✍ جماعت دعوت و اصلاح بر این باور است که تحقق این مطالبات و اجرای هرچه بیشتر قانون اساسی و استیفای حقوق مسلّم شهروندی، ضریب تعلق به هویّت ملّی ایرانی را بهبود و ارتقا می‌بخشد و همبستگی ملّت را تقویت می‌نماید.

📝بخشی از بیانیه‌ی جماعت دعوت و اصلاح ایران در خصوص یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری و چهارمین دوره‌ی شوراها
#هویت_ملی
#حقوق_شهروندی
@islahweb

ما و هویت ملی بی‌نظیر و تراث منحصر به فردمان

✍️عظیم محمودآبادی

«... آنها كه در نهادشان شر و بدی هست، با شعف و انبساط از این فرصت استفاده می‌كنند و از پدر و مادر و وطن خود بد می‌گویند تا اینكه اگر در انجام دادن وظایفشان نسبت به آنها سستی كردند، مورد ملامت مردمان واقع نشوند. اما نیكان برعكس رفتار می‌كنند و بدی‌های پدر و مادر و وطن خود را می‌پوشانند و هر چند مورد بی‌مهری پدر یا مادر یا وطن واقع شده باشند، این را آشكار نمی‌كنند و پیش مردمان راجع به پدر و مادر و وطن خود جز تمجید، چیزی بر زبان نمی‌رانند. حس دوستی و محبت را بر خود تحمیل می‌كنند و جز مهر و دوستی از خودشان نشان نمی‌دهند.»

🔗ادامه‌ی متن

#گزیده #هویت_ملی #نقد_سیاسی یا #تضعیف_حاكمیت_ملی

🌐 در شبکه‌های اجتماعی همراه ما باشید:‌

🔸Instagram🔸Telegram 🌐Web 🔸Aparat

🔺 سریال معاویه و معمای هویت در خاورمیانه

همزمانی پخش درام تاریخی معاویه از شبکه‌ی MBC عربستان با شورش‌های علویان در شمال غربی سوریه، فرصتی مناسب برای تأمل در رابطه‌ی دین، تاریخ و دولت‌های خاورمیانه فراهم کرده است. شاید هیچ جای دنیا مانند این منطقه شاهد رقابت دولت‌ها از طریق تولید و پخش سریال‌های تاریخی نباشد.

ایران در دهه‌ی هفتاد با ساخت سریال پرهزینه و پرمخاطب امام علی پیشگام این مسیر شد. این سریال در تلاش بود روایت شیعیان را از رخدادهای صدر اسلام تثبیت کند. پس از آن، تولید مجموعه‌هایی درباره‌ی پیامبران بنی‌اسرائیل در دستور کار قرار گرفت که به نظر می‌رسید با تنش‌های فزاینده میان ایران و اسرائیل مرتبط باشد.

ترکیه، بازیگر تازه‌نفس خاورمیانه، طی دو دهه‌ی اخیر بیش از دیگران به صنعت فیلم‌سازی روی آورد. سریال‌های تاریخی با محوریت دوره‌ی عثمانی، با مضامینی نوستالژیک و همدلانه، به بخشی از قدرت نرم این کشور تبدیل شدند و در کنار سیاست‌های اقتصادی و اقدامات سیاسی، به نفوذ آن در آسیای مرکزی و خاورمیانه کمک کردند.

قطر و عربستان نیز با تولید سریال‌هایی درباره‌ی شخصیت‌های تاریخی اسلام، مانند عمر بن خطاب و صلاح‌الدین ایوبی، تلاش کردند از این قافله عقب نمانند. سریال معاویه را نیز باید در همین چارچوب تحلیل کرد.

همزمانی پخش آن با سقوط احتمالی خاندان اسد و احتمال روی کار آمدن حکومتی اسلام‌گرا در سوریه، که مشروعیت خود را در گذشته‌ی طلایی شام و دوران امویان جستجو می‌کند، بر حساسیت‌های آن افزوده است. معاویه شخصیتی کلیدی و مناقشه‌برانگیز در تاریخ اسلام است که شیعیان و اهل سنت، دیدگاه‌های کاملاً متضادی درباره‌ی او دارند.

