مدرسه مطالعات فضا (معماری و شهر) باشگاه اندیشه با همکاری رسانه کوبه برگزار می‌کند:

نشست
متروی تهران در بزنگاه بحران‌ها

زهرا صفرلو
پژوهشگر و فعال حوزه حمل‌ونقل شهری

یکشنبه ۱۲ اسفند ۱۴۰۳
ساعت ۱۷

خیابان انقلاب، خیابان وصال شیرازی، کوچه نایبی، پلاک ۲۳، شبستان اندیشه

حضور برای عموم آزاد و رایگان است.
پخش از صفحه اینستاگرام لایو باشگاه اندیشه

درباره‌ی نشست را اینجا بخوانید.

@koubeh

.
پوشۀ شنیداری نشست
برای زندگی یا بقا؛
تجربه‌ی زیسته‌ی زنان دستفروش

گفت‌وگو با
مرجان میرغفاری
پژوهشگر جامعه‌شناسی

یکشنبه ۵ اسفند ۱۴۰۳

به میزبانی مدرسه مطالعات فضا (معماری و شهر) باشگاه اندیشه با همکاری رسانه کوبه

@koubeh

.
پوشه شنیداری نشست
متروی تهران در بزنگاه بحران‌ها

زهرا صفرلو
پژوهشگر و فعال حوزه حمل‌ونقل شهری

یکشنبه ۱۲ اسفند ۱۴۰۳

به میزبانی مدرسه مطالعات فضا (معماری و شهر) باشگاه اندیشه با همکاری رسانه کوبه

@koubeh

▪️ نمود فردیت‌های جمعی در شهر

🖋 فاطمه موفق یامی| دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران دانشگاه تهران

در مطالعات تاریخی شهر، بازار را به مثابه ستون فقرات در نظر می‌گیرند که شرق و غرب شهر را به هم می‌دوزد. حرف دقیقی است، چرا که پیوستگی کالبدی و اجتماعی یک شهر همزمان در این عنصر تبلور می‌یافت. بنابراین شاید بتوان گفت بازار در شهر پیشامدرن، نه فقط یک خط ارتباطی، بلکه اجتماعی‌ترین فضای دموکراتیک شهری تلقی می‌شد. جایی‌که هرکسی در آن حضور می‌یافت! تفکیک مذهبی، جنسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و... در بازار تا حدی بی‌معنا بوده است.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/fm01-03-09
https://koubeh.com/fm01-03-09

@koubeh

▪️ ستون‌های دودی آسمان

🖋 مهدیه یلدایی| پژوهشگر دوره‌ی دکترای معماری دانشگاه تهران

معماری روایتگر بی‌صدای فرهنگ‌هاست؛ هر آجر، هر ستون، هر طاق، انعکاسی از باورها، آرزوها و خیال‌های انسان‌هایی است که در سایه آن زیسته‌اند. در عناصر معماری استعاره‌ای نهفته است از رازهای انسان زمانه خود، رازهایی از نگاه او به جهان و کشمکش‌های او با طبیعت و زمان همانگونه که هایدگر می‌گوید: «بنا کردن، سکونت کردن است؛ سکونت کردن، شیوه بنیادین هستی انسان است.». مطالعه معماری سفری به قلب فرهنگ‌ است، جایی که سنگ و خشت به سخن می‌آیند و داستان انسان را روایت می‌کنند. از این رو است که می‌توان گوش سپرد به روایت ستون‌های باستانی یا دودکش‌های عصر صنعت از انسان عصر خود.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/my01-03-13
https://koubeh.com/my01-03-13

@koubeh

📻 صوت نشست مجازی
خوانش کوئیر فمینیستی انتقادی بر پایان‌نامه با موضوع «بررسی ساختار فضای جنسیتی در خانه‌های اعیانی تهران از ابتدای دوره‌ی قاجار تا پایان دوره‌ی ناصری»

🗓 پنج‌شنبه ۲ اسفند ۱۴۰۳


👤 سخنران‌:
نیلوفر رسولی - دانش‌آموختۀ کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران دانشگاه تهران


