شکوهی برای میهن، اما نه در میهن: حسرتی ملی برای یک فرصت ازدست‌رفته

در واپسین روزهای بهار ۲۰۲۵، در شهر پاریس، عروسی باشکوهی برگزار شد؛ مراسمی که نه تنها پیوند میان دو قلب جوان بود، بلکه می‌توانست نقطه‌ای درخشان در حافظه ملی و جمعی مردم ایران باشد. #شاهدخت_ایمان_پهلوی، دومین فرزند شاهزاده رضا پهلوی، با #بردلی_شرمن، عروسی کرد؛ در مراسمی زیبا، آرام و پرفروغ اما بیرون از مرزهای میهن، به‌دور از خاک مادری، به‌دور از حضور ملتی که این شکوه را در قلب خود کم دارد.

اگر این عروسی در خاک ایران، در کاخی از تاریخ و فرهنگ، برگزار می‌شد، امروز ما نه فقط شاهد عروسی یک شاهدخت، بلکه ناظر یک رویداد ملی، فرهنگی، اقتصادی و هویتی می‌بودیم که می‌توانست به تجدید روح ملی و توسعه همه‌جانبه کشور بینجامد.


✅در کشوری که مردمش نیم‌قرن با بحران‌های اقتصادی، فشارهای اجتماعی و خستگی مزمن از بی‌ثباتی مواجه‌اند، یک عروسی سلطنتی می‌توانست هوایی تازه در ریه‌های ملی بدمد. می‌توانست موجب اتحاد درونی میان اقوام، مذاهب و گروه‌های فکری مختلف شود که همه برای لحظاتی حول یک رویداد باشکوه ملی گرد هم می‌آمدند. می‌توانست فضایی برای بازسازی احساس تعلق ملی در جوانان باشد؛ جوانانی که سال‌هاست در خلأ هویتی و بی‌افقی اجتماعی گرفتارند. می‌توانست لحظه‌ای برای افتخار جمعی باشد؛ احساس "ما هم می‌توانیم زیبا، نجیب، شکوهمند و جهانی باشیم."


✅اگر این مراسم در ایران برگزار می‌شد، از فرش‌های دست‌باف گرفته تا خوراک‌های سنتی، موسیقی مقامی، لباس‌های محلی اقوام ایرانی، طراحی معماری فضا و حتی زبان شعر و موسیقی ایرانی، همه در خدمت نمایش یک تمدن می‌بودند. هنرمندان، طراحان لباس، آشپزان، فیلم‌سازان و معماران فرصت می‌یافتند تا در خدمت شکوه ایران زمین باشند و بدرخشند.


✅ازدواج‌های سلطنتی در کشورهای غربی، میلیون‌ها گردش مالی در قالب خدمات تشریفاتی، سوغات، رسانه، توریسم، حمل‌ونقل، تبلیغات و... تولید می‌کنند. اگر عروسی شاهدخت ایمان در ایران برگزار می‌شد: هزاران شغل مستقیم و غیرمستقیم در بخش‌هایی همچون گردشگری، تشریفات، خدمات، هتلداری، طراحی، تولید، رسانه، موسیقی و تبلیغات ایجاد می‌شد. کسب‌وکارهای خرد و محلی از شمال تا جنوب، از لرستان تا خراسان، می‌توانستند درگیر این رویداد ملی شوند. فروش ملی سوغات، خوراکی، پوشاک سنتی و کالاهای فرهنگی رونق می‌گرفت.


✅کشورهای پیشرفته پادشاهی ازدواج سلطنتی را به ابزاری برای برندسازی فرهنگی و جذب توریست جهانی تبدیل کرده‌اند. اگر این مراسم در ایران برگزار می‌شد، گردشگرانی از اروپا، آمریکا، خاورمیانه و آسیای مرکزی به ایران سفر می‌کردند. شهرهای تاریخی مثل اصفهان، شیراز، تهران و تبریز فرصت می‌یافتند تا چهره‌ واقعی خود را به جهان نشان دهند. ایران، نه با اخبار تحریم و جنگ، بلکه با فرهنگ، عشق، شادی و تاریخ به جهان معرفی می‌شد.


✅پوشش رسانه‌ای ازدواج سلطنتی، میلیون‌ها بیننده در سراسر جهان را جذب می‌کند. در ایران، رسانه‌ها می‌توانستند محتواهای ارزشمند فرهنگی و تاریخی تولید کنند که برای سال‌ها در حافظه مردم باقی بماند. باعث رشد صنعت رسانه، مستندسازی و تولید محتوای تصویری در سطح جهانی شوند. زمینه‌ای برای بازسازی چهره نرم و انسانی ایران در رسانه‌های جهانی فراهم کنند.


✅در دنیای مدرن، قدرت کشورها تنها با سیاست خارجی سنجیده نمی‌شود، بلکه با قدرت فرهنگی و دیپلماسی عمومی آن‌ها نیز ارزیابی می‌گردد. اگر این ازدواج در ایران برگزار می‌شد، ده‌ها سفیر، مقام ارشد، خانواده‌های سلطنتی و شخصیت‌های فرهنگی از سراسر جهان دعوت می‌شدند. ارتباطات غیررسمی، اما مؤثر میان ملت ایران و جهان تقویت می‌شد. مردم ایران فرصت می‌یافتند تا از چهره‌ای جدید، شریف و جهانی از کشورشان دفاع کنند.


✅ملت ایران، ملتی است که میراث کوروش، داریوش، فردوسی، خیام و زرتشت را بر دوش دارد. اما سال‌هاست که افتخار به این میراث به حاشیه رانده شده است. عروسی شاهدخت ایمان، اگر در ایران برگزار می‌شد، فرصتی بود برای یادآوری این شکوه تاریخی؛ نشان دادن اینکه ایران می‌تواند همچنان با شأن، ادب، شکوه و افتخار، در صحنه جهانی ظاهر شود؛ زنده‌کردن حس غرور ملی در دل یک ملت زخم‌خورده.

جشن عروسی شاهدخت ایمان پهلوی می‌توانست جرقه‌ای باشد برای تولد دوباره‌ ملت ایران؛ از فرهنگ تا اقتصاد، از روحیه تا دیپلماسی. می‌توانست پُلی باشد میان گذشته زرین و آینده‌ای روشن. اما این مراسم، به‌دلیل #تبعید_ناخواسته‌_خاندان_پادشاهی_پهلوی، نه در کاخ گلستان، نه در شاهگلی، نه در میدان نقش‌جهان، که در سایه‌ برج ایفل برگزار شد.

ازین مراسم، سهم ملت ایران تنها عکس‌ها و خاطره‌ای در شبکه‌های اجتماعی بود. سهم ایران ازین عظمت، حسرتی بود که بر دل‌ها نشست؛ حسرتی به بزرگی ملت، به ژرفای تاریخ، و به اندازه‌ آنچه که می‌توانست باشکوه‌ترین لحظه‌ امید ملی باشد.

✍️جهان_ایرانی