یک اتحادیهٔ منطقه‌ای که بر تاریخ مشترک، فرهنگ، تجارت و همکاری استوار باشد، می‌تواند به نیرویی قدرتمند در صحنهٔ جهانی بدل شود.

📊 جمعیت ترکیبی: ۹۳.۶ میلیون نفر
💰 تولید ناخالص داخلی اسمی: ۶۲۲ میلیارد دلار
📈 تولید ناخالص داخلی سرانه: به‌طور میانگین ۶۶۴۵ دلار

اتحادیۀ آسیای میانه می‌تواند به معنای:
✨ رشد اقتصادی قوی‌تر
✨ تسهیل رفت‌وآمد و تجارت
✨ امنیت و ثبات جمعی
✨ تبادل فرهنگی و آموزشی
✨ صدایی رساتر در سطح جهانی

پس از آنکه امپراتوری روم به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شد (۳۹۵م)، بیزانس (روم شرقی) و ساسانیان بارها با یکدیگر جنگیدند. این نقشه، تصویری مقایسه‌ای است که مرزهای ساسانیان را پیش از تقسیم امپراتوری روم نشان می‌دهد. منطقۀ حائل دو قلمرو در شرق آناتولی، پادشاهی ارمنستان با فرمانروایی سلسلۀ آرشاکونی (اشکانیان) بود.

کلمۀ چکمه در اصل وام‌واژه‌ای ترکی به معنای «چیزی که کشیده می‌شود» است. گاهی در زبان عامیانه به چکمه، پوتین نیز گفته می‌شود. در زبان فارسی از واژه‌های موزه و جَمشاک و پاژنگ به‌عنوان معادل و برابر چکمه یا پوتین یاد می‌شود. در چند سال اخیر کلمۀ فرانسوی بوت (la botte) نیز به‌دلیل افزایش محبوبیت میان برخی در میان مردم عامه در ایران رایج شده است.

ابراهیم‌بن عواد حسینی هاشمی (ملقب و معروف به ابوبکر البغدادی)، چند صباحی با توحش عریان، بساط شرارت در اقصای بلاد و صحاری شام و رافدین گسترد و کودکانه تخم خیال در بسیط کرۀ زمین می‌کاشت. این دیوسار آدمخوار که کارگردان کمدی سیاه داعش بود، لگام‌گسیخته سودای فتح رُم داشت، اما کشورهای جهان و در رأس آن‌ها ابرقدرت‌ها و قدرت‌های منطقه پستانک در کام کودک قصه‌گوی هاشمی نهادند و سایر هواشم خودخواندۀ خلفش نیز در سوراخ‌موش می‌خزند و یکی پس از دیگری مردار می‌شوند. باری، بسیاری از کشورها در واکنش به توسعۀ سریع قلمرو داعش بعد از حملۀ این شرذمه در سال ۲۰۱۴ به عراق، در هر دو جبههٔ جنگ داخلی سوریه و جنگ عراق علیه داعش مداخله کردند. بعدها نیز کشورهای دیگر مداخلاتی علیه گروه‌های وابسته به تروریست‌های داعش در آفریقا انجام داده‌اند. بدین‌ترتیب، خودنمایی خنازیر داعش را تا سال ۲۰۱۹ به‌طور بسیار چشمگیری نابود و شدیداً تضعیف شد. هرچند درگیری‌های پراکنده در سوریه ادامه دارد، اما لوث حضور ایتام بغدادی تا سال ۲۰۲۵ به مناطقی معدود با توان محدود تقلیل یافته است.