❇️ به همت انجمن علمی دانشجویی مطالعات معماری ایران دانشگاه تهران با همکاری رسانۀ کوبه



@iasa_ut
@koubeh

▪️ گنبد حسام‌الدوله در ساری؛ ناشناخته‌ای ازیادرفته در تاریخ معماری

🖋 سجاد زلیکانی| کارشناس ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه تهران
سید مقداد طاهرپور| پژوهشگر نسخ و اسناد خطی تبرستان

یکی از بناهای شهر ساری که در تاریخ‌نگاری معماری ایران ناشناخته مانده است، «گنبد حسام‌الدوله» نام دارد. این گنبد در دورۀ قاجار از میان رفت و امروزه هیچ اثری از آن بر جا نیست. گفتارهای سینه‌به‌سینۀ پیرسالان و گزارش‌های کوتاه سفرنامه‌نویسان به‌همراه یک نگارۀ دستی از دورۀ قاجار، تنها دانسته‌ها و داشته‌ایی‌اند که می‌توانیم از آن‌ها بهره بگیریم. همۀ این‌ها نکاتی نیز دارند که گاهی بر تردیدها می‌افزایند. با تکیه بر این داده‌ها، گنبد حسام‌الدوله مقبرۀ اسپهبد حسام‌الدوله شهریار باوَند و یکی از آثار نمادین و نام‌آشنای شهر ساری بوده است. حسام‌الدوله شهریار را یکی از شاهان سلسلۀ باوندیان تبرستان می‌دانند که شاخۀ دوم آن (شاخۀ اسپهبدیه) را در ساری پایه‌گذاری کرد. او در سال ۴۶۶ هجری قمری بر تخت نشست و ۳۷ سال بر تبرستان فرمان راند و در سال ۵۰۸ هجری قمری از دنیا رفت. دست‌کم نمادین بودن و نام‌آشنا بودن گنبد حسام‌الدوله برای سالیان دراز در شهر ساری و نزد مردمانش می‌توانند بهانه‌ای باشند تا از این بنا در تاریخ معماری ایران یادی به میان آید. جدا از این دو ویژگی، چون این اثر مقبرۀ یکی از شاهان سلسلۀ باوندیان تبرستان بوده است، ارزندگیِ آن را برای بررسی بیشتر و روی آوردن به این بنا صد چندان می‌کند.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/sz04-04-12
http://koubeh.com/sz04-04-12

@koubeh

▪️حرکت و مکث؛ عادت و غافلگیری. جستاری از تجربه‌ی موزه‌ی هنرهای معاصر به بهانه‌ی نمایشگاهِ «پیکاسو در تهران»

🖋 یاسمن غلامی| کارشناس ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه تهران

موزه‌ی هنرهای معاصر بارها توسط بسیاری تحلیل شده است؛ اما تحلیلی فرمی و فضایی. چینش گالری‌ها به دور یک حیاط، کاربرد رمپ و کاهش تدریجی تراز ارتفاعی گالری‌ها نسبت به یکدیگر، فرم‌های نورگیر برگرفته از بادگیرها و… . تحلیل‌های تکراری؛ بازتابی از نگاه غالبی که به «معماری» داریم: توجه به و ستایش فرم. نگاهی که گویی با دید پرنده اثر را خوانش می‌کند و سپس پلان را مقابل خود می‌گذارد و تحلیلش از اثر را شکل می‌دهد. اما معتقدم که این موزه فراتر از فرم و چیدمان فضایی، ارزشی درونی دارد. که اگر فردی را که تاکنون این موزه را ندیده و اطلاعی از آن ندارد، چشم‌بسته به داخل موزه ببرید، چشمانش را باز کنید و از او بخواهید موزه را قدم بزند، این ارزش را درک می‌کند. بی‌آنکه نیازی باشد از معماری موزه به او توضیحی بدهید. معتقدم که این فرد با بدن خود و با قدم‌هایش، ویژگی‌های منحصربه‌فرد موزه را درک می‌کند، لذت می‌برد و ابدا نیازی ندارد که راجع به فرم و معماری موزه بداند و از دریچه‌ی تحلیل‌های تکراری، این بنا را ارزشمند بداند.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/yg05-05-03
https://koubeh.com/yg05-05-03

