نامه سرگشاده #خسرو‌صادقی_بروجنی #نویسنده و #روزنامه‌نگار از #زندان_اوین: بکتاش آبتین شاعر بود. در کشور من شاعران را می‌کشند چرا که جا پای خدا میگذارند و با واژگان خود زیبایی و حقیقت می‌آفرینند. همچنان که فرخی یزدی و خسرو گل سرخی را کشتند و همچنان که سعید سلطان پور را در رخت دامادی اش ربودند تا بزنند و بکشند چونکه سروده بود: «بر کشورم چه رفته است؟»

#بکتاش_آبتین فیلم سازی مستقل بود. در کشور من #فیلم‌سازان مستقل را هم می‌کشند تا تصویر گر درد و رنج انسان نباشند. همچنان که کرامت الله دانشیان را به مسلخ بردند و سهراب شهید ثالث را در غربت دق دادند.

بکتاش آبتین عضو کانون نویسندگان ایران بود. در کشور من #روشنفکران را می‌کشند، همچنان که مفتول بر گلوی پوینده و مختاری نهادند تا پوینده دیگر در خانه های کوچک اجاره ای اش «تاریخ و آگاهی طبقاتی» ترجمه نکند و مختاری «انسان در شعر معاصر» را مرتکب نشود، تا مجید شریف از «زن شورشی» نگوید، احمد میر اعلایی اوکتاویو پاز نسراید و احمد تفضلی دل به تاریخ و اساطیر نیاکانمان نبندد.

در کشور من بکتاش را می‌کشند تا دلالان و دلقکان آسوده تر نفس بکشند، دست در دست هم، نرد عشق ببازند و کالای بنجلشان را بی هراس از تیغ تیز گزمکان به حراج بگذارند؛ کالای بنجلی که نه از انسانیت نشانی دارد و نه از رهایی.

در کشور من بکتاش را می‌کشند چون ویدیو از بمب اتم مخرب تر است و دهانت را می‌بویند تا مبادا در حال سرمستی به عشق و زیبایی گفته باشی دوستت میدارم. «دهانت را می‌بویند مبادا گفته باشی دوستت میدارم».