مبلغ بسیار ناچیز و اندکی به زنان بافنده می‌رسد. چون بازار فروش از خودشان ندارند. اما دلال‌ها با فروش فرش‌ها پول خوبی به جیب می‌زنند. بعضا با پیش خرید کردن فرش‌ها از بافنده‌‌ها، پولی بابت افزایش نرخ فرش به بافنده نمی‌دهند.»
وی با بیان اینکه زنان کارگر در روستاها سرمایه‌ای ندارند، ادامه می‌دهد: «برای همین نمی‌توانند خودشان مواد اولیه تولید فرش از دار و چله را تهیه کنند. همین باعث می‌شود که زنان روستایی که مواد اولیه نمی‌توانند تهیه کنند، در ازای تهیه مواد اولیه برای سودجویان کار کنند. آنها هم درنهایت کار زنان را به اصطلاح «بزخری» می‌کنند. برای مثال یک فرش دستباف شش متری که با نخ طبیعی تهیه می‌شود بیش از دو ماه زمان نیاز دارد.»
زنان با تلاش شبانه روزی و فعالیت بیش از ۱۸ ساعت در روز این محصول را تهیه می‌کنند؛ اما دستمزد متوسطی که از سوی پیمانکاران پرداخت می شود ماهیانه ۳۸۰هزار تومان است. به همین دلیل زنان کارکردن در کارگاه‌ها و کارخانه‌ها با ماهی ۹۵۰ هزار تومان را به اشتغالزایی در منزل ترجیح می‌دهند. این حتی کمتر از حداقل حقوق وزارت کاراست. از کل یک فرش ۶متری دستباف به زن بافنده ۷۶۰هزار تومان می‌رسد. کل فرش اما نزدیک ۱۱میلیون به فروش می‌رسد.
این زنان کارگر همگی در مشاغل خانگی و بدون پوشش قانون کار مشغول هستند؛ اینگونه اشتغال به دلیل عدم پوشش حمایتی کافی، ابهامات و پرسش‌هایی را به وجود می‌آورد که یکی از آنها مساله بیمه است.
#زنان_کارگر_درمشاغل_خانگی_واستثمار_مضاعف_انها
@ettehad
آنطور که وزارت تعاون اعلام کرده است، در پایان سال ۹۶ نزدیک به ۲۱۴ شغل خانگی شناسایی شده است که بیش از ۹۰ درصد شاغلان آن را زنان کارگر تشکیل می‌دهند. زنان کارگر در مشاغل خانگی مشکلات بسیاری دارند که کافی نبودن دستمزد و فقدان بیمه مهم‌ترین آنهاست.
در شرایط کنونی که امرار معاش به یکی از دغدغه‌های اصلی خانوار تبدیل شده، کسب درآمد و راه اندازی یک کسب و کار در کنج خانه، به مسکنی برای درمان درد بیکاری زنان کارگر تبدیل شده است.
مرکز آمار، نرخ بیکاری در بهار امسال را ۱۲.۱ درصد اعلام کرده است. بر اساس نتایج اعلام شده، نرخ بیکاری در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی بیشتر بوده است. زنان در شهرهای کوچک و محیط‌های سنتی‌تر و حتی زنان کارگر در پایتخت، به دلایل متعدد مانند نداشتن تحصیلات عالی، نگاه عرف و سنت به زن، توان حضور در مشاغل رسمی را نداشته و به مشاغل خانگی برای امرار معاش متوسل می‌شوند.
آن دسته از زنان کارگر که در کارگاه‌های خانگی یا در مشاغل خرد مشغول به کار هستند، خارج از پوشش قانون کار قرار دارند.
یکی از این زنان کارگر ، سمن حاجی، خیاط ساکن در یکی از محله‌های غرب تهران است؛ او می‌گوید: «راه اندازی یک کسب و کار ساده در منزل هزینه‌های اولیه زیادی دارد که هر کسی توانایی آن را ندارد.»
وی ادامه می‌دهد: «برای راه اندازی یک کارگاه خیاطی تک نفره نیاز به یک چرخ خیاطی ۲ میلیون تومانی، قیچی برش ۸۰۰ هزار تومانی، بسته کامل نخ ۴۰۰ هزار تومانی، چرخ زیگزال ۹۰۰ هزار تومانی و بسیاری وسایل ریز دیگر است که نزدیک به ده میلیون تومان سرمایه نیاز دارد و هر بانوی خانه‌داری توان تهیه وسایل اولیه آن را ندارد.»
زنان بافنده فرش، فقط صاحب ۱۴.۵ درصد تولید خود هستند
یک از فعالین حوزه صنایع دستی در شهرستان کرمان می‌گوید: «زنان روستاهای اطراف کرمان، فرش و گلیم‌های گران قیمت با طرح‌های کاملا بومی این منطقه می‌بافند؛ اما از میزان فروش آن مبلغ بسیار ناچیز و اندکی به زنان بافنده می‌رسد. چون بازار فروش از خودشان ندارند. اما دلال‌ها با فروش فرش‌ها پول خوبی به جیب می‌زنند. بعضا با پیش خرید کردن فرش‌ها از بافنده‌‌ها، پولی بابت افزایش نرخ فرش به بافنده نمی‌دهند.»
وی با بیان اینکه زنان کارگر در روستاها سرمایه‌ای ندارند، ادامه می‌دهد: «برای همین نمی‌توانند خودشان مواد اولیه تولید فرش از دار و چله را تهیه کنند. همین باعث می‌شود که زنان روستایی که مواد اولیه نمی‌توانند تهیه کنند، در ازای تهیه مواد اولیه برای سودجویان کار کنند. آنها هم درنهایت کار زنان را به اصطلاح «بزخری» می‌کنند. برای مثال یک فرش دستباف شش متری که با نخ طبیعی تهیه می‌شود بیش از دو ماه زمان نیاز دارد.»
زنان با تلاش شبانه روزی و فعالیت بیش از ۱۸ ساعت در روز این محصول را تهیه می‌کنند؛ اما دستمزد متوسطی که از سوی پیمانکاران پرداخت می شود ماهیانه ۳۸۰هزار تومان است. به همین دلیل زنان کارکردن در کارگاه‌ها و کارخانه‌ها با ماهی ۹۵۰ هزار تومان را به اشتغالزایی در منزل ترجیح می‌دهند. این حتی کمتر از حداقل حقوق وزارت کاراست. از کل یک فرش ۶متری دستباف به زن بافنده ۷۶۰هزار تومان می‌رسد. کل فرش اما نزدیک ۱۱میلیون به فروش می‌رسد.
این زنان کارگر همگی در مشاغل خانگی و بدون پوشش قانون کار مشغول هستند؛ اینگونه اشتغال به دلیل عدم پوشش حمایتی کافی، ابهامات و پرسش‌هایی را به وجود می‌آورد که یکی از آنها مساله بیمه است.
#زنان_کارگر_درمشاغل_خانگی_واستثمار_مضاعف_انها
@ettehad
Telegram
attach 📎