هنری دوم در سال ۱۱۵۴م بر تخت انگلستان نشست. با به قدرت رسیدن او، سرزمین‌های مهمی مانند آکتین، آنژو و مَن تحت فرمان یک پادشاه درآمد. هنری در مدت کوتاهی قلمرویی گسترده از اسکاتلند تا کوه‌های پیرنه را تحت سلطه گرفت و سپس در سال ۱۱۶۹ این سرزمین‌ها را میان پسرانش تقسیم کرد. او آنژو و مَن را به پسر بزرگش هنری جوان، برتانی را به جفری و آکتین را به ریچارد واگذار کرد. کوچک‌ترین پسرش جان چون تنها پنج سال داشت، هیچ سرزمینی دریافت نکرد و «جانِ بی‌سرزمین» لقب گرفت. با اینکه هنری دوم تقریباً نیمی از قلمرو خود را به پسرانش سپرده بود، همچنان رویکردی اقتدارگرایانه داشت و در عمل، ادارۀ این سرزمین‌ها را خودش بر عهده داشت. این وضعیت بعدها موجب شورش‌هایی از سوی شاهزادگان شد که تحت نفوذ فرانسه شکل گرفته بود؛ حتی می‌توان گفت بزرگ‌ترین آسیب به هنری پادشاه نه از دشمنانش، بلکه از سوی پسران خودش وارد شد!

اسماعیل‌بن احمد در سال ۸۴۸ یا ۸۴۹ میلادی در فرغانه متولد شد. او پسر احمدبن اسد، امیر طاهریان در سمرقند و فرغانه بود. پس از درگذشت احمد، پسرش نصر در سال ۸۷۴ میلادی حکومت منطقه را به دست گرفت. در همان سالی که نصر به قدرت رسید، مردم بخارا از او خواستند برای این شهر فرمانداری تعیین کند. نصر نیز برادرش اسماعیل را به‌عنوان والی بخارا منصوب کرد. اسماعیل که توانسته بود امنیت شهر را برقرار و حملۀ خوارزمیان را دفع کند، بعدها با حمایت رافع‌بن هرثمه، والی طاهریِ خراسان، علیه برادرش شورش کرد؛ اما شکست خورد و ناچار شد شرایط موردنظر نصر، از جمله پرداخت سالانه ۵۰۰ هزار درهم خراج را بپذیرد.

اسماعیل بار دیگر علیه برادرش قیام کرد و در سال ۸۸۸ میلادی، در نزدیکی سمرقند، نصر را شکست داده و به اسارت گرفت. بااین‌حال با او رفتاری بسیار نیک داشت و وی را در مقام خود باقی گذاشت و به سمرقند فرستاد. با درگذشت نصر در ۲۱ اوت ۸۹۲، حکومت به دست اسماعیل‌بن احمد رسید. او در نخستین اقدام، بخارا را مرکز و مقر خود اعلام کرد. سال بعد نیز به‌سوی ترکان غیرمسلمان طراز لشکر کشید. این لشکرکشی سبب شد قلمرو سامانیان در شرق به بیشترین وسعت خود برسد.

اسماعیل سپس توجه خود را به غرب معطوف کرد و امیر صفاری، عمروبن لیث را در نبرد بلخ شکست داده و اسیر کرد و او را به بغداد فرستاد (۹۰۰ میلادی). در مقابل، خلیفۀ عباسی (امام المعتضد بالله) برای او فرمان‌های رسمی حکومت بر خراسان، طبرستان و دیلم را صادر کرد. بااین‌حال، اسماعیل برای تثبیت قدرت خود در طبرستان و دیلم، ناچار شد با زیدیان وارد نبرد شود. امیر اسماعیل با دو لشکرکشی در سال‌های ۹۰۰ و ۹۰۴ میلادی، طبرستان و دیلم را به قلمرو امارت خود افزود و سه سال بعد، در ۲۴ نوامبر ۹۰۷ میلادی، وفات یافت.

عثمان در دوران فرماندهی پدرش ارطغرل غازی در سوگُت کم‌کم چهره‌ای برجسته شد. وقتی ارطغرل منصب «سوباشی» را بر عهده داشت، عثمان به‌سبب کاریزما و نفوذ خود توانست در میان خویشاوندان برتری یابد و به‌عنوان جانشین پدرش انتخاب شود. او سپس بیگ‌های ترکمان را که به اطراف سوگُت می‌آمدند پیرامون خود گرد آورد. هرچند از نظر جایگاه سیاسی با این بیگ‌ها برابر بود، اما شخصیت اثرگذارش باعث شد عملاً به رهبر آنان بدل شود.

