سوسیالیسم چه بلایی سر ونزوئلا آورد؟
ونزوئلا؛ کشوری ۳۰ میلیون نفری با بزرگ‌ترین ذخیره‌ی نفتی جهان، ساحل‌هایی با شن‌های سفید، دیدنی و بلندترین آبشار جهان، کشوری که روزگاری سیل توریست و مهاجر رو در خودش جا داده بود. تو دهه ۸۰ میلادی و در زمان حکومت ملی‌گراها بالاترین نرخ دستمزد رو تو آمریکای جنوبی داشت و از نرخ رفاه چشمگیر برخوردار بود.
ونزوئلا؛ موتورِ محركه‌ی اقتصاد آمريكای لاتین، پناه میلیون‌ها کارگر باقی، نخستین مقصد سفرهای رييس‌جمهور آمريكا، بيل كلينتون تو ۱۹۹۷ و کشوری با ۳۰۰ میلیارد بشکه ذخیره نفت، حتا بیش‌تر از عربستان
سوسیالیسم، بهش وعده‌ی آب و برق و آموزش و بهداشت مجانی داد، براش از ساختن بهشت برابر بین همه گفت، بیماری دشمنی با غرب و جهان آزاد را رواج داد و وقتی قدرت رو به دست گرفت، از ونزوئلا ویران‌ترین ویرانی‌ها رو ساخت. اگه سیاست اقتصاد آزاد دهه‌ی ۹۰ در ونزوئلا ادامه پیدا می‌کرد امروز ونزوئلا اقتصادی به مراتب بهتر از شیلی داشت که بدون نفت، رتبه‌ی ۴۱م GDP دنیا رو داره، احتمالن حتا از کلمبیا هم پیشی می‌گرفت و بعد برزیل و مکزیک، تبدیل به سومین قدرت اقتصادی آمریکای لاتین می‌شد. درآمد سرانه‌ی هر شهروند ونزوئلا که در روزگار حکومت نیروهای ملی و راست هم‌پای درآمد سرانه‌ی شهروندان آمریکا بود، تو سال ۲۰۲۱ تنها ۱۵۰۰ دلار برآورد شده، یعنی هر ماه، ۱۲۵ دلار تو کشوری که یه خانواده‌ی ۴ نفره، حتا بدون احتساب هزینه‌ی اجاره بها، هر ماه نیازمند ۲۰۰۰ دلارند تا بتونند یه زندگی متوسط داشته باشند. کافیه مقایسه کنید که درآمد سرانه‌ی هر کلمبیایی در سال ۲۰۲۱، ۵۸۰۰دلار و هر شیلیایی ۱۵۶۵۰دلار بوده.
ونزوئلایی‌هایی تنها ملت دارای نفت تو آمریکای لاتین هستند اما امروز پایین‌ترین درآمد سرانه رو تو تمام منطقه دارند که تازه این‌هم بازتاب واقعیت نیست چون در عمل ۱۲٪ جمعیت مزدور و نیروی شبه‌نظامی حکومت، تمامی منابع ثروت رو قبضه کردند و در حال غارت تمام دارایی‌های کشورند. در همین زمان، بخش عمده‌ی مردم به کمک‌های بشردوستانه‌ی کشورهای خارجی متکی شدند. مرور جزییاتی از زندگی این مردم تیره‌روز، آینه‌ی حقیقی وضعیت بهشت سوسیالیستی‌ست. تنها يك سال بعد آغاز فروپاشی اقتصاد تو ۲۰۱۴، نرخ قتل تو ونزوئلا برابر شد با نرخ قتل شهروندان غيرنظامی تو بدترین سال عراق بعد از سقوط صدام. در سه سال بعد بحران اقتصادی، به خاطر کمبود غذا، ۶۴ درصد مردم وزن‌شون رو از دست دادند و به شکل میانگین، حدود ۱۱ کیلوگرم لاغرتر شدند. طبیعیه چون ۸۲ درصد مردم تو فقر زندگی می‌کنند
سقوط ونزوئلا به این دره‌ی تباهی از همون روز نکبتی مشخص بود که #چاوز به قدرت رسید. در سال ۱۹۹۸، تنها ۱۴ ونزوئلایی درخواست پناهندگی به آمریکا داده بودند اما تو چند ماه بعدی که چاوز قدرت رو قبضه کرد، ۱۰۸۶نفر از آمریکا درخواست پناهندگی کردند. اونا احتمالن زودتر از همه فهمیدن آخر این قطار سوسیالیستی، چپه کردن کشوره. تا سال ۲۰۱۳، ۶ درصد جمعیت ونزوئلا از بهشت سوسیالیست‌ها فرار کردند، و امروزه تنها سه میلیون ونزوئلایی تو کلمبیا آواره‌اند و ۱.۵ میلیون نفر تو اکوادور. #سوسیالیسم همیشه وخیم‌تر نتیجه‌ی ممکن رو به ارمغان میاره.
اون‌چه خوندید، بخشی از اپیزود ۲۰م پادکست مدبویز با نام "بهشت سوسیالیستی!" به قلم ساسان آقایی و با صدای مجتبی حصامی بود.
