هزار و یک شهر-‌چند روز پیش رفتم سمت میدون کرجی که خیلی وقته خرابش کردن و دیگه میدون نیست. ولی خُب همه باز بهش می‌گن #میدون_کرج. خوشم میاد پیاده‌روی کنم تو محلاتِ قدیمی و خیابونایی که خاطره دارم. اینم در جوابِ دایرکتایی می‌گم که پرسیدن اصلا از اون سمت رد شدی تاحالا که مطلبم نوشتی واسه تخریب نکردن سینما هجرت؟
‌بوی ماهی و مرغ میاد، پیاده‌رو پُره از دستفروشایی که به سختی باید راهتو بینشون باز کنی. تاکسی‌ها نصفِ عرضِ خیابون رو گرفتن و ترافیک‌ غوغا می‌کنه ولی نمی‌دونم فقط منم یا شما هم‌ این‌طوری هستین؛ که واقعا حس خوبی دارم از قدم زدن همین‌جاها. چون پُر از شورِ زندگیه.
دایرکت میاد برام که شده محل تجمعِ معتادا و باید تخریب شه اگر هم به بهانه‌ی تخریب نباشه. خیلی روزا از تحریریه پیاده برمی‌گردیم، زیرِ پلِ آزادگان معتاد می‌بینی کنارِ هم خیلی ریلکس در حال مصرف. به نظرتون پلِ آزادگانم خراب کنیم تا مشکل اعتیاد حل شه؟
ما می‌گیم شماها تو هر نهادی که هستین، چرا ما شهروندا‌ رو به رسمیت نمی‌شناسین؟ چرا ماها رو قانع نمی‌کنین؟ چرا اگر یه طرح به نفعِ شهره، همون اولش نمیاین یه دیالوگ با ما برقرار کنین؟‌ ببینین ما چی می‌گیم؟