یوگسلاوی کشوری چندملیتی در جنوب شرقی اروپا بود که پس از جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸ با نام «پادشاهی صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوون‌ها» شکل گرفت. نام رسمی این کشور در ۱۳ اکتبر ۱۹۲۹ به پادشاهی «یوگسلاوی» به‌معنای «سرزمین مردم اسلاو جنوب» تغییر یافت. این کشور مجموعه‌ای از اقوام مختلف همچون صرب‌ها، کروات‌ها، بوسنیایی‌ها، اسلوون‌ها، مقدونی‌ها و آلبانیایی‌ها را در بر می‌گرفت. پس از اشغال توسط نیروهای محور در جنگ جهانی دوم، یوگسلاوی دوباره به‌عنوان جمهوری فدرال سوسیالیستی تحت رهبری تیتو تأسیس شد. در دوران تیتو، یوگسلاوی کشوری مستقل و غیرمتعهد باقی ماند و نقش مهمی در جنبش عدم تعهد ایفا کرد. اما پس از مرگ تیتو در سال ۱۹۸۰، تنش‌های قومی و اقتصادی افزایش یافت و در نهایت در دهۀ ۱۹۹۰ با آغاز جنگ‌های خونین داخلی، این کشور به چند جمهوری مستقل شامل صربستان، کرواسی، بوسنی و هرزگوین، اسلوونی، مقدونیه، مونته‌نگرو و کوزوو تجزیه شد. یوگسلاوی دیگر وجود ندارد و نخواهد داشت.

قهوه یا چای؟! در سراسر جهان، مردم در انتخاب قهوه یا چای به‌عنوان نوشیدنی اصلی خود تقسیم شده‌اند. قهوه که ریشه در اتیوپی دارد، به‌ویژه در کشورهای غربی محبوبیت زیادی یافته است و اروپا در مصرف سرانه، پیشتاز است. برای بسیاری از افراد، قهوه از صبحانه جدانشدنی است؛ به‌دلیل عطر دل‌انگیز و تأثیر محرکی که به افزایش هوشیاری و تمرکز کمک می‌کند، ارزشمند شمرده می‌شود. در مقابل، چای ریشه‌های فرهنگی عمیقی در آسیا و بخش‌هایی از آمریکای جنوبی دارد. در چین و دیگر کشورهای آسیایی، چای در زندگی روزمره و سنت‌ها جایگاه ویژه‌ای دارد و نه‌تنها یک نوشیدنی برای رفع تشنگی، بلکه فرصتی برای آرامش و ارتباط اجتماعی فراهم می‌کند. حتی در آمریکای جنوبی، کشورهایی همانند آرژانتین فرهنگ نوشیدن چای را به‌صورت گسترده‌ای حفظ کرده‌اند.

دولت زبیری، خلافتی بود که توسط عبدالله‌بن زبیر در سال ۶۴ه‍.ق و پس از مرگ یزیدبن معاویه تأسیس شد. او که بیعت با یزید را نپذیرفت، پس از واقعۀ حرّه به مکه پناه برد و خود را خلیفۀ مسلمانان اعلام کرد. نفوذ دولت او از حجاز تا عراق، مصر، شام، قفقاز، جبال، خراسان و مکران گسترش یافت و فرماندارانی بر آن‌ها گماشت. اما با قدرت‌گیری مجدد امویان به‌رهبری مروان‌بن حکم و سپس پسرش عبدالملک، قلمرو زبیریان به‌تدریج کاهش یافت. خروج مختار ثقفی در کوفه و نزاع با زبیریان نیز آن‌ها را تضعیف کرد. در نهایت، حجاج ثقفی به‌فرمان عبدالملک‌بن مروان با محاصرۀ مکه و اعمال فشارهای گسترده، عبدالله‌بن زبیر را به قتل رساند و در سال ۷۳ه‍.ق به عمر نه سالۀ دولت زبیری پایان داد. این شکست، زمینه را برای تثبیت مجدد خلافت اموی توسط عبدالملک‌بن مروان فراهم ساخت.

جنگ کره، نبردی میان کرۀ جنوبی با حمایت سازمان ملل متحد به‌رهبری آمریکا و کرۀ شمالی با پشتیبانی چین و شوروی بود که از ۲۵ ژوئن ۱۹۵۰ تا ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ جریان داشت. این جنگ پیامد تقسیم کره پس از جنگ جهانی دوم بود، زمانی که جنوب تحت کنترل آمریکا و شمال تحت سلطۀ شوروی قرار گرفت و دو حکومت رقیب شکل گرفتند. آغاز جنگ با عبور نیروهای کمونیستی کرۀ شمالی از مدار ۳۸ درجه صورت گرفت و در ابتدا بیشتر مناطق جنوبی را اشغال کردند. اما با مداخلۀ نیروهای سازمان ملل و عملیات موفق در اینچئون، ورق جنگ برگشت و نیروهای متحدین حتی پیونگ‌یانگ را نیز تصرف کردند. با ورود گستردۀ نیروهای چینی، تعادل تغییر کرد و جنگ به بن‌بست کشید. در نهایت با امضای پیمان ترک مخاصمه، مرزها به مدار ۳۸ درجه بازگشت، اما هیچ معاهدۀ صلحی میان دو کره امضا نشد و وضعیت تنش‌زا همچنان باقی مانده است.

