کوک چهارم

قدرت باور.....

ملی گرایی و اصالت فرهنگ

محمدامین مروتی

اصالت فرهنگ:
راجر اسکروتن به اصالت فرهنگ باور دارد و فرهنگ همان چیزی است که میراث پیشینیان ماست. مثلاً فرهنگ مسیحی دو آموزه اعتراف به خطاها و بخشش، زمینه ساز یک فرهنگ دموکراتیک است. عرف هایی که تمدن غربی را ممکن می سازند. کما اینکه در فرهنگ خودمان هم، دروغگو دشمن خدا محسوب می شد.
فرهنگ مثل همه چیزهای ارزشمند به سختی و خشت روی خشت ساخت می شود ولی ویران کردن با شعارهای انقلابی خیلی آسان تر صورت می گیرد. در کوتاهمدت زور سیاست و در درازمدت زور فرهنگ بیشتر است. رشد و پیشرفت امری نسبی است و نیازمند گذشت زمان کافی است اما رویای تحولات یکشبه و یکساله، تعبیر نمی شود.
آزادی و پیشرفت در کشورهای دموکراتیک امری نسبی و ناقص و در عین حال واقعی و موثر و محسوس است.
اسکروتن می گوید روشنفکران ساده لوح جوامع ما، همان کسانی هستند که لنین آن ها را "احمق های به دردخور" می نامید و از آنان بهره می برد.

ملی گرایی و بازار دو نماد مهم عقل تاریخی هستند. همان عقلی که انسان را از غارنشینی تا بدین جا رسانده است. وطن مفهومی بیشتر از خاک و خون دارد و بیش از هر چیز نماد فرهنگ و دانایی تاریخی ملت هاست.

ملی گرایی:
اسکروتن ملی گرایی را محصول محافظه کاری و نماد اصالت دادن به فرهنگ می داند. فرهنگ همان سنت و عرفی است که آجر روی آجر ساخته شده است و مبتنی بر خرد جمعی پیشینیان ماست. تفکر انقلابی و چپگرا خواهان نادیده گرفتن این میراث و شروعی تازه است. شروعی که نزد چپ از بالا و به زور اعمال می شود. چپ خود را پیشرو و پیشگام می داند گویی از آینده آمده است در حالی که محافظه کاری مبتنی بر میراث گذشتگان است که محصول آزمایش و خطاهای فراوان تاریخی است و نیرو و توانش را از تاریخ و مردم عادی و استفاده از خرد جمعی گذشتگان می گیرد. عقل جمعی، احساس مسئولیت و تعهد ایجاد می کند و تولید فرهنگ می کند تا نهادینه شود ولی عقل حزبی، به زور اعمال می شود و حس تعهد و مسئولیتی در مردم ایجاد نمی کند.
روشنفکران می توانند خوب حرف بزنند و استدلال کنند ولی مردم عادی که حامل فرهنگی تاریخی اند، نمی توانند به همان خوبی دلیل بیاورند. زیرا این میراث و خرد جمعی، نسل به نسل و به شکل تربیتی و عملی منتقل شده است نه با کتاب خواندن.

وطن و خانواده:
وطن و خانواده شباهت های مبنایی با هم دارند. یک خانواده علیرغم اختلاف نظر اعضایش، تابع نظر اکثریت است. میراث مشترک خانواده، خانه پدری است و میراث مشترک ملت ها سرزمین مادری. خانواده جمع اعضایی است که بنا به جبر بیولوژیک به هم مربوط شده اند. ملت مجموعه افرادی هستند که به جبر تاریخی و جغرافیایی دارای منافع و فرهنگ مشترک شده اند. این فرهنگ مشترک می تواند شامل مناسک دینی هم باشد که سبب تحکیم روابط اعضا می شود. می تواند شامل اسطوره ها و افسانه های مشترکی باشد که حقیقتی هم ندارند و اعضا اغلب به فقدان حقیقت این قصص واقفند. مهم این است که همه اینها اسباب تحکیم رابطه شود.
قوانین حاکم بر خانواده مستبد، حکم پدر است و قوانین حاکم بر کشور مستبد اراده حاکم یا خدا. قوانین حاکم بر خانواده و ملت جدید، قوانین سکولار برآمده از اراده جمع است و افراد در این میراث سهم مساوی دارند. قاعده و قانون در خانواده و ملت خوشبخت رفع و حل و فصل خصومات بر اساس قانون است. این اتحاد مبتنی بر سازش متمدنانه است نه گلاویز شدن. برآمدن این قانون از اراده ملی، سبب استحکام بیشتر هویت ملی می شود. دموکراسی به مرز نیاز دارد و مر زبه دولت-ملت.
ناسیونالیسم حس تعلق به میراث مشترک، فرهنگ مشترک و علائق مشترک است. اما تبدیل ناسیونالیسم به ایدئولوژی خطرناک است از آن جهت که نگاهی غیرواقعی و خودپرستانه به مبانی وحدت ملت خود دارد. ناسیونالیسم ایدئولوژیک فضایی را پر می کند که در دوران معاصر، مذهب خالی کرده است.

