🔴📣🔴 تلنگری در زمانه « معصومیت‌های از دست‌رفته»
✍ سهند ایرانمهر
« تجاوز گروهی به شانزده دانش‌آموز در مدرسه ای در غرب تهران» عنوانِ خبرِ تکان‌دهنده‌ی جدیدی است که لابد سهم روح و روان درهم‌ریخته چند روز آتی ماست.
هنوز نمی‌توان از روی عنوان این خبر به جزییات دقیقی رسید. اینکه منظور از این تعداد ، قربانیان مستقیم تجاوز است یا کسانی که به اجبار در معرض تماشای صحنه جنسی یا ارتکاب عمل جنسی قرار گرفته‌اند اما یک چیز مسلم است و آن اینکه نوجوانانی مورد آزار جنسی قرار گرفته و از نظر روحی به شدت آسیب دیده‌اند.
متاسفانه این موضوع در روزهای آتی، دستمایه تایید و انکار، نقد و اعتراض، خشم و البته شوخی و لودگی خواهد شد تا بمرور مشمول تکرار و در نهایت فراموشی شود اما بیاییم چند نکته را با خودمان مرور کنیم:
۱- اگر می‌خواهیم طی روزهای آتی، این‌موضوع را انکار کنیم یادمان نرود که پاک کردن صورت مساله چیزی را حل نمی‌کند. وقتی مردم، خطر و ناامنی را از کلاس قرآن تا مدرسه غیرانتفاعی حس کنند و به جای چاره‌اندیشی شاهد انکار و رفوی مساله باشند، ترس و دلهره تا مغز استخوان‌شان نفوذ می‌کند و احساس ناامنی و بی‌پناهی به آشفتگی روانی و فروپاشی روانی جامعه منجر می‌شود. پس، خشم و درماندگی و از هم گسیختگی جامعه را جدی بگیریم.
۲- اگر می‌خواهیم طی روزهای آینده صرفا با مانور بر شدت مجازات فرد خاطی، مساله را ساده کنیم باید بدانیم که تجربه کودکان معصومی که در سال گذشته مورد تجاوز قرار گرفته و کشته شدند، نشان می‌دهد که اولا تکرار این حوادث اتفاقی و استثناء نیست و ثانیا رفع مشکل به اعدام و حد و تعزیر حل نمی‌شود.
۳- اگر واقعا می‌خواهیم بدانیم چرا این اتفاقات روی می‌دهد، گوش خود را شنوای سخن متخصصان امر کنیم . همه چیز را از دریچه مُسلماتی که از صافی آزمایش و خطا نگذشته است، نبینیم و به طرّهاتی که طرح آن با عنوان ریشه معضل، تنها باعث انزجار افکار عمومی‌می‌شود، بال و پر ندهیم.
۴- اگر این‌بار هم با متهم کردن تلگرام و اینترنت می‌خواهیم از مسئولیت فرار کنیم اولا یادمان نرود که تلگرام را هم با ادعای نجات اخلاق و تضمین امنیت فیلتر کردیم و دستکم این‌بار کُمیت‌مان لنگ است مگر اینکه بگوییم فیلترها بی‌فایده بود و فیلترشکن‌ها اوضاع را بدتر کردند که حالا باید جواب اشتباهات فاحشی را بدهیم که با وجود صرف هزینه سنگین، از چاله به چاه‌مان انداخته است.
۵- بر اساس گزارش سایت‌های خبری(منجمله شهرآرا) هفته گذشته محمدباقر الفت، معاون اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم قوه قضائیه در کارگروه ملی مجریان و هدایتگران مشارکت‌های مردمی قوه قضائیه در مشهد گفت:
«کودک آزاری جزو آسیب‌های اولویت‌دار نیست...و معمولا با یک عقبه خارج از کشور وارد می‌شود».
