🔻
ویدا ربانی روزنامه نگار و زندانی سیاسی سابق با انتشار نگاره ای از سلول بند ۲۰۹ نوشت:

این تصویر یک سلول بند ۲۰۹ وزارت اطلاعاته و عکس بعدی راهروی بین سلول‌هاست. نمی‌دونم چطور توی اینترنت هست!

ابتدا و انتهای هر ردیف یک سلول انفرادیه.
#ترانه_علیدوستی احتمالاً توی سلول انفرادی اولی یا آخری بوده.
#هنگامه_قاضیانی رو می‌دونم همین سلول انفرادی اول راهرو بوده؛ بدترین سلولی که وجود داره، کنار دستشویی، بوی نم و کثافت می‌ده…
عقّت می‌گیره.

اما سلول‌های بین این‌ها فرق دارن. دیوار بین دو تا سلول رو برداشته بودن و بزرگ‌تر شده بود. ۱۰–۱۱ نفر توی این سلول‌ها می‌خوابیدیم. پتوها (پتو که چه عرض کنم، کثافت بود) رو یکسره پهن می‌کردیم و کتابی می‌خوابیدیم.
من ۴۰ روزی توی یکی از این سلول‌ها بودم؛ هی پر و خالی می‌شد. من بالای اون توالت فرنگی خودم رو جا کرده بودم، حداقل یه طرفم دیوار باشه راحت‌تر بخوابم. مجبور بودم پام رو جمع کنم که بین توالت فرنگی و دیوار جا بشم.
نمی‌دونم ۲۰۹ هیچ‌وقت دیگه همچین جمعیتی رو به خودش دیده؟ غلغله بود.

آذر ۹۹ که بازداشت شدم و بردنم همین سلول‌های ۲۰۹، بعد از ۱۱ روز انفرادی، می‌خواستن از انفرادی درم بیارن، کسی نبود که بیارن پیشم! یه تلویزیون آوردن تو سلول، گفتن از الان دیگه انفرادی نیستی، عمومی شدی :)
ولی من واقعاً آرزو داشتم انفرادی باشم، این‌قدر که شلوغ بود و جای خواب نداشتیم…

برای خودم هم خیلی عجیبه. طول سلول فکر نمی‌کنم بیشتر از سه متر باشه. واقعاً الان که حساب می‌کنم نمی‌تونم درک کنم هشت نفر چطوری تو سه متر جا می‌شدن! یعنی کمتر از نیم متر برای هر نفر؟ باید به پهلو می‌خوابیدی.

البته مشخصه این عکس قدیمیه، چون الان پنجره‌ای در کار نیست. روی پنجره یه‌سری ورق فلزی سوراخ‌سوراخ جوش دادن. در این حد می‌شه بیرون رو دید که بفهمی شبه یا روز
‍@vida.rabbani

#هم_آوا برای ایران

.
در کنار جریان اصلی سینمای داخل ایران، به نظر می‌رسد تعداد فیلم‌های ایرانی که بدون مجوز رسمی ساخته می‌شوند و در جشنواره‌های جهانی به نمایش در می‌آیند، در سال‌های اخیر بیشتر شده است.

همایون غنی‌زاده کارگردان و فیلمساز ایرانی دومین فیلم بلندش «آه چه روزهای خوشی بود» را به همین شکل بدون مجوز رسمی و با شیوه‌ای متفاوت، با حضور بازیگران داخل و خارج ایران ساخته است. مریم زهدی با او که به تازگی فیلمش را با حضور به فستیوال فیلم شب‌های تالین برده بود گفتگو کرده است.
‍@homayounghanizadeh
@bbcpersian

گفت‌و‌گوی ویژه بی بی سی فارسی با همایون غنی‌زاده را تماشا کنید: https://www.youtube.com/watch?v=ULzYT-4sHlU

#منافع_ملی_ملت_ایران_اول
#مجموعه_همبستگى_ملى
#هم_آوا برای ایران

.
بذر بلوط هم جرم‌انگاری شد
ساعاتی پیش، ‎#شیرکو_کانی‌سانانی، عکاس و فعال محیط‌زیست اهل مریوان و عضو انجمن سبز چیا، در مسیر بازگشت از برنامه مردمی کاشت بلوط در روستای نی، توسط نیروهای اطلاعات با ضرب‌وشتم ربوده شد.
او از فعالان کمپین «زاگروسانه» است؛ پویشی مردمی برای احیای جنگل‌های زاگرس.
وقتی کاشت درخت به تهدید تبدیل می‌شود، روشن است که حاکمیت نه از آتش‌سوزی‌ها، که از رویش دوباره می‌هراسد.