@Koubeh

▪️شهر و هیاهو؛ تبیینِ جایگاهِ مکان‌مندی، اختلاط فرهنگی و رویداد‌مداری در روند شهرسازی معاصر

🖋 شایسته ساسانی مقدم| کارشناس ارشد مهندسی معماری، دانشگاه علم و فرهنگ تهران

شهرِ نور‌ و‌ رنگ، شهر مُهیج، شهر‌ِ جشنواره‌ها، شهر‌ِخلاق، شهر‌ِ کار‌آفرین، پایتختِ‌‌ فرهنگی و...تنها نمونه‌هایی از عناوین و استعاراتِ مصطلح در وصفِ اغلبِ شار و شهرهای تراز و خوش‌رنگ‌ و لعابِ قرنِ بیست‌و‌یکمی‌اند؛ القاب و عباراتی در مَدحِ «کُنش‌مندیِ فضایی» و «رویداد‌‌‌‌مداریِ شهری» که هر‌‌دو از مبانی و معیارهای اصلی شهرسازی معاصر بوده و از‌ جمله مفاهیم انقضاناپذیر و پرتکرارِ مطرح در خلال طیفِ گسترده‌ای از مطالعات، مباحثات و پژوهش‌های نظری و میدانی‌ حوزه‌ی‌ معماری، جامعه‌شناسی، برنامه‌ریزی، مدیریت‌ و طراحی‌‌شهری به‌شمار‌ می‌روند؛ بُن‌مایه‌ی چنین رویکردها، پارادایم‌ها و گفتمان‌هایی نیز همانا تاکید‌ ‌بر ماهیت‌ِ چندساحتی (عینی-انتزاعی) فضا و کم‌و‌کیف پیوند و قرابتِ آن با فلسفه‌ی حضور، کنش و رویداد است؛ به‌عنوان ‌مثال برنارد‌ چومی در مجموعه ‌مقالات ‌و‌‌‌ جستارهای‌ تحلیلی-انتقادی‌ خود طی سالهای ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۱ (که در قالب کتابی با عنوان «معماری و انفصال» گردآوری و انتشار یافته‌است) ضمن تاکید مکرر بر این باور که مفهومِ معماری صرفا ماهیتی زبانی یا منحصر به سبک، فرم و فضا نیست، به تحلیل و واکاوی روابطِ ‌مُغلق و عمیق میانِ تجربه‌ی‌ حضور انسان در فضاهای‌ گوناگون، رخدادهای مفروض و محتوم هر فضا و به‌دنبال آن، مواجهه با ثنویتِ بدیع و سیالِ «لذّت و خشونت» پرداخته است. چومی خلقِ یک اثر معمارانه را امری ورای اَغراض مادی و عملکردی و صراحتا به‌مثابه فرایندی‌ چند‌وجهی تبیین می‌نماید که پیش و بیش از مختصاتِ حجمی و کالبدی، ملهم از مفهوم رویداد، حضور، کنش، روایت‌مندیِ فضایی یا به‌تعبیری روح‌ِمکان و ایده‌های پساانسان‌گرایانه در بستری از مقتضیات فرهنگی و مدنی- سیاسی است.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/shsm01-05-20
https://koubeh.com/shsm01-05-20

@Koubeh

▪️ تقابل محیط، فرم و خاطرات: تأملی فلسفی در کالبد، زیست و معنای معماری

🖋 سالار سنجری | دانشجوی کارشناسی ارشد مرمت گرایش میراث معماری دانشگاه شهید بهشتی تهران

