🍁 عشق در آثار مولانا

🔰 مولانا سه ویژگی مهم به عشق نسبت می‌دهد:

🔸 اولین ویژگی این است که مولانا ابیات بسیار زیادی دارد که در آن‌ها همه موجودات جهان عاشق هستند: گرگ و خرس و شیر داند عشق چیست/ کم ز سگ باشد که از عشق او عمی است (مثنوی، ۵/ ۲۰۰۸).
در آثار مولوی همه اجزای عالم عاشق‌اند و هر جزء جهان مست لقا است: اگر این آسمان عاشق نبودی/ نبودی سینه او را صفایی/ وگر خورشید هم عاشق نبودی/ نبودی در جمال او ضیایی/ زمین و کوه اگر نه عاشق اندی/ نرُستی از دل هر دو گیایی (دیوان شمس، ص ۱۱۲۷).
در این ابیات می‌بینیم که آسمان، خورشید، زمین و کوه همه عاشق‌اند. این خصوصیت عشق در هیچ‌یک از رویکردهای گوناگون به عشق وجود ندارد.

🔸 ویژگی دوم عشق در نظر مولوی این است که او در بسیاری از موارد خدا را هم عاشق می‌داند. از سخنان مولوی چنین برمی‌آید که عشق خدا به ما عشقی است از مقوله اینکه شبیه هم هستیم؛ ما شبیه خدا هستیم و او شبیه ماست.

🔸 ویژگی سومی‌که در آثار مولانا برای عشق وجود دارد این است که اگر عشق در کسی پدید بیاید، همه بدی‌ها در او زائل می‌شود. اکنون می‌بینیم که عشق در نظر مولانا می‌تواند همه بدی‌ها را در ما از بین ببرد. ادّعای مولانا این است که عشق، نخوت و ناموس آدمی را درمان می‌کند: ای دوای نخوت و ناموس ما/ ای تو افلاطون و جالینوس ما ( مثنوی، ۱/ ۲۴).

▪ به نظر مولانا همه موجودات جهان می‌توانند عاشق شوند. اینجاست که ما نمی‌فهمیم آن عشقی که بنا بود ما را از انسان غیر اخلاقی به انسان اخلاقی تبدیل کند، کدام عشق است. ولی ما دائماً از این موضوع سخن می‌گوییم که مولانا سرحلقه عشاق است و از آغاز تا پایان اشعارش درباره عشق صحبت می‌کند. واقعاً حقیقتِ عشقی که مولوی از آن سخن می‌گوید، چیست؟

⁣👤 #مصطفی_ملکیان

📄 بخشی از مقاله #روان_شناسی_اخلاق_در_دیدگاه_مولانا

⁣📙 #ماهنامه_سپیده_دانایی_شماره۹۹و۱۰۰

⁣🎭 #روان_شناسی_هنر

✅ @FlourishingCenter