#هم_آوا برای ایران

.
بازیگوشی دو پلنگ ایرانی در جنگل‌های سوادکوه

#هم_آوا برای ایران

.
جعفر پناهی: بیضایی به تصویر اندیشه بخشید و به روایت، شأن

بیضایی راه آسان را انتخاب نکرد. سال‌ها حذف، سکوت تحمیلی و دوری را به جان خرید، اما زبان و باورش را واگذار نکرد. بسیاری از ما، مستقیم یا غیرمستقیم، از او آموختیم. آموختیم که چگونه در برابر فراموشی بایستیم.

آن روز در سان‌فرانسیسکو، قرار دیداری ساده با استاد داشتم؛ ساعت دو بعدازظهر. ساعت یازده تلفن زنگ زد. مژده شمسایی بود و بعد، صدا عوض شد؛ صدایی خسته و دردآلود. گفت حالش خوب نیست و ترجیح می‌دهد این دیدار در زمانی که حال بهتری دارد انجام شود؛ شاید در سفری دیگر. می‌دانستم که یک سال تمام شیمی‌درمانی را پشت سر گذاشته بود و خستگی صدا، وزن همان نبرد خاموش را با خود داشت. بی‌آن‌که بدانم این آخرین بار است صدایش را می‌شنوم، به امید سفر بعدی خداحافظی کردیم.

بهرام بیضایی فقط یک نام در تاریخ سینما و تئاتر ایران نبود؛ او کسی بود که اسطوره، تاریخ و زبان این سرزمین را به تصویر کشید و نگذاشت به فراموشی سپرده شوند. سینمای ایران، پیش از آن‌که جهانی دیده شود، در آینه‌ی نگاه او خود را شناخت. او به تصویر اندیشه بخشید و به روایت، شأن.

امروز، آن صدای خسته برای من صدای یک عصر کامل است؛ عصری که با بیضایی فکر کرد و قد کشید. سینمای ایران به او بدهکار است؛ نه فقط برای آثارش، بلکه برای شرافتی که به اندیشه و هنر بخشید. او رفت، اما آنچه ساخت و کاشت، در تصویر، در کلمه و در وجدان ما زنده مانده.

#هم_آوا برای ایران

.
بهرام بیضایی: چون این امید هست، آدم فکر می‌کنه که،چرا نه؟
ویدیو: از مستند «عیّار تنها» ساختهٔ علا محسنی

#هم_آوا برای ایران

.
تندیس شاپور یکم ساسانی که قرار بود نماد اقتدار و تاریخ باشد، حالا به پارکینگی در تهران تبعید شده است. اثری پرحاشیه که از همان ابتدا با نقد و اعتراض کارشناسان همراه بود و امروز، بلاتکلیف و بی‌جایگاه، تصویری روشن از سردرگمی در تصمیم‌گیری و مدیریت شهری را پیش چشم می‌گذارد.
جمهوری اسلامی نما‌‌د حکومت شر و جهل است که در هر زمینه ای ناکارآمد و مخرب است.

#هم_آوا برای ایران

.
رنج‌های ناتمام یک معلم زندانی
هاشم خواستار، معلم ۷۲ ساله، امضاکننده بیانیه ۱۴ برای استعفای علی خامنه‌ای و کنشگر صنفی، با وجود کهولت سن، بیماری و گذراندن سال‌ها حبس، همچنان در زندان وکیل‌آباد مشهد در شرایطی سخت و محدودکننده نگهداری می‌شود. در تازه‌ترین فشار قضایی، او در پی حادثه‌ای سهوی در زندان به پرداخت دیه محکوم شده؛ پرونده‌ای که با ابهام‌های جدی و تأخیرهای غیرعادی همراه است. خانواده و همکارانش این روند را ادامه‌ی پرونده‌سازی و تشدید فشار بر یک معلم مقاوم و منتقد می‌دانند

#هم_آوا برای ایران

.
بلاتکلیفی کامبیز تیموری مقدم، شهروند بهائی ساکن گرگان، همچنان ادامه دارد. با گذشت ۲۶ روز از زمان بازداشت، او بدون تفهیم اتهام مشخص در بازداشتگاه اداره اطلاعات نگهداری می‌شود و قرار بازداشتش نیز برای ۲۰ روز دیگر تمدید شده است. همزمان با بازداشت، محل کسب او پلمب و وسایل شخصی‌اش ضبط شده؛ در حالی‌ که تاکنون هیچ توضیح رسمی درباره دلایل بازداشت ارائه نشده است.

