🔻
بهرام بیضایی، نیک اندیش، فرهیخته، نمایشنامه‌نویس و سینماگر نامدار ایرانی در ۸۷ سالگی درگذشت.

درگذشت نویسنده، کارگردانِ نامدار ایرانیِ، بهرام بیضایی، آن تازه‌روان بر ملت ایران آرامش باد.

مژده شمسایی، همسر این هنرمند، با انتشار پستی در فیسبوک همراه با تصویری از بیضایی و شعری، خبر درگذشت او را تأیید کرد و نوشت: «زمین زیرِ پایم سست است وقتی او بر آن راه نمی‌رود
هوا برایم تنگ است وقتی او در کنارم نفس نمی‌کشد
آسمانم رنگی ندارد وقتی چشمان آسمانی‌اش به آن نمی‌نگرد
کوه‌ها مظهر هیچ‌اند وقتی ایستادگی‌اش جایی ندارد
جهانم خالی‌ست وقتی صدایم نمی‌کند
عشق تنها واژه‌ای‌ست وقتی نیست که نثارش کنم
وطنم نامی‌ست وقتی او از آن نمی‌نویسد
راه‌ها به بیراهه می‌روند وقتی به او نمی‌رسند
زندگی‌ام باری‌ست بر دوش وقتی با او نمی‌گذرد.»

گروه ایران‌شناسی دانشگاه استنفورد نیز با صدور بیانیه‌ای رسمی، درگذشت بیضایی را تسلیت گفت و از او به عنوان «فخر ادب و هنر ایران» و یکی از همکاران برجسته این دانشگاه در ۱۵ سال اخیر یاد کرد.

بیضایی متولد ۵ دی ۱۳۱۷ در تهران، بنیان‌گذار تئاتر مدرن ایران و خالق آثار ماندگاری چون «مرگ یزدگرد»، «چریکه تارا»، «باشو غریبه کوچک»، «مسافران» و «سگ‌کشی» بود. او همچنین پژوهشگری برجسته در حوزه اسطوره‌شناسی، شاهنامه و تاریخ نمایش ایران به شمار می‌رفت و سال‌های پایانی عمر خود را در آمریکا و با تدریس در دانشگاه استنفورد گذراند.

نگاه ویژه بهرام بیضایی به تاریخ و فرهنگ ایران و زبان پاکیزه‌ای که به کار می‌بُرد از ویژگی‌های آفریده های هنری او بود. بهرام بیضایی از منتقدان محدودیت‌هایی بود که حکومت جمهوری اسلامی بر فرهنگ ایران تحمیل کرده بود.

روانشان شاد و نام و یادشان گرامی و راهشان پر رهرو باد.

#هم_آوا برای ایران

.
ترانه روی برد انجمن دانشگاه صنعتی شریف

«به‌جای او به قلب من بزن
جهان ترانه می‌شود …»

برد انجمن دانشگاه صنعتی شریف به‌مناسبت سالگرد آغاز جنبش «دختران خیابان انقلاب» با استفاده از این ترانه، یادآور ایستادگی فردی زنانی است که اعتراض‌شان به نمادی جمعی تبدیل شد.

به یاد آن آغاز؛
برای زن، زندگی، آزادی.

#هم_آ‌وا برای ایران

.
جمهوری اسلامی در سال ۲۰۲۵ دست‌کم ۱٬۹۲۲ انسان را در زندان‌های سراسر ایران اعدام کرده است.
بر اساس گزارش «هرانا»، این آمار نسبت به سال گذشته ۱۰ درصد افزایش داشته و حاصل بررسی بیش از ۱۰ هزار گزارش حقوق بشری است.

طبق این گزارش، ۹۵ درصد اعدام‌ها به‌صورت مخفیانه انجام شده و تنها ۵ درصد آن‌ها از سوی رسانه‌های رسمی اعلام شده‌اند. همچنین دست‌کم دو نفر از اعدام‌شدگان، در زمان ارتکاب جرم انتسابی زیر ۱۸ سال سن داشته‌اند؛ کودک‌مجرمانی که برخلاف قوانین و تعهدات بین‌المللی اعدام شده‌اند.

علیرغم هشدارهای مکرر نهادهای بین‌المللی درباره افزایش اعدام در ایران، جمهوری اسلامی همچنان از مجازات اعدام به‌عنوان ابزاری برای ایجاد ترس و سرکوب جامعه استفاده می‌کند.

مجازات اعدام قتل شهروندان توسط دولت است.

#نه_به_اعدام
#هم_آوا برای ایران

.
در بخشی از فیلم “مرگ یزدگرد" ساختۀ بهرام بیضایی، سردار ایرانی به سرباز لشگر دستور می‌دهد که هر طور شده اسیر تازی (عرب) را به حرف بیاورند.
...
بپرسش ويرانه چرا می‌سازند؟
آتش چرا می‌زنند؟
سياه چرا می‌پوشند؟
و اين خدایی که می‌گويند چرا چنين خشمگين است؟

آنچه را که #بهرام_بیضایی، از قلب ادبیات، فلسفه و تاریخ ایران بر صحنه می آورد، یک پیام محوری برای یاداوری به جامعه امروز ایران دارد: «خشونت پرهیزی و همزیستی با مهر و نیکی» است.

