احمد نجاتیان، رئیس سازمان نظام پرستاری:
«سالانه حدود ۱۸۰۰ پرستار از ایران مهاجرت می‌کنند. یک پرستار معمولی ما به راحتی می‌تواند به آلمان مهاجرت کند و ۴۰۰۰ یورو حقوق بگیرد و حداقل یک زندگی معمولی داشته باشد.»

نجاتیان این روند را یکی از بحران‌های جدی نظام سلامت کشور دانست. اما واقعیت فراتر از اعداد است — این بحران نتیجه‌ی سومدیریت، سیاست‌های ضدعلمی و فساد سیستماتیک در جمهوری اسلامی است.

در حالی که ایران با کمبود شدید پرستار، پزشک و زیرساخت های درمانی مواجه است، ده‌ها هزار نیروی متخصص درمان در حال ترک کشور هستند — نه صرفاً به‌خاطر درآمد، بلکه به دلیل بی‌ثباتی، فشار کاری شدید، نبود حمایت قانونی، عدم امنیت شغلی و سرکوب اتحادیه‌ها.

چند نمونه مستند از بحران درمان در ایران:
طبق آمار رسمی، نسبت پرستار به بیمار در ایران حدود ۱ به ۲۴ است؛ در حالی که میانگین جهانی ۱ به ۱۰ است .

در برخی مناطق روستایی و محروم، دسترسی به پزشک عمومی فقط در هفته یک‌بار امکان‌پذیر است.
هم‌زمان میلیاردها تومان از بودجه کشور صرف پروژه‌های غیرپاسخ‌گو، نظامی یا تبلیغاتی می‌شود — در حالی که بسیاری از بیمارستان‌ها با تجهیزات فرسوده و کمبود دارو روبرو هستند.

«مسئله اصلی ایران، استبداد دینی قائم به فرد علی خامنه‌ای و حکومتی است که حول
این محور سامان یافته است.»

این جمله‌ی روشن و کوبنده را ابوالفضل قدیانی، زندانی سیاسی، از دل زندان تهران بزرگ نوشته است؛ کسی که سال‌ها در درون اصلاح‌طلبی فعالیت می‌کرد و امروز بی‌پرده از راه نجات ایران را گذار از حکومت ولایت فقیه می داند.

قدیانی با اشاره به رویکرد مصطفی تاج‌زاده می‌نویسد:
“شیوه مصطفی تاج‌زاده، نقد صریح علی خامنه‌ای و دستگاه اوست تا اولاً هرچه بیشتر هیمنه این استبداد پوشالی بشکند و ثانیاً از این نقدها راهی برای اصلاح و تغییر ساختار گشوده شود.”

اما او بلافاصله تأکید می‌کند که با بخش دوم این مسیر هم‌عقیده نیست:
“این نظام به هیچ‌وجه تن به هیچ اصلاحی نخواهد داد. تجربه این سال‌ها گواه این مدعاست که استبداد در مقابل مقاومت، عقب‌نشینی می‌کند.”

#هم_آوا
#ابوالفضل_قدیانی
#زندان_تهران_بزرگ
#گذار_از_جمهوری_اسلامی
#گذار_خشونت_پرهیز

درختانی که هزاران سال بخشی از زیست‌بوم ایران بودند، امروز در آستانه انقراض‌اند.
دلایل آن روشن است: قاچاق چوب، چراگاه‌های بی‌رویه، آتش‌سوزی‌های عمدی، ویلاسازی، سدسازی، تغییر اقلیم، و غیبت یک حکومت پاسخ‌گو.

اما تا دستیابی به یک حکومت مرکزی دموکراتیک و دلسوز برای ایران و در غیاب یک دولت مسئول، چه می‌توان کرد؟


راهکارهای شهروندی برای حفاظت از طبیعت ایران:

آموزش عمومی – آگاهی‌بخشی به نسل جدید درباره نقش درختان، خاک، و چرخه آب
حمایت از کاشت درختان بومی و غیرتجاری در مناطق آسیب‌دیده

گزارش‌گری مردمی – مستندسازی تخریب طبیعت و اشتراک‌گذاری با رسانه‌ها و سازمان‌های مدنی

تحریم مصرف چوب قاچاق (از زغال جنگلی تا مبلمان بدون منشأ مشخص)

مخالفت با ویلاسازی و جاده‌سازی در جنگل‌ها – حتی اگر به ظاهر “قانونی” باشد
مشارکت در کمپین‌ها و گروه‌های مستقل محیط‌زیستی

از همه مهم‌تر:
مردم محلی باید حافظان ثروت‌های طبیعی و زیستی سرزمین خود باشند.
بدون حضور فعال و آگاهانه‌ی جوامع بومی، حفاظت بلندمدت از جنگل‌ها و منابع امکان‌پذیر نیست.

تصویر برگرفته از صفحه ی روستاگل

#مافیای_چوب
#مردم_محلی
#مسئولیت_شهروندی
#حفاظت_زیست_محیطی
#هم_آوا

برشی از صحبت های شروین در مورد وطن فروشی و وطن دوستی در برنامه ی دیالوگ

گزارش‌های دریافتی نشان می‌دهد که:
• قطعی مکرر برق و خرابی سیستم‌های سرمایشی،
• نبود پنجره و تهویه در اتاق‌ها،
• تراکم جمعیت غیرقانونی،
• و حتی قطع کامل آب در یک روز کامل،
زندانیان زن را در شرایطی غیرانسانی قرار داده است.

