Forwarded from مرکز ایران پژوهی (I.R.C)
🖊 #بانک_مقالات_وتحقیقات
#سیاسی
♻️ موضوع : صبح فردای براندازی
✍️ نویسنده : #شروان_فشندی
📲@IranRCmedia
👈 فرض کنید که جمهوری اسلامی سرنگون شده و فردا صبحش همه از خواب برمی‌خیزیم. قطعاً پرسش‌ها و نگرانی‌های فراوانی به ذهن می‌رسد. این نگرانی‌ها را می‌توان در یک پرسش خلاصه کرد: چه کسانی به طور موقت مملکت را خواهند گرداند؟ واقعیت آن است که با پیچیدگی‌های تمدن در جهان امروز، تصور حتی چند روز زندگی در جامعه‌ای بدون حکومت دهشتناک است. از خدمات شهری همچون آب و گاز، لوله‌کشی و برق و فاضلاب گرفته تا پلیس برای تأمین امنیت داخلی و تأمین امنیت مرزها، همه مستقیم و غیرمستقیم به دولت بستگی دارد. در جامعه‌ای که حکومت از بالا (در سطح رهبر و رئیس‌جمهور و هیئت وزرا) به دلیل دهه‌ها بحران مشروعیت سرانجام از هم پاشیده، کارمندان دولت و مدیران رده میانی با چه امید یا مشروعیتی می‌توانند به کار خود ادامه دهند و از فروپاشی مجموعه اداری زیر دست خود جلوگیری کنند؟ اصلاً چه کسی مزد کارمندان دولت را خواهد پرداخت؟
👈از تظاهرات دی ماه ۹۶ به این سو، کلیت نظام جمهوری اسلامی با بحران‌های متعدد برونی و درونی روبه‌رو بوده و کمرش زیر بار ناکارآمدی، فساد حیرت‌انگیز، و فشارهای خارجی خم شده است؛ هرچه ثبات نظام بیشتر به خطر افتاده، شمار بیشتری از ایرانیان برانداز (خواهان براندازی جمهوری اسلامی) با به‌کار بردن هشتگ «فردای براندازی»، از آرمان‌های خود برای «ایران آزاد فردا» پس از براندازی جمهوری اسلامی سخن گفته‌اند. بی‌گمان رسم تصویر و انگاره‌ای از آرمان‌ها برای آینده ایران پس از جمهوری اسلامی بسیار سودمند و لازم است؛ لیکن شاید بیش و پیش از آن نیاز باشد که در صبح فردای براندازی -یعنی دقیقاً روزها و هفته‌های بلافاصله پس از سرنگونی نظام جمهوری اسلامی- به دنبال پاسخ‌هایی برای پرسش‌هایی که در بند پیشین آمد باشیم.
👈 یک ایرانی نیازی نیست کارشناس سیاسی باشد تا خودآگاه یا دستکم ناخودآگاه به این پرسش‌ها اندیشیده باشد. معقول‌ترین پاسخی که چه بسا به ذهن بسیاری از ایرانیان رسیده باشد، آن است که باید دولت موقتی اداره امور را در دست بگیرد تا امنیت را برقرار، از فروپاشی دستگاه‌های اداری و دولتی جلوگیری، و زمینه را برای تصویب قانون اساسی نوین و استقرار نظام سیاسی آینده فراهم کند.
بحران مشروعیت: ماکس و توماس
👈 اما به مجرد آنکه از دولت یا شورایی موقت برای اداره کشور در دوران گذار -از #صبح_فردای_براندازی تا پایگیری قانون اساسی تازه و نظام سیاسی نوین- سخن می‌رود، پرسشی که پیش می‌آید آن است که خود این دولت موقت مشروعیتش را از کجا می‌گیرد؟ برای پاسخ به این پرسش نخست مروری کنیم بر انواع گوناگون مشروعیت از دید ماکس وبر[۱]، یکی از بنیانگذاران رشته جامعه شناسی. او مشروعیت حکومت‌ها را به دستکم سه دسته کلی تقسیم می‌کند: کاریزماتیک: شخصی به دلیل ویژگی‌های شخصیتی خود محبوبیت و جذبه قابل توجهی می یابد و بانی تشکیل حکومت می‌شود.
سنتی: سنت‌ها و رسومی در جامعه وجود دارد که به شخص یا اشخاص یا نهادهایی مشروعیت می‌دهد تا حکومت تشکیل دهند. مشروعیت دینی را نیز می‌توان گونه ویژه‌ای از مشروعیت سنتی برشمرد، چرا که از دید جامعه‌شناسانه، دین نیز در نهایت بخشی از سنت‌های جامعه است.
حقوقی-عقلانی: وبر بهترین گونه مشروعیت حکومت را در جامعه مدرن و پیچیده امروزی مشروعیت حقوقی-عقلانی می‌داند، بدینسان که مشروعیت حکومت از قوانین مدونی (معمولاً قانون اساسی) برمی‌آید که بر اساس اصول حقوقی مدرن و عقلانی نوشته شده است. پذیرفته‌ترین شکل این نظام حقوقی-عقلانی در روزگار ما لیبرال-دموکراسی است.