پس از درگذشت ارطغرل غازی در سال ۱۲۸۱، عثمان جانشین او گردید. نخستین فردی که پس از بیگ شدن با او روبه‌رو شد، آیانیکولا، تکفور اینه‌گُل بود (تکفور نام‌ چند تن‌ از امپراتوران‌ بیزانس و بعدها در منابع‌ اسلامی‌ لقب‌ فرمانروایان‌ روم‌ و ارمنستان‌ صغیر و حاکمان‌ برخی‌ شهرهای‌ آناطولی‌ بود). در نبرد ارمنیبِلی در سال‌های ۱۲۸۴–۱۲۸۵ که میان آن دو رخ داد، برادرزادۀ عثمان یعنی بایقوجا شهید شد. همان سال عثمان به کولاجا حصار یورش برد و آن را فتح کرد. در سال ۱۲۸۶ اگرچه در نبردی در نزدیکی ایکیزجه پیروز شد، اما برادر بزرگترش ساوجی را از دست داد. در سال ۱۲۸۸ قلعهٔ قاراجه‌حصار را فتح کرد و آن را مرکز امارت و بیگ‌نشین خویش ساخت.

در همان سال، عثمان به لشکرکشی به شهرهای مودورنو و گوینوک پرداخت. مودورنو را به فرمانده‌اش سامسا چاووش سپرد و پس از غارت گوینوک و تاراقچی، به دشت گُل‌کلانوز پیش رفت و سپس به قاراجه‌حصار بازگشت. بین سال‌های ۱۲۸۸ تا ۱۲۹۹، عثمان‌بیگ منطقهٔ میان قاراجه‌حصار تا بیله‌جیک–ینی‌شهر را تحت کنترل خود درآورد. در سال ۱۳۰۱، شهر ازنیک را در محاصره گرفت و سال بعد در کویون‌حصار، سپاه بیزانس را شکست داد و بدین‌ترتیب، بیگ‌نشین او به یک دولت مستقل تبدیل شد.

در نبرد دیمبوس در سال ۱۳۰۳ که با سپاه بیزانس درگرفت، تلفات زیادی داد و برادرزادۀ دیگرش یعنی آیدوغدو نیز در میان شهیدان بود. در سال ۱۳۰۴ به لشکرکشی سقاریه رفت. در این لشکرکشی، تکفورهای لبلبجی‌حصار، چادیرلو و لَفکه تسلیم شدند. تکفور آخیسار مقاومت کرد اما شکست خورد. عثمان سپس به گیوی پیشروی کرد و قلعهٔ متروک آنجا را تصرف نمود و تکفور پیناری را نیز به‌دست آورد؛ اما نتوانست قلعهٔ کاراچپوش را فتح کند. این قلعه، همراه با قلعه‌های آبسو و قاراتگین، در سال بعد به‌دست پسرش اورخان تصرف شد.

پس از سال ۱۳۰۵ دیگر نامی از عثمان غازی در گزارش‌های لشکرکشی دیده نمی‌شود. همین قدر می‌دانیم که او از بیماری نقرس رنج می‌برد و در همان سال فرماندهی سپاه را به پسرش اورخان سپرد و احتمالاً تا زمان مرگش - که گمان می‌رود در سال ۱۳۲۴ بوده باشد - به امور بیگ‌نشین رسیدگی می‌کرد. طلوعی تاریخ‌ساز که با دلاوری و تدبیر عثمان غازی آغاز شد، نوید دولتی فراگیر و مقتدر بود و بیگ‌نشین او توسط جانشینان وی به یک امپراتوری بزرگ اسلامی بدل شد که ۶۲۶ سال دوام یافت.

💵 آفریقای جنوبی، مصر، الجزایر، نیجریه و اتیوپی در مجموع حدود ۱.۴ تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی دارند؛ رقمی که نیمی از کل اقتصاد آفریقا را تشکیل می‌دهد.