با این حال، چالش کنونی تمامی دولت‌های اسلامی، چه شیعه و چه سنی، همان دشواری معاویه در ۱۴۰۰ سال پیش است: ایجاد یک نظام حکومتی مدرن که مشروعیت دینی نیز داشته باشد. معاویه می‌بایست در سرزمینی وسیع، معادل تمام خاورمیانه‌ی امروز، حکومتی کارآمد و در عین حال مشروع بنا می‌نهاد.

صرف‌نظر از موفقیت یا ناکامی او، امروز نیز دولت‌های کنونی، که وارث امپراتوری‌های اسلامی اولیه هستند، همچنان با بحران مشروعیت روبه‌رو هستند و از دموکراسی واقعی خبری نیست. همین مسئله، دلیل اصلی احضار مکرر تاریخ به امروز و تلاش برای مصادره‌ی آن به نفع جریان‌های سیاسی است.

شاید هیچ جای دنیا به اندازه‌ی خاورمیانه درگیر گذشته نباشد. تاریخ در این منطقه گویی مأمنی برای فرار از ناکامی‌های معاصر و مرهمی برای زخم‌های عقب‌ماندگی است. ارجاع مداوم به صدر اسلام و شبیه‌سازی رخدادهای امروز با حوادث ۱۴۰۰ سال پیش، که غالباً به قصد مشروعیت‌بخشی صورت می‌گیرد، روشی آشنا اما غیرعلمی و فاقد تحلیل دقیق است.

این چنگ زدن به تاریخ، در واقع پاسخی روان‌شناختی به احساس تحقیر و حاشیه‌نشینی در برابر جهان پیشرفته‌ی غرب است. به قول امین معلوف، از آخرین پیروزی بزرگ مسلمانان شرقی در یک نبرد، دست‌کم ۵۰۰ سال می‌گذرد و از دوران شکوه تمدن علمی و فرهنگی‌شان نیز حدود ۱۰۰۰ سال گذشته است.

در حالی که غربی‌ها، چه در اروپا، چه آمریکای شمالی و اقیانوسیه، ضرورتی نمی‌بینند که هر روز به واترلو یا نرماندی افتخار کنند یا مدام از جیمز وات، گراهام بل و ادیسون نام ببرند. چرا که هر روز، از طریق صفحه‌ی گوشی همراهشان، با نوآوری‌های جدید آشنا می‌شوند و نام‌هایی مانند ایلان ماسک، مارک زاکربرگ و جف بزوس را می‌بینند.

دوستی با تاریخ، اگر به عشقی یک‌طرفه و مرگبار منتهی نشود، لزوماً بد نیست. تاریخ دانشی بی‌بدیل برای درک منطق تحولات و افزایش خرد و بصیرت است. اما تلاش برای بازسازی آن و زندگی در گذشته، تنها به ناکامی‌های جدید منجر خواهد شد. دوران امویان، عثمانیان و صفویان سپری شده و خیال‌پردازی درباره‌ی آن‌ها، همچون راه رفتن در خواب است.

هویت‌های فرهنگی و سیاسی که دولت‌های اقتدارگرا از طریق سریال‌های تلویزیونی می‌کوشند بازسازی کنند، ظرفیت بالایی برای تقابل‌های خطرناک دارند. هر فرد، به عنوان حامل یک هویت، دو مؤلفه‌ی عمودی و افقی را با خود دارد:

- هویت عمودی آن چیزی است که از نیاکان و اجتماع دینی‌اش به ارث برده است.
- هویت افقی از دوران معاصر و هم‌نسلانش به او می‌رسد.

در دنیای امروز که زمان و مکان فشردگی بی‌سابقه‌ای پیدا کرده‌اند، اهمیت هویت افقی از هویت عمودی بیشتر است. این مؤلفه، درجه‌ای از عام‌گرایی را فراهم می‌آورد که همزیستی را ممکن می‌سازد.

اگر به جای تمرکز بر تاریخ و سیاست، بر اقتصاد و پیشرفت تمرکز می‌شد، شاید خاورمیانه نیز مسیری مانند شرق آسیا را طی می‌کرد.

✍️#صلاح‌الدین_خدیو #گزیده #هویت #شارنامه


🌐 در شبکه‌های اجتماعی همراه ما باشید:‌

🔸Instagram🔸Telegram 🌐Web 🔸Aparat