#سیاسی
♻️ موضوع : صبح فردای براندازی
✍️ نویسنده : #شروان_فشندی
📲@IranRCmedia
👈 فرض کنید که جمهوری اسلامی سرنگون شده و فردا صبحش همه از خواب برمی‌خیزیم. قطعاً پرسش‌ها و نگرانی‌های فراوانی به ذهن می‌رسد. این نگرانی‌ها را می‌توان در یک پرسش خلاصه کرد: چه کسانی به طور موقت مملکت را خواهند گرداند؟ واقعیت آن است که با پیچیدگی‌های تمدن در جهان امروز، تصور حتی چند روز زندگی در جامعه‌ای بدون حکومت دهشتناک است. از خدمات شهری همچون آب و گاز، لوله‌کشی و برق و فاضلاب گرفته تا پلیس برای تأمین امنیت داخلی و تأمین امنیت مرزها، همه مستقیم و غیرمستقیم به دولت بستگی دارد. در جامعه‌ای که حکومت از بالا (در سطح رهبر و رئیس‌جمهور و هیئت وزرا) به دلیل دهه‌ها بحران مشروعیت سرانجام از هم پاشیده، کارمندان دولت و مدیران رده میانی با چه امید یا مشروعیتی می‌توانند به کار خود ادامه دهند و از فروپاشی مجموعه اداری زیر دست خود جلوگیری کنند؟ اصلاً چه کسی مزد کارمندان دولت را خواهد پرداخت؟
👈از تظاهرات دی ماه ۹۶ به این سو، کلیت نظام جمهوری اسلامی با بحران‌های متعدد برونی و درونی روبه‌رو بوده و کمرش زیر بار ناکارآمدی، فساد حیرت‌انگیز، و فشارهای خارجی خم شده است؛ هرچه ثبات نظام بیشتر به خطر افتاده، شمار بیشتری از ایرانیان برانداز (خواهان براندازی جمهوری اسلامی) با به‌کار بردن هشتگ «فردای براندازی»، از آرمان‌های خود برای «ایران آزاد فردا» پس از براندازی جمهوری اسلامی سخن گفته‌اند. بی‌گمان رسم تصویر و انگاره‌ای از آرمان‌ها برای آینده ایران پس از جمهوری اسلامی بسیار سودمند و لازم است؛ لیکن شاید بیش و پیش از آن نیاز باشد که در صبح فردای براندازی -یعنی دقیقاً روزها و هفته‌های بلافاصله پس از سرنگونی نظام جمهوری اسلامی- به دنبال پاسخ‌هایی برای پرسش‌هایی که در بند پیشین آمد باشیم.
👈 یک ایرانی نیازی نیست کارشناس سیاسی باشد تا خودآگاه یا دستکم ناخودآگاه به این پرسش‌ها اندیشیده باشد. معقول‌ترین پاسخی که چه بسا به ذهن بسیاری از ایرانیان رسیده باشد، آن است که باید دولت موقتی اداره امور را در دست بگیرد تا امنیت را برقرار، از فروپاشی دستگاه‌های اداری و دولتی جلوگیری، و زمینه را برای تصویب قانون اساسی نوین و استقرار نظام سیاسی آینده فراهم کند.
بحران مشروعیت: ماکس و توماس
👈 اما به مجرد آنکه از دولت یا شورایی موقت برای اداره کشور در دوران گذار -از #صبح_فردای_براندازی تا پایگیری قانون اساسی تازه و نظام سیاسی نوین- سخن می‌رود، پرسشی که پیش می‌آید آن است که خود این دولت موقت مشروعیتش را از کجا می‌گیرد؟ برای پاسخ به این پرسش نخست مروری کنیم بر انواع گوناگون مشروعیت از دید ماکس وبر[۱]، یکی از بنیانگذاران رشته جامعه شناسی. او مشروعیت حکومت‌ها را به دستکم سه دسته کلی تقسیم می‌کند: کاریزماتیک: شخصی به دلیل ویژگی‌های شخصیتی خود محبوبیت و جذبه قابل توجهی می یابد و بانی تشکیل حکومت می‌شود.
سنتی: سنت‌ها و رسومی در جامعه وجود دارد که به شخص یا اشخاص یا نهادهایی مشروعیت می‌دهد تا حکومت تشکیل دهند. مشروعیت دینی را نیز می‌توان گونه ویژه‌ای از مشروعیت سنتی برشمرد، چرا که از دید جامعه‌شناسانه، دین نیز در نهایت بخشی از سنت‌های جامعه است.
حقوقی-عقلانی: وبر بهترین گونه مشروعیت حکومت را در جامعه مدرن و پیچیده امروزی مشروعیت حقوقی-عقلانی می‌داند، بدینسان که مشروعیت حکومت از قوانین مدونی (معمولاً قانون اساسی) برمی‌آید که بر اساس اصول حقوقی مدرن و عقلانی نوشته شده است. پذیرفته‌ترین شکل این نظام حقوقی-عقلانی در روزگار ما لیبرال-دموکراسی است.