تجربه‌های جامعه‌ی مدنی در ایران (۱)
اولین گام‌ها، از مشروطه تا انقلاب اسلامی 🔻
سال ۱۳۷۷ بود و من ۱۸ ساله، دانشجوی سال اول بودم، و هر روز با یک بغل روزنامه به خانه می‌آمدم و وسط همان کاغذهای کاهی برای اولین بار کلمه‌ی «جامعه‌ی مدنی» را دیده بودم. برخی جامعه‌ی مدنی را جامعه‌ای با حکومت قانون تعریف می‌کردند، بعضی آن را جامعه‌ای متمدن می‌دانستند و برخی دیگر بر اهمیت قراردادهای اجتماعی در جامعه‌ی مدنی تأکید می‌کردند. محمد خاتمی، رئیس‌جمهور وقت هم که جامعه‌ی مدنی را یکی از شعارهای انتخاباتی‌اش قرار داده و به موضوع روز جامعه تبدیل کرده بود، پس از چند تعریف مبهم و متناقض از جامعه‌ی مدنی، پس از افزایش فشار مخالفانی که جامعه‌ی مدنی را غربی و غیراسلامی می‌دانستند، گفت که منظورش همان «مدینة النبی» بوده است.
در میانه‌ی این کشمکش‌‌های نظری و سیاسی درباره‌ی جامعه‌ی مدنی، آن‌چه در بطن جامعه اتفاق می‌افتاد، تشکیل یک جامعه‌ی مدنی نوپا به عنوان نهادی واسطه بین مردم و حکومت بود که ایجاد تغییرات خرد و کلانِ اجتماعی و فرهنگی را هدف قرار داده بود. بحث درباره‌ی جامعه‌ی مدنی از اوایل دهه‌ی ۷۰ با نوشته‌های برخی از پژوهشگران علوم اجتماعی و سیاسی همچون پرویز پیران، حسین بشیریه وعبدالعلی رضایی در مجلات روشنفکری آن زمان آغاز شده بود اما با همان شعارهای انتخاباتی خاتمی در سال ۷۶ بود که از محافل محدود روشنفکری به عرصه‌ی عمومی جامعه کشیده شد.
انجمن فراموشخانه که در سال‌های انتهایی دهه‌ی ۱۲۳۰ خورشیدی از سوی میرزا ملکم خان و البته با اطلاع و اجازه ناصرالدین شاه راه‌اندازی شد، یکی از نخستین انجمن‌های سیاسی ـ اجتماعی در ایران است. انجمنی که با الگو‌برداری از گروه‌های فراماسونری در غرب و گردآوردن گروهی از افراد طبقه‌ی ممتاز و روشنفکران، «اصلاح امور ایران» را در دستور کارش قرار داده بود. انجمن فراموشخانه در سال ۱۲۴۰ با دستور ناصرالدین شاه توقیف شد اما پس از آن و تا سال‌های منتهی به انقلاب مشروطه، انجمن‌ها و محفل‌های بسیاری به تبعیت از آن در گوشه و کنار ایران تأسیس شدند.
با روی کار آمدن رضا شاه، هر چند مدرن‌سازی جامعه در دستور کار حکومت قرار گرفت و در چند سال نخست حکومتش نیز فضای نسبتاً بازی برای فعالیت انجمن‌ها و گروه‌های مستقل فراهم شد اما عمر این دوره طولانی نبود. در سال ۱۳۰۵ یک سال پس از تاج‌گذاری رضا شاه، فعالیت اتحادیه‌‌های کارگری ممنوع شد و از اواخر دهه‌ی ۱۳۰۰ خورشیدی شاهد توقیف یا انحلال معدود انجمن‌های مستقلی هستیم که تلاش می‌کردند با ساز و کارهای مدرن فعالیت کنند.
