اندیشکده خرد جنسی

عفت عمومی چطور کاردآجین شد...

✍فاطمه علمدار

چند سال قبل دوستی در صحبتی خودمانی برایم تعریف کرد که در یکی از جلساتشان در فلان موسسه فرهنگی معروف،شماره زنانی که تن به عقد موقت میدادند را بر کاغذهایی نوشتند و گذاشتند روی میز که هر برادری که مایل بود قبل از خروج از جلسه شماره ای بردارد. همسر یکی از همین برادرها، اسکرین شات سکس‌چت‌های شوهرش را به عنوان مدرک خیانت به دادگاه داده بود و قاضی از اینکه این زن به خودش اجازه داده در زندگی خصوصی شوهر بیچاره‌اش فضولی کند خیلی عصبانی شده بود. آن زن هنوز نفهمیده بود که مردان مسلمان خیانت نمی‌کنند، ازدواج مجدد می‌کنند! و تعدد زوجات ابزاری‌ست برای حفظ سلامت و عفت جامعه.

در این منظومه فکری، هیچ مرد مسلمانی دچار فساد جنسی نمیشود مگر اینکه به مایملک مردی دیگر تعدی کند؛ به زنی که صاحب دارد؛ به زن شوهردار! فساد جنسی اصلا از نقطه‌ای شروع می‌شود که بعضی از مردان عُرضه مواظبت از زنانی که مالِ آنها هستند را نداشته باشند و این زنان بتوانند طوری در جمع ظاهر شوند که مردان دیگر نتوانند بفهمند این زن صاحب دارد یا نه و به خودشان اجازه بدهند که به تصاحب او فکر کنند یا حتی این فکر را عملی کنند. فساد جنسی با تعدی به زنی که مالِ مردی دیگر است محقق می‌شود و علت‌العلل آن هم زنانی هستند که زیبایی‌های‌شان را که مختص شوهرشان است به مردان دیگر عرضه می‌کنند. زنانی که حتی شاید حجاب داشته باشند، ولی چون عفاف ندارند جامعه را به فساد می‌کشانند.

حجاب پوشش ظاهر است و می‌شود از روی اجبار یا ریا رعایتش کرد، ولی عفاف یعنی زن حواسش به همه گفتارها و رفتارهایش باشد که غیرمستقیم جلوه‌گری جنسی نکند. حجاب بدون عفاف کارکردش را از دست می‌دهد و برای همین، صرف رعایت حدود حجاب شرعی توسط زنان باعث نمی‌شود که بی‌نیاز از نظارت و تذکر بتوانند در حوزه عمومی حضور داشته باشند.

این روزها ان‌قدر «عفاف» در کنار «حجاب» استفاده شده که دیگر فقط در نسبت با شهوت جنسی فهمیده می‌شود و در تعاملات زنان و مردان دنبالش می‌گردند و تقلیلش می‌دهند به نظارت سخت‌گیرانه بر قلب و ذهن زنان و نیت‌خوانی رفتار و گفتارشان و جنس و رنگ و دوخت لباسهایشان.

در سنت فرهنگی ما ولی «عفت» و «شجاعت» و «عدالت» و «حکمت»، اساس فضائل اخلاقی بودند و عفاف فضیلت خویشتن‌داری معنی می‌شد. فضیلت غلبه بر تمایلات نفسانی. در آن چارچوب فکری «عفت عمومی» هم آن رفتارهایی بود که عموم مردمی که در این فرهنگ نفس کشیده‌اند، خودشان را کنترل می‌کنند که انجام‌شان ندهند و اگر ببینند کسی دارد انجام می‌دهد آزرده می‌شوند.

مثلا کسی که در خلوتش روابط باز جنسی دارد، خودش را کنترل می‌کند که دیگران را به عفاف جنسی توصیه نکند چون عموم جامعه از دیدن رفتارهای تا به این حد متناقض، آزرده می‌شوند. تظاهر و دروغگویی، عفت عمومی را جریحه‌دار می‌کند. عموم مردم در برابر ابراز خشونت فیزیکی در حوزه عمومی خویشتن‌داری می‌کنند، مخصوصا در برابر سالمندان و از آن مهمتر زنان سالمند. کسی‌که زن سالمندی را در حوزه عمومی کتک می‌زند، عفت عمومی را جریحه‌دار می‌کند.

عموم مردم وقتی از طرف عده‌ای به عنوان نماینده انتخاب می‌شوند، خودشان را کنترل می‌کنند که اعتماد رای دهندگان‌شان را از بین نبرند. نماینده‌ای که می‌داند اغلب رای دهندگانِ به او، توان خرید خودروی ایمن را ندارند و همزمان گمان می‌کنند که او از قِبَلِ نماینده بودنش خودروی شاسی بلند به دست آورده، اگر زحمت پاسخ به سوالات مردم و احیای اعتمادشان را به خودش ندهد، عفت عمومی را جریحه‌دار می‌کند.

عموم مردم وقتی دستوری می‌دهند و ماموران‌شان برای اجرای آن دستور دختر جوانی را به اجبار به جایی می‌برند و دخترک جان می‌دهد؛خودشان را کنترل می‌کنند که از قدرت‌شان برای ساکت کردن کسانی‌که از مرگ پر از ابهام دخترک عصبانی‌اند، سوءاستفاده نکنند. قدرتمندی که می‌داند اذهان عمومی به مرگ ناگهانی دختری غریب مشکوک است ولی به جای شفاف سازی وضعیت، خبرنگارانی که گزارش نوشته‌اند را سیصد روز بازداشت موقت می‌کند و فقط یک دادگاه برایشان تشکیل می‌دهد، دارد عفت عمومی را جریحه‌دار می‌کند.

قدرتمندانی که عفت ندارند خیلی بیشتر از زیبارویانِ جلوه‌گر، جامعه را به ورطه فساد و تضعیف اخلاق می‌کشانند. قدرت اگر در دست کسانی باشد که «حکمت» ندارند تا وضعیت را بفهمند؛ «عدالت» ندارند تا رفتار مناسب را تشخیص دهند؛ «شجاعت» ندارند تا اشتباهات‌شان را بپذیرند و از تحمیل هزینه‌های بیشتر بر جامعه جلوگیری کنند و «عفت» ندارند تا در برابر شهوت سوءاستفاده از قدرت خویشتن‌داری کنند؛ عفت عمومی جریحه‌دار که نه، شرحه شرحه خواهد شد و عجیب نیست کسانی‌که از این کشته فتاده به هامون می‌نویسند، ماه‌ها بازداشت موقت شوند!

@fsalamdar
@kherad_Jensi

4.1K viewsedited 16:28