حقیقت ناسیونالیسم، خاک و فرهنگ و آیین های مشترک در کنار التزام به قانون دموکراتیک برای اداره سرزمین مشترک است. قانونی که برآمده از اراده مشترک ساکنان آن سرزمین است و حل و فصل قانونمند و مسالمت آمیز اختلافات را میسر می سازد.

منبع:
چگونه محافظه کار باشیم، راجر اسکروتن، مرتضی افشاری، نشر نگاه معاصر

17 تیر 1404

نکته:

تنها کسی که نمی‌شود به او کمک کرد فردی است که دیگران را مقصر اشتباهاتش می‌داند.‌ (کارل_راجرز)

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

بخارا به همراه سمرقند دو شهر باستانی و مهم در ازبکستان هستند که از نظر فرهنگی و تاریخی با ایران ارتباط نزدیکی دارند. این دو شهر که در گذشته بخشی از ایران بزرگ بوده‌اند، امروزه به عنوان دو مرکز فرهنگی و تاریخی مهم ازبکستان شناخته می‌شوند و نقش مهمی در تاریخ و فرهنگ منطقه ایفا کرده‌اند. نقش فرهنگ ایرانی و شاهنامه درآن برجسته است.

پس از فروپاشی شوروی و استقلال ازبکستان در سال ۱۹۹۱، زبان ازبکی به عنوان زبان رسمی اعلام شد و این اتفاق سبب هر چه بیشتر شدن تعطیلی مدارس تاجیکی و ازبک‌سازی (ترکی سازی) تاجیک‌ها  در ازبکستان شده است. تاجیکی از شاخهٔ قارلق زبان‌های ترکی‌تبار است.
وزارت دادگستری ازبکستان استفاده از زبان ازبکی را برای شهروندان در همه دستگاه‌های دولتی این کشور اجباری و برای متخلفان از این قانون جریمه تعیین کرد.
این دو شهر قبلا جزیی از تاجیکستان بودند.
 در سال ۱۹۲۶ هم ۷۰ درصد اهالی شهرهای تاریخی تاجیکان، ازبک قلمداد شدند و حدود ۹۰% مردم تاجیک‌نشین در اسناد و شناسنامه‌ها ازبک ثبت شده‌اند.

#کشورها
@FarazTed

خودشناسی و سبک زندگی

توسعه فردی و مولفه هایش

محمدامین مروتی

تغییر اگر در خودمان نباشد، شعار تغییر جهان و سودای تغییر جهان دروغی بیش نیست. صداقت و راستی حکم می کند که ما مظهر و مصداق همان تغییری باشیم که می خواهیم برای جهان و جهانیان اتفاق بیفتد و گرنه همه ادعاهایمان دروغ و دفع الوقت و خودفریبی است و ارزش شنیدن ندارد.

و اما تحقق این تغییر می تواند مرحله به مرحله و به تدریج در برنامه ای جدی قرار گیرد.
هدف رسیدن به آرامش و سکینه قلبی است. نوعی افزایش ظرفیت و دل بزرگ و به تعبیری نوعی دریادلی که امواج وقایع، کمتر آن را بیاشوبد.
درست است که این آرامش نهایتاً احساسی درونی و فردی است، ولی بدون "ارتباط خوب" با دیگران به کف نمی آید و این ارتباط، جنبه ها و حالات مختلفی دارد ولی مهمترینش زبانی و کلامی است(زبان خوش).

به نظرم اولین قدم و تلاش و تمرکز باید بر این باشد که حتی الامکان کسی را نرنجانیم.
قدم دوم که بسیار دشوارتر است این است که سعی کنیم با راهکارهای مختلف، از کسی نرنجیم و رفتارشان را درک کنیم، تحمل کنیم و ببخشیم.
اگر بتوانیم در مقابل خبط ها وخطاهای دیگران، خشممان را فروبخوریم و با صبوری و متانت با موضوع مواجهه داشته باشیم، راه برای همدلی و همدردی و همکاری هم باز می شود.

شاید مهمترین و موثرترین نکته و راهکار را بتوان در این جمله خلاصه کرد:
به جای قضاوت و محکوم کردن دیگری سعی کن خود را در جای او قرار دهی و درکش کنی. راهی بهتر از این برای ایجاد رابطه خوب و سالم و افزودن بر مجموع احوال خوش وجود ندارد.
درک دیگری عین بخشیدن خطای او و عین همدلی است. به دنبال همدلی(امپاتی)، همدردی(سمپاتی) و به دنبال همدردی، همکاری و همیاری عملی یعنی نیکوکاری پیش می آید و این یعنی داشتن رابطه انسانی و خوب و در نتیجه داد و ستد حال خوش و احوال خوش.
زنجیره درک و بخشش و همدلی و همدردی، منتهی به دوست داشتن دیگران و شفقت ورزیدن بر یکدیگر و حال خوب می شود.