معماری، در ذات خود، فراتر از آجر و ملات، پلی است میان ماده و معنا، میان فرم و خاطره. محیط‌های ساخته‌شده توسط انسان، از خانه‌های ساده گرفته تا بناهای باشکوه، نه‌تنها کالبدهای فیزیکی‌اند، بلکه حاملان قصه‌های انسانی و بازتاب‌دهنده هویت فرهنگی ما هستند. این نوشتار، به کاوش در تقابل میان فرم معماری آن زیبایی بی‌زمان و عینی و خاطرات انسانی آن روایت‌های ناملموس و پویا می‌پردازد. در این مسیر، پرسشی بنیادین مطرح می‌شود: ارزش یک بنا در چیست؟ در استواری و هارمونی فرم‌هایش، یا در قصه‌هایی که در دل دیوارهایش خفته‌اند؟ این تأمل، ما را به سفری دعوت می‌کند که در آن زمان، هویت و زیست انسانی در هم می‌آمیزند تا معنای عمیق معماری را آشکار سازند.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/ss02-06-01
https://koubeh.com/ss02-06-01

@koubeh

▪️ محلاتی که بلعیده می‌شوند؛
نگاهی به وضعیت محلات بیرون از باروی تاریخی یزد

🖋 نویسنده: امیرحسین مقتدایی| کارشناس ارشد مطالعات معماری ایران

در برخی از شهرهای تاریخی ایران کالبد شهر متشکل از کهن‌دژ، شارستان و بیرونه‌ها (ربض) است. این وضعیت تا اوایل قرن چهارده شمسی در شهرهایی چون میبد، یزد و حتی تهران قابل مشاهده بود. با گسترش شهرها در بیرون از محدوده‌‌ی حصار که در برخی با برچیدن حصار نیز همراه بوده آرام آرام بیرونه‌های شهر در توسعه‌ی شهری جذب شده و دیگر مرز مشخصی میان محلاتی که روزگاری خارج از باروی شهر بودند با شارستان و هسته اصلی شهر نیست. کما این‌که تهران امروزی تجمیعی از تهران در محدوده‌ی ناصری آن به همراه بیرونه‌هایی چون طرشت، نارمک، پونک، یوسف‌آباد و... است. عمر بسیاری از محلات بیرونی به درازای شارستان است و حتی در مواردی از بسیاری محلات داخل حصار نیز کهن‌ترند. این وضعیت در یزد به نسبت اکثر شهرهای ایران مشخص‌تر است.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در وب‌سایت و کانال تلگرامی کوبه به نشانی‌های زیر بخوانید:

https://telegra.ph/am17-06-11
http://koubeh.com/am17

@koubeh

بازنشر متنی مربوط به ۲۱ خرداد ۱۴۰۱ که از دسترس خارج شده بود

▪️ ستایش و نکوهش خاقانی؛
در نگارش دیوار و بالکن

🖋 نویسنده: ایلقار اردبیلچی| پژوهشگر دوره دکتری دانشگاه تهران

شیپور را از تهش می‌نوازد، بر بالکن می‌شود و از دیوار بالا می‌رود. مانند یک نقاشِ کوبیست عمل می‌کند؛ به ویژه به پشتِ سوژه سرک می‌کشد؛ همان‌جایی که از دید پرسپکتیو پنهان می‌ماند. تا وجه دیده نشده‌ی معماری را در روایت‌های غالب‌اش بخواند و داستانش را تعریف کند. با همان‌ هم به جان‌شان می‌افتد. هم مدرن را می‌کوبد، هم به گوشِ سنّت سیلی می‌زند. هم در جنگ با خوانش‌های رمانتیک است، هم حمله به رادیکال‌اش می‌کند. یعنی هم قلندرِ جامعه سنّتی است و هم ساختارشکنِ جامعه مدرن.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در وب‌سایت و کانال تلگرامی کوبه به نشانی‌های زیر بخوانید:

https://telegra.ph/ia01-07-08
http://koubeh.com/ia01-07-08

@koubeh

▪️ خانه کجاست؟؛ روایت‌های شخصی-تحلیلی از فقدان، خاطره و تاب‌آوری

🖋 ندا عباسی ملکی| پژوهشگر دوره دکتری دانشگاه لافبورو انگلستان

خانه کجاست؟ این پرسشی است که سال‌هاست با خود حمل می‌کنم؛ درست مثل همان دو چمدانی که همیشه آماده‌اند تا از شهری به شهری دیگر، از قاره‌ای به قاره‌ای دیگر بروند. من پژوهشگر معماری‌ام و علاقه‌مند به مطالعات درباره خانه، معنای آن، فضای زیست و حس تعلق به خانه. از ۱۸ سالگی، دور از خانه پدری در شهرها و خانه‌ها و خوابگاه‌های مختلف زندگی کرده‌ام و اکنون هم دور از وطنم. در تمام این سال‌ها، بارها از خود پرسیده‌ام: چه چیزی یک فضای خالی را تبدیل به «خانه» می‌کند؟ آیا خانه فقط دیوار و سقف است؟ یا آیینی است که با هر ورود و ماندن، از نو ساخته می‌شود؟

در میان این جابه‌جایی‌ها همیشه به این فکر کرده‌ام که وقتی وارد فضایی تازه می‌شوم، چگونه شروع می‌کنم به تبدیل آن فضا به خانه یا اتاق خودم؟ هر بار که وارد فضایی جدید می‌شدم، آن فضا برایم بی‌رنگ بود؛ دیوارهایی بدون رنگ، گوشه‌هایی خالی و فضایی که نه نشانی از من داشت و نه خاطره‌ای. اما همین که چند کتاب را چیدم، یادگاری کوچکی آویزان کردم، یا حتی یک لیوان چای روی میز گذاشتم، آن فضا آرام آرام جان گرفت؛ تا جایی که گوشه‌ای، حتی کوچک، «خانه» من شد.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/nam02-07-16
https://koubeh.com/nam02-07-16

@koubeh

▪️ درس‌هایی از نُتردام

🖋 محدثه انصاری| کارشناس‌ارشد مرمت و احیای ابنیه و بافت های تاریخی دانشگاه تهران


با من وارد این قصه شوید! در روزگاری که هر روز از نقطه‌ای در این سرزمین صدای فراموش شدن بناها و بافت‌های تاریخی ما به‌گوش می‌رسد، روایت نتردام می‌تواند برای ما درس‌هایی به‌همراه داشته باشد.

کلیسای جامع نُتردام، واقع در شهر پاریس و درکشور فرانسه، در سال ۱۱۶۳م احداث شد. این بنا که به سبک گوتیک آغازین ساخته شده بود، سیمایی متفاوت از آنچه امروزه می‌بینیم، داشت. پس از اتمام ساختِ آن، این کلیسا بلندترین ساختمان جهان مسیحیت بود اما پس از مدتی این اعتبار را از دست داد. این کلیسا پس از احداث کارکردهای گوناگونی یافت؛ به تناسب همین کارکردها بود که سیمای آن نیز دستخوش تغییرات شد.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/ma02-07-26
https://koubeh.com/ma02-07-26

@koubeh

▪️ گذشته نزدیک: مداخلات بانک ملی لار نو

🖋 حبیب طالبی| معمار و پژوهشگر
زهرا درّی| معمار منظر و پژوهشگر

مطایبه‌آمیز است که در یادداشت پیشین گذشته‌ی نزدیک به مولفه‌های زیبایی شناسانه بانک ملی لار و در رثای آن سخن گفتیم و اکنون در مرثیه‌ی نابودی آن مولفه‌ها، به فاصله‌ای کمتر از یک سال شاهد تخریب سراسری نمای این بنای مدرنیستی ممتاز هستیم و در همین لحظه ی مرقوم کلمات متن پیش رو این مداخلات تخریبی به نمای پشتی بنا سرایت کرده است و به همراه جداره ، هویت سبکی و زمانمندی معمارانه آن نیز در حال محو شدن است.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/ht06-08-03
https://koubeh.com/ht06-08-03

@koubeh

▪️ از چاه‌های نفت تا زمین‌های فوتبال: اهمیت بازخوانی یک تاریخ اجتماعی

🖋 سید علیرضا سیدی| پژوهشگر دوره‌ی دکتری معماری دانشگاه تگزاس تک ایالات متحدۀ آمریکا

