Forwarded from آموزشکده توانا
انقلاب‌ها را عمدتا نارضایتی از وضع موجود و امید به آینده می‌آفریند. در واقع اگر حداقلی از امید به آینده در میان نباشد انسان‌ها دست به انقلاب نمی‌زنند. آدم‌ها بر این باورند که هم‌اکنون در «وضعیت نامطلوب موجود» به سر می‌بریم اما این همه ماجرا نیست و یک «وضعیت مطلوب ناموجود» در میان است که انقلاب می‌تواند آن ناموجود را موجود کند و وضعیت بهتری بیافریند.
•
اگر این «امید» در میان نباشد انقلابی هم در کار نخواهد بود و در واقع انقلاب همان اندازه که زاده‌ی نارضایتی است همان اندازه هم زاده‌ی امید است.
•
از این‌جا است که حکومت تمامیتخواه مستقر همه تلاش خود را می‌کند تا این امید را بکُشد.
این‌که جمهوری‌اسلامی مدام سوریه‌ای‌شدن ایران و یا تجزیه کشور را سرنوشت محتوم و مختوم برافتادن خود نشان می‌دهد دقیقا برای این است که ما امیدی به وضعیت مطلوب پساجمهوری‌اسلامی نداشته باشیم.
•
وقتی این امید در مردم بمیرد، مردم به همان «وضعیت نامطلوب موجود» خو می‌گیرند و توانایی و حتا حس اخلاقی عبور از دیکتاتوری را از دست می‌دهند.
•
واسلاو هاول در «خطابه‌ی سال نو» در سال ۱۹۹۰ می‌گوید: «ما به نظام تمامیتخواه خو گرفته ایم و آن را به عنوان واقعیتی تغییرناپذیر پذیرفته‌ایم و به این ترتیب به استمرار و تداوم آن کمک می‌کنیم.»
•
از این‌جا می‌خواهم بگویم که چرا جمهوری‌اسلامی علاقه‌مند است که مخالفان و معترضان به خشونت مبادرت بورزند.
همان‌طور که آمد مردم معترض برای دگرگونی و انقلاب باید به آینده امیدوار باشند. ترس از آینده آفتی است که معترضان را به خانه و تحمل وضع موجود می‌کشاند.
•
از طرف دیگر مردمان بسیاری آن اندازه شجاعت ندارند که وقتی خیابان صحنه‌ی درگیری‌های خشونت‌بار است از جان مایه بگذارند و در خیابان بمانند. از این‌رو حکومت با آتش‌زدن و شکستن شیشه‌ی خودروها و ایجاد خشونت تلاش می‌کنند که نشان بدهند کشور در نبود آن‌ها سوریه خواهد شد و جنگ همه علیه همه در خواهد گرفت. صد البته دوری از خشونت مغایرتی با دفاع مشروع ندارد.
•
در این نوشته خشونت‌پرهیزی به هیچ وجه امری اخلاقی نیست بلکه از منظری فایده‌گرایانه به آن نگاه می‌شود به این معنا که اگر خشونت منجر به انقلاب و برافتادن حکومت بشود و پس از آن هم کاری کند که قلدران و اراذل و نیروهای غیردموکرات بر سرنوشت مردم چیره نشوند هیچ مشکلی با خشونت نخواهد داشت اما تجربه نشان داده که عموما چنین نیست.
•
#اعتراضات_سراسری #iranprotests
#مبارزه_بی_خشونت #خشونت_پرهیزی
.
- مطلب فوق از اینستاگرام بهزاد مهرانی برداشته شده است.
.
نظر شما چیست؟
@Tavaana_TavaanaTech
•
اگر این «امید» در میان نباشد انقلابی هم در کار نخواهد بود و در واقع انقلاب همان اندازه که زاده‌ی نارضایتی است همان اندازه هم زاده‌ی امید است.
•
از این‌جا است که حکومت تمامیتخواه مستقر همه تلاش خود را می‌کند تا این امید را بکُشد.
این‌که جمهوری‌اسلامی مدام سوریه‌ای‌شدن ایران و یا تجزیه کشور را سرنوشت محتوم و مختوم برافتادن خود نشان می‌دهد دقیقا برای این است که ما امیدی به وضعیت مطلوب پساجمهوری‌اسلامی نداشته باشیم.
•
وقتی این امید در مردم بمیرد، مردم به همان «وضعیت نامطلوب موجود» خو می‌گیرند و توانایی و حتا حس اخلاقی عبور از دیکتاتوری را از دست می‌دهند.
•
واسلاو هاول در «خطابه‌ی سال نو» در سال ۱۹۹۰ می‌گوید: «ما به نظام تمامیتخواه خو گرفته ایم و آن را به عنوان واقعیتی تغییرناپذیر پذیرفته‌ایم و به این ترتیب به استمرار و تداوم آن کمک می‌کنیم.»
•
از این‌جا می‌خواهم بگویم که چرا جمهوری‌اسلامی علاقه‌مند است که مخالفان و معترضان به خشونت مبادرت بورزند.
همان‌طور که آمد مردم معترض برای دگرگونی و انقلاب باید به آینده امیدوار باشند. ترس از آینده آفتی است که معترضان را به خانه و تحمل وضع موجود می‌کشاند.
•
از طرف دیگر مردمان بسیاری آن اندازه شجاعت ندارند که وقتی خیابان صحنه‌ی درگیری‌های خشونت‌بار است از جان مایه بگذارند و در خیابان بمانند. از این‌رو حکومت با آتش‌زدن و شکستن شیشه‌ی خودروها و ایجاد خشونت تلاش می‌کنند که نشان بدهند کشور در نبود آن‌ها سوریه خواهد شد و جنگ همه علیه همه در خواهد گرفت. صد البته دوری از خشونت مغایرتی با دفاع مشروع ندارد.
•
در این نوشته خشونت‌پرهیزی به هیچ وجه امری اخلاقی نیست بلکه از منظری فایده‌گرایانه به آن نگاه می‌شود به این معنا که اگر خشونت منجر به انقلاب و برافتادن حکومت بشود و پس از آن هم کاری کند که قلدران و اراذل و نیروهای غیردموکرات بر سرنوشت مردم چیره نشوند هیچ مشکلی با خشونت نخواهد داشت اما تجربه نشان داده که عموما چنین نیست.
•
#اعتراضات_سراسری #iranprotests
#مبارزه_بی_خشونت #خشونت_پرهیزی
.
- مطلب فوق از اینستاگرام بهزاد مهرانی برداشته شده است.
.
نظر شما چیست؟
@Tavaana_TavaanaTech