با وجود تعدد منابع خبری بازهم امیدوارم چنین سخنی نقل نشده باشد اما اگر باز هم می‌خواهیم اینگونه صحبت کنیم باید بدانیم که اتفاقا اولویت اول‌مان باید تامین امنیت فرزندان این مرز و بوم باشد و ثانیا اینکه قربانیان٬ این‌بار نوجوانان دبیرستانی بالغ یا نزدیک به بلوغ، آن هم پسر بوده‌اند( پس استدلال بی‌حجابی و تحریک هم به کار نمی‌آید)، با این حال این نوجوانان، درکی از آزار جنسی نداشته‌اند و حتا با بدیهیات شیوه پیشگیری یا مراقبت از خود که جزو آموزش های مهدکودک‌ها و دبستان در کشورهای توسعه یافته است، هم آشنایی نداشته‌اند. ( کانال‌های ماهواره‌ای مربوط به کودکان هر روز در قالب انیمیشن کودکان را برای مصون ماندن از آزار جنسی آموزش می‌دهند و صدا و سیما هنوز درگیر برنامه‌ها و‌کارآکترهای بی‌ثمر است). پس به جای رصد دست بیگانه کافی است عبارت سند آموزشی ۲۰۳۰ را گوگل کنیم تا بدانیم چطور امنیت جسمی و جنسی و روانی فرزندان‌مان را قربانی بازی سیاست کردیم و چطور با تابوهای خودساخته خویش، حریم امنیت جامعه را برداشتیم.
۶- بیایید برای یک‌بار هم که شده، واقعیت‌ها را ببینیم. چشم را از عرش برگیریم و جلوی پای‌مان، واقعیت‌های عینی، معضلات و تاول‌های ترکیده حیات درهم‌ریخته اجتماعی را آنچنان که هست، ببینیم و از تجربه موفق و راه‌های آزموده‌شده جوامع توسعه‌یافته استفاده کنیم.
فقط مورد « ستایش» برای چنین تلنگری در یک جامعه پویا کافیست و وقت آن رسیده که از خود بپرسیم، چرا هنوز پس از ده‌ها تجربه تلخ، در خوان اولیم و هنوز تخت‌بند انکار و تحریف و درنهایت فرافکنی در مورد موضوعی تا این حد مهم؟!
#تجاوز #دبیرستان #آموزش_جنسی #پیشگیری #امنیت_روانی
https://telegram.me/ettehad
✍ سهند ایرانمهر
« تجاوز گروهی به شانزده دانش‌آموز در مدرسه ای در غرب تهران» عنوانِ خبرِ تکان‌دهنده‌ی جدیدی است که لابد سهم روح و روان درهم‌ریخته چند روز آتی ماست.
هنوز نمی‌توان از روی عنوان این خبر به جزییات دقیقی رسید. اینکه منظور از این تعداد ، قربانیان مستقیم تجاوز است یا کسانی که به اجبار در معرض تماشای صحنه جنسی یا ارتکاب عمل جنسی قرار گرفته‌اند اما یک چیز مسلم است و آن اینکه نوجوانانی مورد آزار جنسی قرار گرفته و از نظر روحی به شدت آسیب دیده‌اند.
متاسفانه این موضوع در روزهای آتی، دستمایه تایید و انکار، نقد و اعتراض، خشم و البته شوخی و لودگی خواهد شد تا بمرور مشمول تکرار و در نهایت فراموشی شود اما بیاییم چند نکته را با خودمان مرور کنیم:
۱- اگر می‌خواهیم طی روزهای آتی، این‌موضوع را انکار کنیم یادمان نرود که پاک کردن صورت مساله چیزی را حل نمی‌کند. وقتی مردم، خطر و ناامنی را از کلاس قرآن تا مدرسه غیرانتفاعی حس کنند و به جای چاره‌اندیشی شاهد انکار و رفوی مساله باشند، ترس و دلهره تا مغز استخوان‌شان نفوذ می‌کند و احساس ناامنی و بی‌پناهی به آشفتگی روانی و فروپاشی روانی جامعه منجر می‌شود. پس، خشم و درماندگی و از هم گسیختگی جامعه را جدی بگیریم.
۲- اگر می‌خواهیم طی روزهای آینده صرفا با مانور بر شدت مجازات فرد خاطی، مساله را ساده کنیم باید بدانیم که تجربه کودکان معصومی که در سال گذشته مورد تجاوز قرار گرفته و کشته شدند، نشان می‌دهد که اولا تکرار این حوادث اتفاقی و استثناء نیست و ثانیا رفع مشکل به اعدام و حد و تعزیر حل نمی‌شود.