به تبع انعقاد امتیاز دارسی در سال ۱۹۰۱ بین دولت ایران و نماینده ویلیام ناکس دارسی، فصل جدیدی از کاوش نفت در غرب و جنوب غرب ایران آغاز شد. هر چند این امتیاز نخستین امتیاز مرتبط یا حتی منحصر به کشف نفت در ایران نبود، اما به گواه تاریخ به مهم‌ترین آن‌ها بدل شد. گروه کاوش مستقر در ایران، پس از سه ناکامی طی هفت سال تلاش نافرجام در کشف نفت در مقیاسی که سرمایه‌گذاری در آن سودآور باشد، سرانجام در سال ۱۹۰۸ موفق به حفر چاه‌هایی شدند که حجم نفت ذخیره شده در آن‌ها، سودآوری سرمایه‌گذاری را تضمین می‌کرد. بدین ترتیب این منطقه که در ابتدا میدان نفتون نامیده می‌شد به مرکز استخراج نفت بدل شد و هچنین آبادان به عنوان محل مناسب برپایی پالایشگاه نفت و ساخت زیرساخت‌های حمل و نقل دریایی برای بارگیری محموله‌های نفتی انتخاب شد. در ادامه «شرکت نفت انگلیس و پرشیا» تاسیس شد و به سرعت شهرک‌های اولیه‌ای در مسجد سلیمان و آبادان شکل گرفتند. این شهرک‌ها نوع جدیدی از سکونت بلند مدت در خوزستان را شکل دادند و بیش از هر چیزی وابسته به عناصر بی‌سابقه‌ای همچون چاه‌های نفت و پالایشگاه بودند.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/sas05-08-23
https://koubeh.com/sas05-08-23

▪️ عبادتگاه زواره، پروژه‌ای رانده‌شده از سنت، وامانده از مدرنیته

🖋 مهشید حسینی| کارشناس ارشد معماری دانشگاه هنر اصفهان

از آن‌جایی که بناهای گنبددار بخشی از شناسنامه‌ی فرهنگی ایران را شکل می‌دهند، توجه ویژه‌ای از سوی جامعه‌ی معماری به آن‌ها معطوف می‌شود. در همین راستا، ساختمان جدید ساخته شده عبادتگاه زواره، پس از رسانه‌ای شدن و دریافت جوایز متعدد معماری، مورد توجه قرار گرفت. بعد از بازدید حضوری از بنا، استنباط شد که پروژه ساخته‌شده، به رقم برخورداری از نکات مثبت متعدد، همسو با ارزش‌های مطرح‌شده توسط طراح آن نیست همچنین شکل نهایی آن نسبت به کانسپت‌های مطرح شده به صورت ابتر باقی مانده است و فقدان مرجع مشخصی برای کانسپت وجود دارد. به همین دلیل، این پروژه به موضوعی برای نقد تبدیل شد.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/mh01-10-14
https://koubeh.com/mh01-10-14

▪️«میدان آزادی» و تعلق؛ مروری بر مناقشه‌های کنسرت همایون شجریان در میدان آزادی

🖋 یاسمن غلامی| کارشناس ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه تهران