#هم_آوا برای ایران

.
بهرام بیضایی، استاد اسطورهٔ تئاتر و سینمای ایران، درگذشت

«من دستم را می‌شکنم و اجازه نمی‌دهم مرا سانسورچی خودم کنید.»
بهرام بیضایی

بهرام بیضایی، یکی از بزرگ‌ترین خالقان هنر نمایش و سینمای ایران، چشم از جهان فروبست. با رفتن این چهرهٔ درخشان، نه‌ تنها سینما و تئاتر ایران، بلکه بخشی از تاریخ و هویت فرهنگی این سرزمین در سوگ نشست.

بیضایی که با آثاری چون مرگ یزدگرد و دیگر شاهکارهایش، همیشه پیوند هنر با تاریخ و اندیشه را در راسِ کار خود قرار داد، معلمی برجسته بود که کلاس درسش صحنهٔ تئاتر و پردهٔ سینما بود. او با نوشته‌ها و ساخته‌هایش، فارغ از مرزهای وطن، پیام‌آور بازگشت به ریشه‌ها و تفکر دربارهٔ «چرایی»ها بود و جهل را بزرگ‌ترین دشمن جامعه می‌دانست.

#هم_آوا برای ایران

.
رسول خادم، قهرمان و چهره ملی ورزش ایران، در واکنش به خبر درگذشت بهرام بیضایی، کارگردان برجسته سینما و تئاتر، با انتشار متنی در صفحه اینستاگرام خود به این هنرمند بزرگ ادای احترام کرد.

رسول خادم:
«مردی که نان به نرخ روز نخورد و پایِ باورهای خودش ایستاد …
رفت …

با حسرت هزاران حرف نگفته ،
بر دلِ او …
و بر دلِ ما …

بهرام بیضائی رفت »

#هم_آوا برای ایران

.
عبدالله مومنی، کنشگر سیاسی، در واکنش به درگذشت بهرام بیضایی، با انتشار متنی در شبکه اجتماعی ایکس، این فقدان را «سوگِ هنر ملی در سایه‌ی حکمرانیِ طردکننده» توصیف کرد.

متن نوشته عبدالله مومنی در شبکه ایکس:

سوگِ بیضایی، سوگِ هنر ملی در سایه‌ی حکمرانیِ طردکننده است.

‏«هر وقت می‌گویند اینجا، اشتباهی می‌گویم تهران…»
‏حاکمانی که ⁧ #بیضایی⁩ را از خدمت به هنر این کشور محروم کردند، هرگز نتوانستند حس تعلق و عشق او به وطن را از او بگیرند.
‏سوگِ بیضایی، سوگِ هنر ملی در سایه‌ی حکمرانیِ طردکننده است.
‏⁧ #بهرام_بیضایی

#هم_آوا برای ایران

.
اصغر فرهادی، کارگردان برجسته ایرانی و برنده دو جایزه اسکار، در پیامی به مناسبت درگذشت بهرام بیضایی، او را آموزگار خود خواند و نوشت: «ایرانی‌تر از بهرام بیضایی در این روزگار نشناخته‌ام.»
فرهادی نوشت:

بهرام بیضایی، آموزگار بزرگ من که شیفته‌وار آثار، سخنان و بالاتر از آن عشقش به فرهنگ این سرزمین را با تمام وجود دنبال کرده‌ام، حالا در غربت دنیا را ترک کرده است.

حقیقتا ایرانی‌تر از بهرام بیضایی در این روزگار نشناخته‌ام و چه تلخ که این ایرانی‌ترین ایرانی، هزاران هزار فرسنگ دور از ایران چشم بر جهان فرو می‌بندد.

#هم_آوا برای ایران