۳- اگر واقعا می‌خواهیم بدانیم چرا این اتفاقات روی می‌دهد، گوش خود را شنوای سخن متخصصان امر کنیم . همه چیز را از دریچه مُسلماتی که از صافی آزمایش و خطا نگذشته است، نبینیم و به طرّهاتی که طرح آن با عنوان ریشه معضل، تنها باعث انزجار افکار عمومی‌می‌شود، بال و پر ندهیم.
۴- اگر این‌بار هم با متهم کردن تلگرام و اینترنت می‌خواهیم از مسئولیت فرار کنیم اولا یادمان نرود که تلگرام را هم با ادعای نجات اخلاق و تضمین امنیت فیلتر کردیم و دستکم این‌بار کُمیت‌مان لنگ است مگر اینکه بگوییم فیلترها بی‌فایده بود و فیلترشکن‌ها اوضاع را بدتر کردند که حالا باید جواب اشتباهات فاحشی را بدهیم که با وجود صرف هزینه سنگین، از چاله به چاه‌مان انداخته است.
۵- بر اساس گزارش سایت‌های خبری(منجمله شهرآرا) هفته گذشته محمدباقر الفت، معاون اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم قوه قضائیه در کارگروه ملی مجریان و هدایتگران مشارکت‌های مردمی قوه قضائیه در مشهد گفت:
«کودک آزاری جزو آسیب‌های اولویت‌دار نیست...و معمولا با یک عقبه خارج از کشور وارد می‌شود».
با وجود تعدد منابع خبری بازهم امیدوارم چنین سخنی نقل نشده باشد اما اگر باز هم می‌خواهیم اینگونه صحبت کنیم باید بدانیم که اتفاقا اولویت اول‌مان باید تامین امنیت فرزندان این مرز و بوم باشد و ثانیا اینکه قربانیان٬ این‌بار نوجوانان دبیرستانی بالغ یا نزدیک به بلوغ، آن هم پسر بوده‌اند( پس استدلال بی‌حجابی و تحریک هم به کار نمی‌آید)، با این حال این نوجوانان، درکی از آزار جنسی نداشته‌اند و حتا با بدیهیات شیوه پیشگیری یا مراقبت از خود که جزو آموزش های مهدکودک‌ها و دبستان در کشورهای توسعه یافته است، هم آشنایی نداشته‌اند. ( کانال‌های ماهواره‌ای مربوط به کودکان هر روز در قالب انیمیشن کودکان را برای مصون ماندن از آزار جنسی آموزش می‌دهند و صدا و سیما هنوز درگیر برنامه‌ها و‌کارآکترهای بی‌ثمر است). پس به جای رصد دست بیگانه کافی است عبارت سند آموزشی ۲۰۳۰ را گوگل کنیم تا بدانیم چطور امنیت جسمی و جنسی و روانی فرزندان‌مان را قربانی بازی سیاست کردیم و چطور با تابوهای خودساخته خویش، حریم امنیت جامعه را برداشتیم.
۶- بیایید برای یک‌بار هم که شده، واقعیت‌ها را ببینیم. چشم را از عرش برگیریم و جلوی پای‌مان، واقعیت‌های عینی، معضلات و تاول‌های ترکیده حیات درهم‌ریخته اجتماعی را آنچنان که هست، ببینیم و از تجربه موفق و راه‌های آزموده‌شده جوامع توسعه‌یافته استفاده کنیم.
فقط مورد « ستایش» برای چنین تلنگری در یک جامعه پویا کافیست و وقت آن رسیده که از خود بپرسیم، چرا هنوز پس از ده‌ها تجربه تلخ، در خوان اولیم و هنوز تخت‌بند انکار و تحریف و درنهایت فرافکنی در مورد موضوعی تا این حد مهم؟!
#تجاوز #دبیرستان #آموزش_جنسی #پیشگیری #امنیت_روانی
https://telegram.me/ettehad
Telegram
اتحادیه آزاد کارگران ایران
ارتباط با ادمین https://t.me/Ettehadyeh20