آسو
#جامعه_مدنی #مشروطه #نهادهای_مدنی #ایران
#humanrights #civilrights #iranncorg #IranRegimeChange
ارسال فيلم، عکس و مطلب به ما:
▫️Telegram ID: @iranncmedia 👈
@irannc
اولین گام‌ها، از مشروطه تا انقلاب اسلامی 🔻
سال ۱۳۷۷ بود و من ۱۸ ساله، دانشجوی سال اول بودم، و هر روز با یک بغل روزنامه به خانه می‌آمدم و وسط همان کاغذهای کاهی برای اولین بار کلمه‌ی «جامعه‌ی مدنی» را دیده بودم. برخی جامعه‌ی مدنی را جامعه‌ای با حکومت قانون تعریف می‌کردند، بعضی آن را جامعه‌ای متمدن می‌دانستند و برخی دیگر بر اهمیت قراردادهای اجتماعی در جامعه‌ی مدنی تأکید می‌کردند. محمد خاتمی، رئیس‌جمهور وقت هم که جامعه‌ی مدنی را یکی از شعارهای انتخاباتی‌اش قرار داده و به موضوع روز جامعه تبدیل کرده بود، پس از چند تعریف مبهم و متناقض از جامعه‌ی مدنی، پس از افزایش فشار مخالفانی که جامعه‌ی مدنی را غربی و غیراسلامی می‌دانستند، گفت که منظورش همان «مدینة النبی» بوده است.
در میانه‌ی این کشمکش‌‌های نظری و سیاسی درباره‌ی جامعه‌ی مدنی، آن‌چه در بطن جامعه اتفاق می‌افتاد، تشکیل یک جامعه‌ی مدنی نوپا به عنوان نهادی واسطه بین مردم و حکومت بود که ایجاد تغییرات خرد و کلانِ اجتماعی و فرهنگی را هدف قرار داده بود. بحث درباره‌ی جامعه‌ی مدنی از اوایل دهه‌ی ۷۰ با نوشته‌های برخی از پژوهشگران علوم اجتماعی و سیاسی همچون پرویز پیران، حسین بشیریه وعبدالعلی رضایی در مجلات روشنفکری آن زمان آغاز شده بود اما با همان شعارهای انتخاباتی خاتمی در سال ۷۶ بود که از محافل محدود روشنفکری به عرصه‌ی عمومی جامعه کشیده شد.
انجمن فراموشخانه که در سال‌های انتهایی دهه‌ی ۱۲۳۰ خورشیدی از سوی میرزا ملکم خان و البته با اطلاع و اجازه ناصرالدین شاه راه‌اندازی شد، یکی از نخستین انجمن‌های سیاسی ـ اجتماعی در ایران است. انجمنی که با الگو‌برداری از گروه‌های فراماسونری در غرب و گردآوردن گروهی از افراد طبقه‌ی ممتاز و روشنفکران، «اصلاح امور ایران» را در دستور کارش قرار داده بود. انجمن فراموشخانه در سال ۱۲۴۰ با دستور ناصرالدین شاه توقیف شد اما پس از آن و تا سال‌های منتهی به انقلاب مشروطه، انجمن‌ها و محفل‌های بسیاری به تبعیت از آن در گوشه و کنار ایران تأسیس شدند.
با روی کار آمدن رضا شاه، هر چند مدرن‌سازی جامعه در دستور کار حکومت قرار گرفت و در چند سال نخست حکومتش نیز فضای نسبتاً بازی برای فعالیت انجمن‌ها و گروه‌های مستقل فراهم شد اما عمر این دوره طولانی نبود. در سال ۱۳۰۵ یک سال پس از تاج‌گذاری رضا شاه، فعالیت اتحادیه‌‌های کارگری ممنوع شد و از اواخر دهه‌ی ۱۳۰۰ خورشیدی شاهد توقیف یا انحلال معدود انجمن‌های مستقلی هستیم که تلاش می‌کردند با ساز و کارهای مدرن فعالیت کنند.
آسو
#جامعه_مدنی #مشروطه #نهادهای_مدنی #ایران
#humanrights #civilrights #iranncorg #IranRegimeChange
ارسال فيلم، عکس و مطلب به ما:
▫️Telegram ID: @iranncmedia 👈
@irannc
Telegraph
تجربه‌های جامعه‌ی مدنی در ایران (۱)، اولین گام‌ها، از مشروطه تا انقلاب اسلامی
سال ۱۳۷۷ بود و من ۱۸ ساله، دانشجوی سال اول بودم، و هر روز با یک بغل روزنامه به خانه می‌آمدم و وسط همان کاغذهای کاهی برای اولین بار کلمه‌ی «جامعه‌ی مدنی» را دیده بودم. برخی جامعه‌ی مدنی را جامعه‌ای با حکومت قانون تعریف می‌کردند، بعضی آن را جامعه‌ای متمدن…