#هم_آوا برای ایران

میزان هجمه ای که به زندانیان سیاسی داخل ایران میشه غم انگیزه!!
ما متوجه بودیم، یک شر مشترک همه چیز ما را ستانده...

گفتگوی حسین رزاق با حسین شهبازی در برنامه @studio_patt

#منافع_ملی_ملت_ایران_اول
#مجموعه_همبستگى_ملى
#هم_آوا برای ایران

🔻
بهرامِ بیضایی به ما آموخت که ایرانی بودن خویشکاریِ بزرگی است!
ایرانی بودن تنها پرداختن به تاریخ هزاران ساله ایران نیست. ما با انچه می سازیم ایرانی هستیم.
بر یکایک ماست تا از گذشته خود بیاموزیم و هویت جمعی ایرانی خود را بر بنیان نیک پنداری، نیک گفتاری و نیک کرداری بسازیم. هویت ایرانی بسازیم به دور از خشونت، شر و نفرت و آنگاه می توانیم بگوییم ایرانی هستیم.

#پندارنیک_گفتارنیک_کردارنیک
#خشونت_پرهیزی

#هم_آوا برای ایران

🔻
ویدا ربانی روزنامه نگار و زندانی سیاسی سابق با انتشار نگاره ای از سلول بند ۲۰۹ نوشت:

این تصویر یک سلول بند ۲۰۹ وزارت اطلاعاته و عکس بعدی راهروی بین سلول‌هاست. نمی‌دونم چطور توی اینترنت هست!

ابتدا و انتهای هر ردیف یک سلول انفرادیه.
#ترانه_علیدوستی احتمالاً توی سلول انفرادی اولی یا آخری بوده.
#هنگامه_قاضیانی رو می‌دونم همین سلول انفرادی اول راهرو بوده؛ بدترین سلولی که وجود داره، کنار دستشویی، بوی نم و کثافت می‌ده…
عقّت می‌گیره.

اما سلول‌های بین این‌ها فرق دارن. دیوار بین دو تا سلول رو برداشته بودن و بزرگ‌تر شده بود. ۱۰–۱۱ نفر توی این سلول‌ها می‌خوابیدیم. پتوها (پتو که چه عرض کنم، کثافت بود) رو یکسره پهن می‌کردیم و کتابی می‌خوابیدیم.
من ۴۰ روزی توی یکی از این سلول‌ها بودم؛ هی پر و خالی می‌شد. من بالای اون توالت فرنگی خودم رو جا کرده بودم، حداقل یه طرفم دیوار باشه راحت‌تر بخوابم. مجبور بودم پام رو جمع کنم که بین توالت فرنگی و دیوار جا بشم.
نمی‌دونم ۲۰۹ هیچ‌وقت دیگه همچین جمعیتی رو به خودش دیده؟ غلغله بود.

آذر ۹۹ که بازداشت شدم و بردنم همین سلول‌های ۲۰۹، بعد از ۱۱ روز انفرادی، می‌خواستن از انفرادی درم بیارن، کسی نبود که بیارن پیشم! یه تلویزیون آوردن تو سلول، گفتن از الان دیگه انفرادی نیستی، عمومی شدی :)
ولی من واقعاً آرزو داشتم انفرادی باشم، این‌قدر که شلوغ بود و جای خواب نداشتیم…

برای خودم هم خیلی عجیبه. طول سلول فکر نمی‌کنم بیشتر از سه متر باشه. واقعاً الان که حساب می‌کنم نمی‌تونم درک کنم هشت نفر چطوری تو سه متر جا می‌شدن! یعنی کمتر از نیم متر برای هر نفر؟ باید به پهلو می‌خوابیدی.

البته مشخصه این عکس قدیمیه، چون الان پنجره‌ای در کار نیست. روی پنجره یه‌سری ورق فلزی سوراخ‌سوراخ جوش دادن. در این حد می‌شه بیرون رو دید که بفهمی شبه یا روز
‍@vida.rabbani

#هم_آوا برای ایران

.
در کنار جریان اصلی سینمای داخل ایران، به نظر می‌رسد تعداد فیلم‌های ایرانی که بدون مجوز رسمی ساخته می‌شوند و در جشنواره‌های جهانی به نمایش در می‌آیند، در سال‌های اخیر بیشتر شده است.

همایون غنی‌زاده کارگردان و فیلمساز ایرانی دومین فیلم بلندش «آه چه روزهای خوشی بود» را به همین شکل بدون مجوز رسمی و با شیوه‌ای متفاوت، با حضور بازیگران داخل و خارج ایران ساخته است. مریم زهدی با او که به تازگی فیلمش را با حضور به فستیوال فیلم شب‌های تالین برده بود گفتگو کرده است.
‍@homayounghanizadeh
@bbcpersian

گفت‌و‌گوی ویژه بی بی سی فارسی با همایون غنی‌زاده را تماشا کنید: https://www.youtube.com/watch?v=ULzYT-4sHlU

#منافع_ملی_ملت_ایران_اول
#مجموعه_همبستگى_ملى
#هم_آوا برای ایران