✍پادکست مدبویز
@gurd_shah
ونزوئلا؛ کشوری ۳۰ میلیون نفری با بزرگ‌ترین ذخیره‌ی نفتی جهان، ساحل‌هایی با شن‌های سفید، دیدنی و بلندترین آبشار جهان، کشوری که روزگاری سیل توریست و مهاجر رو در خودش جا داده بود. تو دهه ۸۰ میلادی و در زمان حکومت ملی‌گراها بالاترین نرخ دستمزد رو تو آمریکای جنوبی داشت و از نرخ رفاه چشمگیر برخوردار بود.
ونزوئلا؛ موتورِ محركه‌ی اقتصاد آمريكای لاتین، پناه میلیون‌ها کارگر باقی، نخستین مقصد سفرهای رييس‌جمهور آمريكا، بيل كلينتون تو ۱۹۹۷ و کشوری با ۳۰۰ میلیارد بشکه ذخیره نفت، حتا بیش‌تر از عربستان
سوسیالیسم، بهش وعده‌ی آب و برق و آموزش و بهداشت مجانی داد، براش از ساختن بهشت برابر بین همه گفت، بیماری دشمنی با غرب و جهان آزاد را رواج داد و وقتی قدرت رو به دست گرفت، از ونزوئلا ویران‌ترین ویرانی‌ها رو ساخت. اگه سیاست اقتصاد آزاد دهه‌ی ۹۰ در ونزوئلا ادامه پیدا می‌کرد امروز ونزوئلا اقتصادی به مراتب بهتر از شیلی داشت که بدون نفت، رتبه‌ی ۴۱م GDP دنیا رو داره، احتمالن حتا از کلمبیا هم پیشی می‌گرفت و بعد برزیل و مکزیک، تبدیل به سومین قدرت اقتصادی آمریکای لاتین می‌شد. درآمد سرانه‌ی هر شهروند ونزوئلا که در روزگار حکومت نیروهای ملی و راست هم‌پای درآمد سرانه‌ی شهروندان آمریکا بود، تو سال ۲۰۲۱ تنها ۱۵۰۰ دلار برآورد شده، یعنی هر ماه، ۱۲۵ دلار تو کشوری که یه خانواده‌ی ۴ نفره، حتا بدون احتساب هزینه‌ی اجاره بها، هر ماه نیازمند ۲۰۰۰ دلارند تا بتونند یه زندگی متوسط داشته باشند. کافیه مقایسه کنید که درآمد سرانه‌ی هر کلمبیایی در سال ۲۰۲۱، ۵۸۰۰دلار و هر شیلیایی ۱۵۶۵۰دلار بوده.
ونزوئلایی‌هایی تنها ملت دارای نفت تو آمریکای لاتین هستند اما امروز پایین‌ترین درآمد سرانه رو تو تمام منطقه دارند که تازه این‌هم بازتاب واقعیت نیست چون در عمل ۱۲٪ جمعیت مزدور و نیروی شبه‌نظامی حکومت، تمامی منابع ثروت رو قبضه کردند و در حال غارت تمام دارایی‌های کشورند. در همین زمان، بخش عمده‌ی مردم به کمک‌های بشردوستانه‌ی کشورهای خارجی متکی شدند. مرور جزییاتی از زندگی این مردم تیره‌روز، آینه‌ی حقیقی وضعیت بهشت سوسیالیستی‌ست. تنها يك سال بعد آغاز فروپاشی اقتصاد تو ۲۰۱۴، نرخ قتل تو ونزوئلا برابر شد با نرخ قتل شهروندان غيرنظامی تو بدترین سال عراق بعد از سقوط صدام. در سه سال بعد بحران اقتصادی، به خاطر کمبود غذا، ۶۴ درصد مردم وزن‌شون رو از دست دادند و به شکل میانگین، حدود ۱۱ کیلوگرم لاغرتر شدند. طبیعیه چون ۸۲ درصد مردم تو فقر زندگی می‌کنند
سقوط ونزوئلا به این دره‌ی تباهی از همون روز نکبتی مشخص بود که #چاوز به قدرت رسید. در سال ۱۹۹۸، تنها ۱۴ ونزوئلایی درخواست پناهندگی به آمریکا داده بودند اما تو چند ماه بعدی که چاوز قدرت رو قبضه کرد، ۱۰۸۶نفر از آمریکا درخواست پناهندگی کردند. اونا احتمالن زودتر از همه فهمیدن آخر این قطار سوسیالیستی، چپه کردن کشوره. تا سال ۲۰۱۳، ۶ درصد جمعیت ونزوئلا از بهشت سوسیالیست‌ها فرار کردند، و امروزه تنها سه میلیون ونزوئلایی تو کلمبیا آواره‌اند و ۱.۵ میلیون نفر تو اکوادور. #سوسیالیسم همیشه وخیم‌تر نتیجه‌ی ممکن رو به ارمغان میاره.
اون‌چه خوندید، بخشی از اپیزود ۲۰م پادکست مدبویز با نام "بهشت سوسیالیستی!" به قلم ساسان آقایی و با صدای مجتبی حصامی بود.
✍پادکست مدبویز
@gurd_shah