Forwarded from عاشقانه های پسر نوح
مرا مبین که چنین آب رفته لبخندم هنوز غرقه امواج سرد اروندم
در این شبانه که غواص درد مواجم به دستگیری یاران رفته محتاجم
کسی نگفته و مانده است ناشنیده کسی منم شبیه کسی، آنکه خواب دیده کسی
منم شمایل داغی که شرقیان دیدند گلی که در شب آشوب، غربیان چیدند
منم شبیه به خوابی که این و آن دیدند. برای این همه مه پیکر جوان دیدند.
منم که با سند زخم اعتبار خود ام.
منم که چهره تاریخی تبار خود ام.
شبیه سوختن ایل داغدار خود ام منم که با سند زخم اعتبار خود ام
پری نموده و بر پرده ها فریب شده. فریب غرب مخور کاینچنین غریب شده.
ستاره ها و پری های سینما منگر به چشم غارنشینان چنین به ما منگر
دروغ این همه رنگش تو را ز ره نبرد شلوغ شهر فرنگش دل تو را نخرد!
سخن مگو که چنین و چنان به زاویه ها مرو به خیمه تاریک این معاویه ها
مبر حکایت خانه به کوی بیگانه مگو به راز، به دیوان، حکایت خانه[3]
اگرچه درد زیاد است و حرفها تلخ است بهل که بگذرم از شکوه، ماجرا تلخ است
اگرچه حرف زیاد است و حرف شیرین است
ببین به چهره ی من برد-بردشان این است
اگر نبود به کف تیغ من که تیزتر است
کجا ز طفل یمن طفل من عزیزتر است
مگر نه طفل من است این گلی که در یمن است
چرا فشردن دستی که بر گلوی من است ؟
بهشت مردم شرقم، به غرب کی نگرم؟
دخیل کرببلایم، کجا به ری نگرم؟
چرا که مشق کنم، خط تیغ حرمله را ؟ چرا به گندم ری بازم این معامله را ؟
ببین به من که برای جهان چه می خواهند.
برای این همه پیر و جوان چه می خواهند.
برای پیری این کودکان چه می خواهند. منم بلاغت تصویر آنچه می خواهند.
گمان مبر که من سوخته ز مریخم خلاصه همه بغض های تاریخم
بگو به دشمن تا گفتگو به من آرد پی مذاکره بگذار رو به من آرد
ز خنده های شما اخم من جمیل تر است منم دلیل شما، زخم من جلیل تر است
بایست! قوت زانوی دیگران مطلب! به غیر بازوی خویش از کسی امان مطلب!
به ضربه سم اسبان به روز جنگ قسم به لحن داغ ترین خطبه تفنگ قسم
که جز به تابش شمشیر، صبح ایمن نیست. چراغ های توهم همیشه روشن نیست.
کجا به بره دمی گرگ ها امان دادند؟ کجا که راهزنان گل به کاروان دادند؟
مگر نه شیوه فرعون شان رجیم تر است. در این مناظره، موسای تو کلیم تر است؟
مکن هراس ز من، نامه امان توام چراغ شعله ور عیش جاودان توام
به دیدگان وصالی در این فراق نگر به کودکان ستمدیده عراق نگر
نه کدخدا به تو این قریه رایگان داده به خط خون من این مرز را امان داده
نه چشم مست تو شرط ادامه صلح است دهان سوخته ام قطعنامه صلح است
کنون که غرقه لطفم، مرا سراب ببین مرا در آینه رجعت آفتاب ببین
جهان ز موج تو پر شد، خودت جزیره مباش یمن اویس شد اکنون، تو بوهریره مباش!
چه گویمت که از این بیشتر نباید گفت! به گوش بتکده غیر از تبر نباید گفت
علی محمد مودب
#آقا_رجب
#رجب_محمد_زاده
#علی_محمد_مودب
https://telegram.me/joinchat/Box3vDwmwwJe37mblWvb8w
در این شبانه که غواص درد مواجم به دستگیری یاران رفته محتاجم
کسی نگفته و مانده است ناشنیده کسی منم شبیه کسی، آنکه خواب دیده کسی
منم شمایل داغی که شرقیان دیدند گلی که در شب آشوب، غربیان چیدند
منم شبیه به خوابی که این و آن دیدند. برای این همه مه پیکر جوان دیدند.
منم که با سند زخم اعتبار خود ام.
منم که چهره تاریخی تبار خود ام.
شبیه سوختن ایل داغدار خود ام منم که با سند زخم اعتبار خود ام
پری نموده و بر پرده ها فریب شده. فریب غرب مخور کاینچنین غریب شده.
ستاره ها و پری های سینما منگر به چشم غارنشینان چنین به ما منگر
دروغ این همه رنگش تو را ز ره نبرد شلوغ شهر فرنگش دل تو را نخرد!
سخن مگو که چنین و چنان به زاویه ها مرو به خیمه تاریک این معاویه ها
مبر حکایت خانه به کوی بیگانه مگو به راز، به دیوان، حکایت خانه[3]
اگرچه درد زیاد است و حرفها تلخ است بهل که بگذرم از شکوه، ماجرا تلخ است
اگرچه حرف زیاد است و حرف شیرین است
ببین به چهره ی من برد-بردشان این است
اگر نبود به کف تیغ من که تیزتر است
کجا ز طفل یمن طفل من عزیزتر است
مگر نه طفل من است این گلی که در یمن است
چرا فشردن دستی که بر گلوی من است ؟
بهشت مردم شرقم، به غرب کی نگرم؟
دخیل کرببلایم، کجا به ری نگرم؟
چرا که مشق کنم، خط تیغ حرمله را ؟ چرا به گندم ری بازم این معامله را ؟
ببین به من که برای جهان چه می خواهند.
برای این همه پیر و جوان چه می خواهند.
برای پیری این کودکان چه می خواهند. منم بلاغت تصویر آنچه می خواهند.
گمان مبر که من سوخته ز مریخم خلاصه همه بغض های تاریخم
بگو به دشمن تا گفتگو به من آرد پی مذاکره بگذار رو به من آرد
ز خنده های شما اخم من جمیل تر است منم دلیل شما، زخم من جلیل تر است
بایست! قوت زانوی دیگران مطلب! به غیر بازوی خویش از کسی امان مطلب!
به ضربه سم اسبان به روز جنگ قسم به لحن داغ ترین خطبه تفنگ قسم
که جز به تابش شمشیر، صبح ایمن نیست. چراغ های توهم همیشه روشن نیست.
کجا به بره دمی گرگ ها امان دادند؟ کجا که راهزنان گل به کاروان دادند؟
مگر نه شیوه فرعون شان رجیم تر است. در این مناظره، موسای تو کلیم تر است؟
مکن هراس ز من، نامه امان توام چراغ شعله ور عیش جاودان توام
به دیدگان وصالی در این فراق نگر به کودکان ستمدیده عراق نگر
نه کدخدا به تو این قریه رایگان داده به خط خون من این مرز را امان داده
نه چشم مست تو شرط ادامه صلح است دهان سوخته ام قطعنامه صلح است
کنون که غرقه لطفم، مرا سراب ببین مرا در آینه رجعت آفتاب ببین
جهان ز موج تو پر شد، خودت جزیره مباش یمن اویس شد اکنون، تو بوهریره مباش!
چه گویمت که از این بیشتر نباید گفت! به گوش بتکده غیر از تبر نباید گفت
علی محمد مودب
#آقا_رجب
#رجب_محمد_زاده
#علی_محمد_مودب
https://telegram.me/joinchat/Box3vDwmwwJe37mblWvb8w