باید قادر باشیم همچنان بگوییم «مردم»، «کارگران»، «الغای مالکیت خصوصی» و از این قبیل، بی‌آنکه منسوخ تلقی شویم و بی‌آنکه خود را منسوخ تلقی کنیم. باید درباره کلمات در میدان خودمان، در اردوگاه خودمان، بحث کنیم. باید به آن تروریسم زبانی که ما را دست‌بسته تحویل دشمنانمان می‌دهد خاتمه دهیم. وانهادن مسئله زبان و تن‌دادن به ارعابی ذهنی که ما را از ادای کلماتی بازمی‌دارد که حساسیت‌های طبقات مسلط را جریحه‌دار می‌کند خود شکل تحمل‌ناپذیری از ستم است.

✍ #آلن_بدیو


📚 از "بار دیگر می ۶۸" نوشته آلن بدیو

📌 #مترجمان #مراد_فرهادپور و #صالح_نجفی

#زن_زندگی_آزادی




https://t.me/khabargar