🏦 ۴۸ کشور دیگر قاره نیز روی‌هم رفته تقریباً همین مقدار تولید می‌کنند، که نشان‌دهندهٔ تمرکز شدید تولید اقتصادی در این قاره است.

⏳ در ۷ دسامبر ۲۰۲۴، نیروهای مخالف رژیم از سمت جنوب وارد منطقۀ ریف دمشق شدند و تا فاصلهٔ ۲۰ کیلومتری پایتخت پیش رفتند. هم‌زمان با این حرکت به‌سوی دمشق، نیروهای معارض در شمال نیز حمله‌ای را به شهر حمص آغاز کردند. در ریف دمشق، نیروهای وابسته به رژیم از شهرها و روستاهای عسال‌الورد، یبرود، فلیطه، الناصریه و عرطوز عقب‌نشینی کردند و مخالفان تا ۱۰ کیلومتری دمشق نزدیک شدند.

🕧 بامداد ۸ دسامبر ۲۰۲۴، نیروهای مخالف وارد دمشق شدند و حمله‌ای گسترده علیه پایتخت انجام دادند که طی آن توانستند کنترل نقاط راهبردی از جمله نهادهای دولتی همانند رادیو و تلویزیون، قصرالشعب، وزارت دفاع و ستاد ارتش را به دست بگیرند. هم‌زمان، بشار اسد پس از نیمه‌شب با هواپیما از پایتخت گریخت و به مسکو فرار کرد و سقوط رژیم او رسماً اعلام شد. پس از فتح دمشق، احمد الشرع وارد شهر شد و در مسجد جامع اموی سخن راند و نماز گزارد و رفته‌رفته دولت انتقالی سوریه تشکیل شد.

در دورۀ خلافت امویان، قلمرو دولت اسلامی به گسترده‌ترین مرزهای خود رسید و مساحتی بالغ بر ۱۱٬۱۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع از شرق تا غرب دنیای قدیم را در بر می‌گرفت. امویان با مرکزیت دمشق، ساختار اداری منسجم‌تری ایجاد کردند و با اتکا به سپاه منظم و فرماندهان توانمند، فتوحات اسلامی فراوانی رقم زدند. در شرق، مرزهای خلافت تا ماوراءالنهر، سغد، کابل و بخش‌هایی از سند گسترش یافت و سیطرۀ سیاسی دولت اسلامی به آسیای میانه رسید. در غرب، سپاهیان اموی شمال آفریقا را فتح کرده و تا اندلس پیش رفتند و با عبور از جبل‌الطارق، حکومت اسلامی را به اروپا رساندند و شبه‌جزیرۀ ایبری را فتح کردند. در شمال، قلمرو آنان تا آسیای صغیر و مرزهای امپراتوری بیزانس امتداد داشت. این گسترۀ وسیع، خلافت اموی را به نخستین دولت اسلامی با ابعاد یک امپراتوری بسیار بزرگ و فرامنطقه‌ای تبدیل کرد و دولت اسلامی در زمان بنی‌امیه وسعتی بی‌نظیر در تاریخ اسلام یافت. امویان پایه‌های جغرافیایی، اداری و نظامی جهان اسلام را برای قرن‌های بعد تثبیت کردند.

سه کشور اروپایی آلمان🇩🇪 و مجارستان🇭🇺 و بلغارستان🇧🇬 در هر دو جنگ جهانی اول و دوم شکست خوردند. آن‌ها در هر دو نبرد در جبهۀ بازنده جنگیدند، نخست به‌عنوان «قدرت‌های مرکزی» در جنگ جهانی اول و سپس به‌عنوان «قدرت‌های محور» در جنگ جهانی دوم!

در نتیجه، هر سه کشور پس از پایان هر دو جنگ با پیامدهای سنگینی روبه‌رو شدند؛ از جمله کاهش قلمرو، تحولات سیاسی، مشکلات اقتصادی و تحمیل معاهدات صلح سختگیرانه از سوی کشورهای پیروز!