فقط ۶۰۰۰ سال پیش، صحرا هیچ شباهتی به بیابان خشک امروزی نداشت. به‌جای تپه‌های شنی بی‌پایان، این منطقه سرسبز و پرآب بود؛ پوشیده از چمنزارها، دریاچه‌ها و رودخانه‌ها؛ دوره‌ای که با عنوان صحرای سبز یا دوران مرطوب آفریقا (African Humid Period) شناخته می‌شود. این محیط حاصل‌خیز، میزبان حیواناتی همانند اسب‌آبی، کروکودیل و فیل بود و بعلاوه، انسان‌ها نیز در آن به شکار، ماهی‌گیری و حتی کشاورزی می‌پرداختند. نقاشی‌های سنگی به‌جامانده از این دوره، صحنه‌هایی از شنا کردن انسان‌ها و چرای دام‌ها را به تصویر می‌کشند. این دگرگونی به‌دلیل تغییر در مدار زمین و افزایش باران‌های موسمی روی داد. اما حدود ۴۰۰۰ سال پیش از میلاد، اقلیم ناگهان رو به خشکی گذاشت و این منطقه به بیابان خشک و گرم امروزی تبدیل شد.

ترکیه که نهمین ارتش نیرومند جهان را دارد (ببینید)، در سال‌های اخیر نیز با گسترش حضور نظامی خود در خارج از مرزهایش، به یکی از بازیگران فعال در تحولات منطقه‌ای تبدیل شده است. از جمهوری آذربایجان و عراق و سوریه تا شش کشور آفریقایی و سه کشور بالکان، نیروهای مسلح ترکیه با پایگاه‌های دائمی، مأموریت‌های آموزشی، عملیات دفاعی و همکاری‌های مشترک نظامی حضور دارند. این رویکرد، علاوه‌بر اهداف امنیتی و راهبردی، نشانگر تلاش آنکارا برای افزایش نفوذ ژئوپلیتیکی و ایفای نقش به‌عنوان قدرتی اثرگذار در معادلات منطقه‌ای است. ترکیه با اتکا به دستاوردهای پیشرفتۀ دفاعی و نظامی، تصویری از یک کشور با امکان حضور فعال در مناطق بحرانی ترسیم کرده که همواره واکنش‌های متفاوتی از سوی سایر بازیگران منطقه به‌دنبال داشته است.

پادشاهی کیف-روس یکی از نخستین دولت‌های مهم در شرق اروپا بود که در قرن نهم میلادی توسط اقوام وایکینگ‌تبار موسوم به «واریاگ‌ها» پایه‌گذاری شد و مرکز آن شهر کیف (در اوکراین امروزی) بود. این پادشاهی از اتحاد قبایل اسلاو شرقی با عناصر اسکاندیناویایی پدید آمد و به‌تدریج گستره‌ای وسیع از دریای بالتیک تا دریای سیاه را دربر گرفت. پادشاهان کیف، به‌ویژه ولادیمیر بزرگ (در قرن دهم)، نقش مهمی در تثبیت قدرت مرکزی، گسترش مسیحیت (ارتدوکس) و ایجاد ارتباط با امپراتوری بیزانس داشتند. نظام اقتصادی آن بر بازرگانی، به‌ویژه تجارت خز، عسل و برده با شرق و غرب، استوار بود. پادشاهی کیف‌روس از نظر فرهنگی و سیاسی، یکی از پایه‌های تمدن روس، اوکراین و بلاروس امروزی شمرده می‌شود. این پادشاهی در قرن سیزدهم با یورش مغولان فروپاشید.

نبرد اکباتان در سال ۱۲۹ پیش‌ازمیلاد میان ارتش سلوکی به‌رهبری آنتیوخوس هفتم و ارتش اشکانی به‌فرماندهی فرهاد دوم روی داد و واپسین تلاش سلوکیان برای بازپس‌گیری سلطۀشان در شرق بود. آنتیوخوس با ۸۰ هزار سرباز مزدور یونانی به بین‌النهرین لشکر کشید و در ابتدا چند پیروزی به دست آورد، از جمله تصرف بابل و شوش، و سپس وارد ماد شد. پس از شکست‌های پی‌درپی، فرهاد دوم پیشنهاد صلح داد، اما آنتیوخوس خواستار واگذاری تمام سرزمین‌ها به‌جز پارت، پرداخت خراج سنگین، و بعلاوه آزادی برادرش دیمتریوس دوم شد. اشکانیان فقط با آزادی دیمتریوس موافقت کردند. در زمستان، نیروهای سلوکی منابع ماد را تهی کردند و باعث بروز شورش محلی شدند. در بهار، آنتیوخوس با نیرویی اندک برای کمک به یک پادگان شورشی حرکت کرد اما در اکباتان در کمین فرهاد افتاد و هنگام جنگ کشته شد. این شکست، پایان حضور سلوکیان در ایران و پایان دورۀ هلنیستی در شرق بود.