همه روزه کنسرت‌های بسیاری در پایتخت برگزار می‌شود؛ در مکان‌های ثابتی که از ابتدا به‌عنوان «سالن کنسرت» طراحی شده‌اند. فروش بلیط در سایت‌ها، امکان انتخاب صندلی دلخواه، فرارسیدن روز کنسرت، ورود مردم به محل برگزاری، گیت‌های ورودی و چک شدن بلیط‌ها، انتظار تماشاچی در لابی، بازگشایی درب‌های سالن اندکی پیش از ساعت اعلامی شروع کنسرت، ورود مردم به سالن و مستقر شدن در صندلی‌های شماره‌گذاری‌شده و متناسب با بلیط خریداری‌شده. تمام جزئیات این کنسرت‌ها قابل پیش‌بینی، زمان‌بندی و برنامه‌ریزی‌شده و روند برگزاری این کنسرت‌ها به روتین تبدیل شده است؛ این‌ها به هیچ مناقشه‌ای تبدیل نمی‌شود. یک اتفاق مرزبندی‌‌شده با هدفی کاملا مشخص که همگان آن را پذیرفته‌اند و بر سر آن توافق دارند. بستر برگزاری این کنسر‌ها یک فضای معماری با کاربری مشخص است. فضایی که هنگام برگزاری کنسرت گشوده می‌شود و همه‌روزه در بطن زندگی روزمره مردم حضور ندارد. مرزهای مشخص کالبدی دارد و برای عابری که از کنار آن گذر می‌کند، دست‌نیافتنی است. خاطره یا واقعه‌ی خاصی را به خود ندیده و اگر حیات فضاها را به سه دسته حیات روزمره، واقعه‌ای و دوره‌ای تقسیم کنیم، سالن‌های کنسرت تنها حیات دوره‌ای را به خود می‌بینند. برگزاری دوره‌ای مراسم‌هایی خاص و ثابت.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/yg06-11-03
https://koubeh.com/yg06-11-03

@Koubeh

▪️نقش و تأثیر فضاهای اجتماعی مجازی بر تغییر فضاهای شهری؛ نمونه‌ی موردی تهران

🖋 سینا کسروی| دانش‌آموخته‌ی طراحی شهری، دانشگاه معماری و هنر پارس

امروزه، شاهد پیشرفت شگرفی در ارتباطات انسانی هستیم، به گونه‌ای که مسافت‌های دور به هم‌دیگر نزدیک شده‌اند و اطلاعات در سرتاسر جهان بدون تلف شدن انرژی زیادی از طرف اشخاص طرف مباحثه جابجا می‌شوند و بدون اینکه زمان بسیار مصرف گردد اطلاعات از نقطه‌ای به نقطه‌ی دیگر می‌روند. در این شرایط مطمئناً رفتارهای ارتباطاتی انسانی را دچار تغییر می‌کنند و این تغییر در رفتارهای ارتباطاتی باعث تغییر در تعاملات اجتماعی انسانی خواهد شد. حال اگر از یک سوی دیگر به این تعاملات و قالبی که این تعاملات در آن انجام می‌گیرد نظر بیفکنیم متوجه خواهیم شد چیزی که این تعاملات در آن انجام می‌گیرد با نام فضا خوانده می‌شود، اگر به تاریخچه‌ی فضاهای مجازی نگاه کنیم می‌بینیم که این فضاها را با نام‌هایی خوانده‌اند که این نام‌ها، نام‌های عناصر معماری و شهری است، همانند کلمه‌ی فوروم که در معماری روم باستان فضایی برای گردهمایی بوده است.
حال اگر نگاهی به تاریخ نه‌چندان بلند شبکه و وب بیاندازیم خواهی دید که از سال ۲۰۰۶ به بعد، به عنوان نقطه‌ی عطف طراحی فضاهای اجتماعی، با روند تغییر این فضاها که با شکل‌گیری فیس‌بوک و توئیتر شروع شده است خواهیم دید که اکثر فضاهایی که در شهر وجود دارند در این فضاها بازتولید شده و به نوعی چکیده‌ای از فضاهای شهری در فضاهای مجازی در حال زایش هستند.
حال این سؤال به وجود می‌آید که شهر آینده و فضاهای شهری و معماری‌اش با وجود فضاهایی موازی در جهان مجازی چگونه خواهند بود و چگونه خود را تعریف خواهند کرد. برای کنکاش بیشتر در این مورد شهر تهران به عنوان شهری که تحت بیشترین تغییرات در این تعامل بین واقعیت و مَجاز بوده است مورد بررسی قرار داده شده است و تغییرات و تأثیرات بینابینی بین فضاهایی با ماهیت‌های متفاوت اما مربوط مورد بررسی قرار گرفته شده است.

⭕️ ادامۀ مطلب را می‌توانید در Instant View یا در وب‌سایت کوبه به نشانی زیر بخوانید:

https://telegra.ph/sk01-11-13
https://koubeh.com/sk01-11-13

@Koubeh