تاریخ مشترک آن‌ها نشان می‌دهد که چگونه اتحادهای جنگی‌شان مسیر ملی آن‌ها را در قرن بیستم شکل داد.

این نقشه، قدرت نظامی چین و هند را با نشان دادن تعداد سربازان فعال، نیروهای هوایی، خودروهای زرهی، توپخانه و ناوگان دریایی دو کشور مقایسه می‌کند.

در مجموع، چین به‌طور واضح نیروی بزرگ‌تری در اختیار دارد، به‌ویژه از نظر تعداد نیروها، هواگردها و واحدهای دریایی؛ موضوعی که بازتاب‌دهندۀ سرمایه‌گذاری بلندمدت این کشور در گسترش و نوسازی ارتش است.

هند، هرچند در برخی بخش‌ها کوچک‌تر است، اما در زمینۀ خودروهای زرهی قدرتی قابل مقایسه دارد و به‌دلیل چالش‌های امنیتی دیرینه در مرزهای شمالی، همچنان عنوان یکی از بزرگ‌ترین ارتش‌های جهان را برای خود حفظ کرده است.

این آمار بازتاب‌دهندۀ زمینه گسترده‌تری است که پس از جنگ چین و هند در سال ۱۹۶۲ شکل گرفت؛ جنگی که پس از آن هر دو کشور به‌تدریج ظرفیت‌های دفاعی خود را برای تأمین امنیت مرزهای مورد مناقشۀ هیمالیا و حفظ توازن راهبردی در آسیا افزایش دادند.

با گذشت یک سال از سقوط رژیم اسد، حکومت سوریه تقریباً بر ۷۰ درصد خاک کشور مسلط است. کمتر از ۳۰ درصد خاک سوریه نیز تحت اشغال عناصر قسد قرار دارد که نظر به اهمال آنان در قبول و اجرای طرح ادغام با دولت مرکزی، احتمال اقدام نظامی مشترک سوریه و ترکیه علیه آنان با اتمام مهلت داده‌شده تا پایان سال میلادی جاری بسیار بالاست. منطقۀ سویدا نیز توسط شبه‌نظامیان دروزی با حمایت اربابشان اسرائیل اداره می‌شود و رژیم صهیونسیتی نیز یک سال است که بر قسمتی از حائل جولان اشغالی دست انداخته است.

بررسی سابقۀ تاریخی اروپا در برپایی «باغ‌وحش‌های انسانی» حاکی از یک شکاف آشکار است؛ به‌طوری‌که کشورهای اروپای غربی نقش و مشارکت خود در این پدیده را پذیرفته و به رسمیت شناخته‌اند، درحالی‌که کشورهای اروپای شرقی چنین سابقه‌ای را نداشته‌اند یا درگیر آن نبوده‌اند. در گذشته، چندین کشور در اروپای غربی و شمالی این نمایشگاه‌ها را به‌عنوان بخشی از نمایش‌های دوران استعمار برگزار می‌کردند، اما بسیاری از کشورهای اروپای شرقی و جنوب شرقی اروپا اساساً هیچ پیشینه‌ای از برگزاری چنین رویدادهایی ندارند. این واقعیت تاریخی، سیمای واقعی استعمار اروپایی را آشکار می‌کند؛ کارنامه‌ای سیاه که در آن انسان‌ها به ابزاری برای نمایش، تحقیر و توجیه برتری‌طلبی نژادی تبدیل شدند. باغ‌وحش‌های انسانی نه صرفاً رویدادهایی حاشیه‌ای، بلکه نمادی عریان از نظام فکری و سیاسی استعمارگران بودند که با سلب کرامت انسانی سایر ملل، خشونت و تبعیض و سلطه را دنبال کردند؛ میراثی سیاه که پیامدهای اخلاقی و انسانی آن هنوز نیز از حافظۀ تاریخی جهان پاک نشده است.

عراق بیش از ۴۶ میلیون نفر جمعیت دارد و به ۱۸ استان تقسیم شده است.