در حالی‌که گرمای تابستان شدت گرفته، هیچ اقدام مؤثری از سوی مسئولان زندان برای بهبود وضعیت صورت نگرفته است. اضافه شدن زندانیان جدید به اتاق‌های کوچک، بحران را به سطحی خطرناک برای جان انسان‌ها رسانده است.

این وضعیت، نقض آشکار استانداردهای بین‌المللی حقوق بشر و اصول اولیه‌ی کرامت انسانی است.

#زندان_قرچک
#زندانیان_زن
#نقض_حقوق_بشر
#ایران
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#هم_آوا

در جریان حمله اسرائیل به زندان اوین، دکتر س. مکرمی، پزشک متخصص بیماری‌های عفونی، دچار جراحات شدیدی شد. او در یادداشتی نوشت که در آن لحظات بحرانی، این زندانیان سیاسی بودند که جان او را نجات دادند:

«زندانیان می‌توانستند بروند، اما ماندند و مرا نجات دادند. همان‌هایی که روزی درمانشان کرده بودم. مرا به گوشه دیوار کشاندند ، نیمه جان بودم. برایم آب آوردند. پایم را اتل بستند. شیون می کردند و مرا در برانکارد گذاشتند و گفتند تو‌ همیشه در کنار ما بودی و تنهایت نمی گذاریم. تشکر از زندانیانی که نجاتم دادند و تشکر از دکتر موحدی که تنهایم نگذاشت»

این روایت، فراتر از یک لحظه‌ی انسانی‌ست.
سندی‌ست بر شکاف عمیق اخلاقی میان کسانی که در بندند و حاکمیتی که پشت برج‌های نگهبانی ایستاده بود، اما حتی در لحظه‌ی بحران، جان زندانیان را رها کرد.

در زمان حمله، شرافت در بند بود — و استبداد در موضع قدرت.

#هم_آوا #اوین
#حمله_اسرائیل
#زندانی_سیاسی

During the Israeli attack on Evin Prison, Dr. S. Makarem, an infectious disease specialist, was severely injured. In a note, she wrote that in those critical moments, it was the political prisoners who saved her life:

“The prisoners could have left, but they stayed and saved me. The same ones I had once treated. They pulled me to the corner of a wall—I was half-conscious. They brought me water. They splinted my leg. They were crying and placed me on a stretcher, saying: You’ve always stood by us—we won’t leave you alone.
My thanks to the prisoners who saved me, and may not even know their names and to Dr. Movahedi who did not leave me behind.”

This is more than a moment of humanity.
It is evidence of the profound moral divide between those in chains and the regime that stood watch from the towers yet in the moment of crisis, abandoned the lives inside.

In the time of attack, dignity was behind bars , and tyranny stood in power.

#HamAva
#Evin_prison
#زندانی_سیاسی
#iran_political_prisoners
#هم_آوا

مریم حسنی، دختر مهدی حسنی، زندانی سیاسی محکوم به اعدام، در ویدیویی که در شبکه اجتماعی ایکس منتشر کرد گفت:

«اعاده دادرسی پدرم برای چهارمین‌بار رد شد. حالا دیگه واقعاً جونش در خطره. هیچ راهی نمونده جز کمک مردم. این روزا برای ما حیاتی‌ان. لطفا ساکت نمونید. لطفا صدای ما باشید.»

مهدی حسنی از معترضان خیزش «زن، زندگی، آزادی» در سال ۱۴۰۱ است که در جریان اعتراضات در شهر مهریز بازداشت شد. او به اتهام «افساد فی‌الارض» و بدون ارائه مستندات شفاف، در دادگاه انقلاب یزد به اعدام محکوم شده است.

او پیش‌تر بارها از دسترسی به وکیل انتخابی و دادرسی عادلانه محروم بوده و خانواده‌اش درباره فشارهای امنیتی علیه او هشدار داده‌اند.

#هم_آوا
#مهدی_حسنی
#نه_به_اعدام
#زندانی_سیاسی
#اعدام_سیاسی
#زن_زندگی_آزادی

جعفر بندی شربیانی، عضو هیئت رئیسه شورای اسلامی شهر تهران، پیشنهاد داد:

«قبل از اینکه مرمتی در زندان اوین صورت بگیرد، شهرداری تفاهمی در راستای تفاهم قبلی با قوه قضاییه انجام دهد و با توجه به موقعیت سوق‌الجیشی زندان اوین و اتصال آن به کوه‌های شمال تهران، این مکان به موزه و پارک عمومی تبدیل شود.»

زندان اوین یکی از نمادهای تاریخی سرکوب سیستماتیک، بازداشت‌های سیاسی، شکنجه و اعتراف‌گیری اجباری در تاریخ جمهوری اسلامی ایران است.

اما پرسش اساسی باقی‌ست:
آیا زیر سایه‌ی جمهوری اسلامی می‌توان تمام حقایق تلخ و ترسناک تاریخی و آن‌چه بر زندانیان اوین گذشته را در موزه‌ای به تصویر کشید؟
یا همچون همیشه، قرار است با پروپاگاندا و بازنویسی تاریخ، پرده‌ای بر ده‌ها مورد شکنجه، سرکوب و کشتار کشیده شود؟

اهمیت این پیشنهاد فراتر از کاربری زمین است؛
اوین می بایست موزه شود — اما فراموش‌خانه نه!

#اوین
#زندان_اوین
#حافظه_تاریخی
#هم_آوا