چرا پادشاهی؟
مهم ترین چیزی که یک نظام سیاسی نیاز دارد تا در آن حقوق بشر مبنا قرار گیرد و هرگونه دموکراسی در آن کار کند، «ثبات» است.
بدون ثبات هر نظام سیاسی یا تبدیل به دیکتاتوری و استبداد میشود یا هرج و مرج.
البته که تکیه بر صرف ثبات هم یک نظام سیاسی را در برابر استبداد بیمه نمیکند. بلکه آنچه یک نظام سیاسی را در برابر استبداد بیمه می‌کند، ضمانت «قانونی» و پاسداری «نهادی» از آزادی و حقوق اساسی است که در اصل تفکیک قوا مندرج است.
صرف وجود اصل تفکیک قوا در قانون اساسی هم ضامن تفکیک قوا نیست، بلکه نهادهای آن باید مستحکم و قدرتمند باشند.
چگونه می‌توان «ثبات»، «آزادی»، «حقوق اساسی» و «تفکیک قوا» را در یک نظام سیاسی جمع کرد؟ از طریق Executive (قوّهٔ مجریّهٔ) قوی که قدرت بیشتری از بقیه نهادهای منبعث از تفکیک قوا داشته باشد.
اینجا مشکلی وجود دارد: اگر شاه صاحب تام‌الاختیار Executive باشد، باز امکان برآمدن استبداد است.
فرقی نمیکند شاه باشد یا رئیس‌جمهور، مادامیکه صاحب این قوه دارای قدرت بیشتری از سایر قوای قانون اساسی است، امکان این هست که ثبات به قیمت استبداد حاصل شود. می‌دانید که اختیارات و قدرت قانونی رئیس‌جمهور آمریکا از پادشاه/ملکه انگلستان بسیار بیشتر است. پس چاره چیست؟
ثبات را قربانی امتناع استبداد کنیم؟ نمی‌شود. ثبات که از بین برود یا هرج و مرج میشود یا استبداد سربرمی‌آورد.
دلیل ثبات این دو دموکراسی کهن یعنی انگلستان و ایالات متحده همین قدرت بیشتر Executive است!
پرسش اینست: کدامیک بیشتر در معرض استبدادند؟ جمهوری آمریکا یا پادشاهی انگلستان؟
طبیعتا چون ایران تجربه چندصدساله دموکراسی و تفکیک قوا ندارد، در هر دو حالت میتواند به استبداد میل کند.
تنها یک راه وجود دارد تا مانع این استبداد شد بدون اینکه ثبات یا آزادی را قربانی کنیم:
تبدیل Exekutive به یک کورپوس که از یک سو دائمی است و از دیگرسو با دموکراسی قابل تغییر.
چگونه؟ Executive یک رئیس دائمی (شاه) داشته باشد که اختیار قانونی «حکومت کردن» ندارد ولی حافظ قانون اساسی و عامل ثبات نظام سیاسی است و یک رئیس منتخب دموکراتیک (نخست‌وزیر) که از سوی مردم و نمایندگان آنها اختیار قانونی حکومت کردن بدو واگذار (و از او سلب) میشود و باید پاسخگوی مردم و نمایندگان آنها باشد.
نام این نظام «پادشاهی پارلمانی» است.
#محمد_ایمانی #پادشاهی_پارلمانی
@Kohandyar_iran
مهم ترین چیزی که یک نظام سیاسی نیاز دارد تا در آن حقوق بشر مبنا قرار گیرد و هرگونه دموکراسی در آن کار کند، «ثبات» است.
بدون ثبات هر نظام سیاسی یا تبدیل به دیکتاتوری و استبداد میشود یا هرج و مرج.
البته که تکیه بر صرف ثبات هم یک نظام سیاسی را در برابر استبداد بیمه نمیکند. بلکه آنچه یک نظام سیاسی را در برابر استبداد بیمه می‌کند، ضمانت «قانونی» و پاسداری «نهادی» از آزادی و حقوق اساسی است که در اصل تفکیک قوا مندرج است.
صرف وجود اصل تفکیک قوا در قانون اساسی هم ضامن تفکیک قوا نیست، بلکه نهادهای آن باید مستحکم و قدرتمند باشند.
چگونه می‌توان «ثبات»، «آزادی»، «حقوق اساسی» و «تفکیک قوا» را در یک نظام سیاسی جمع کرد؟ از طریق Executive (قوّهٔ مجریّهٔ) قوی که قدرت بیشتری از بقیه نهادهای منبعث از تفکیک قوا داشته باشد.
اینجا مشکلی وجود دارد: اگر شاه صاحب تام‌الاختیار Executive باشد، باز امکان برآمدن استبداد است.
فرقی نمیکند شاه باشد یا رئیس‌جمهور، مادامیکه صاحب این قوه دارای قدرت بیشتری از سایر قوای قانون اساسی است، امکان این هست که ثبات به قیمت استبداد حاصل شود. می‌دانید که اختیارات و قدرت قانونی رئیس‌جمهور آمریکا از پادشاه/ملکه انگلستان بسیار بیشتر است. پس چاره چیست؟
ثبات را قربانی امتناع استبداد کنیم؟ نمی‌شود. ثبات که از بین برود یا هرج و مرج میشود یا استبداد سربرمی‌آورد.
دلیل ثبات این دو دموکراسی کهن یعنی انگلستان و ایالات متحده همین قدرت بیشتر Executive است!
پرسش اینست: کدامیک بیشتر در معرض استبدادند؟ جمهوری آمریکا یا پادشاهی انگلستان؟
طبیعتا چون ایران تجربه چندصدساله دموکراسی و تفکیک قوا ندارد، در هر دو حالت میتواند به استبداد میل کند.
تنها یک راه وجود دارد تا مانع این استبداد شد بدون اینکه ثبات یا آزادی را قربانی کنیم:
تبدیل Exekutive به یک کورپوس که از یک سو دائمی است و از دیگرسو با دموکراسی قابل تغییر.
چگونه؟ Executive یک رئیس دائمی (شاه) داشته باشد که اختیار قانونی «حکومت کردن» ندارد ولی حافظ قانون اساسی و عامل ثبات نظام سیاسی است و یک رئیس منتخب دموکراتیک (نخست‌وزیر) که از سوی مردم و نمایندگان آنها اختیار قانونی حکومت کردن بدو واگذار (و از او سلب) میشود و باید پاسخگوی مردم و نمایندگان آنها باشد.
نام این نظام «پادشاهی پارلمانی» است.
#محمد_ایمانی #پادشاهی_پارلمانی
@Kohandyar_iran