چند راهکار دیگر هم برای رسیدن به این هدف به ما کمک می کنند:
یکی این که اگر نیکی و محبتی از کسی دیدیم، در اظهار قدردانی و سپاسگزاری و تشویق شان خست به خرج ندهیم.
دوم این که با مهربانی و حوصله به حرف دیگرانی گوش کنیم. گوش دادن یکی از بهترین و مفیدترین اشکال مهربانی است.

چنین انسانی از هنری به نام "شاد بودن" و از آن مهمتر "شاد کردن" برخوردار است. او در شاد کردن دیگران، خودش بیش از همه شاد می شود و احساس خوبی پیدا می کند.
به قول روانشناسان "رفتار متقابل" به "وضعیت آخر" می رسد که در گزاره "من خوبم، تو خوبی"، بیان می شود.
حاصل همه این سیر و سلوک ها و مراقبه ها، سکینه و متانت و آرامش درونی است.

و اما نکته آخر:
برای قدم برداشتن در این طریق، باید بدانیم و توجه کنیم که اگر حال مان بد باشد، قدم از قدم نمی توانیم برداریم. کل توسعه فردی منوط و مشروط به این است که حال خودت تا حدودی خوب باشد تا بتوانی حال دیگران را خوب کنی و آن گاه دیگران هم بر این احوال نیک، هم افزایی کنند.

12 مرداد 1404

نکته:

اگر قرار بود برای همیشه زنده بمانیم، چه کسی به معنای زنده بودن فکر می‌کرد؟ چه اهمیتی داشت؟ یا حتی اگر برای کسی اهمیتی داشت، احتمالاً فقط فکر می‌کردند: «خوب کلی وقت دارم، بعداً بهش فکر می‌کنم.» … ولی ما نمی‌توانیم تا بعد صبر کنیم … باید همین لحظه به آن فکر کنیم … هیچ‌کس نمی‌داند قرار است چه اتفاقی بیفتد … ما مرگ را برای رشد کردن لازم داریم … مرگ، این موجود عظیم و نورانی است که هر چه بزرگ‌تر و نورانی‌تر باشد، ما را دیوانه‌وارتر مشتاق فکر کردن دربارهٔ چیزها می‌کند.» (هاروکی موراکامی)

گفت: «من می‌شناسمتان، برای اینکه خودم را می‌شناسم، ما خیال می‌کردیم که راه رسیدن به آن ناکجاآبادمان از هر کوچه‌ای باشد، باشد، قصد فقط رسیدن است، به دست گرفتن #قدرت است، #حاکمیت_سیاسی است. فکر هم می‌کردیم این چیزها، این #دورویی‌ها، پشت و واروهای هر روزه‌مان را وقتی به آن جامعه رسیدیم مثل یک جامه‌ی قرضی درمی‌آوریم و می‌اندازیم توی #زباله‌دانی_تاریخ. اما حالا می‌فهمم تاریخ اصلا زباله‌دانی ندارد. هیچ‌چیز را نمی‌شود دور ریخت.»

از داستان فتحنامه‌ی مغان
#هوشنگ_گلشیری
➖➖➖➖🍀

✅ @jamemodern

http://bit.ly/2JuHsTg

فهرست جلسات کلاس شاهنامه شاهرخ مسکوب:

مقدمه

🔹گفتار ۱، حماسه

بخش یک


🔹گفتار ۲، زمان

بخش یک

بخش دو


🔹گفتار ۳، تاریخ

بخش یک

بخش دو

بخش سه

بخش چهار

بخش پنج

بخش شش


🔹گفتار ۴، جهانداری و پادشاهی

بخش یک

بخش دو

بخش سه

بخش چهار

بخش پنج


🔹میان‌گفتار: از گاتها تا حافظ ، از زئوس تا نیچه

از گاتها تا حافظ ، از زئوس تا نیچه


🔹گفتار ۵، آفرینش

بخش یک

بخش دو

بخش سه

بخش چهار

بخش پنج

بخش شش

بخش هفت

بخش هشت

بخش نه

بخش ده


🔹گفتار ۶، سخن

بخش یک

بخش دو

بخش سه

بخش چهار

بخش پنج

بخش شش

بخش هفتم


🎧 @Meskoob_Shahnameh

نادر نادرپور | کهن دیارا

ـــــــــــــــــــــــــــــــ
کهن دیارا! دیار یارا! دل از تو کندم ولی ندانم
که گر گریزم کجا گریزم، و گر بمانم کجا بمانم؟
نه پای رفتن نه تاب ماندن، چگونه گویم؟ درخت خشکم
عجب نباشد اگر تبرزن طمع ببندد در استخوانم
در این جهنم، گل بهشتی چگونه روید چگونه بوید؟
من ای بهاران! ز ابر نیسان چه بهره گیرم؟ که خود خزانم
به حکم یزدان، شکوهِ پیری مرا نشاید مرا نزیبد
چرا که پنهان، به حرف شیطان سپرده‌ام دل؛ که نوجوانم
صدای حق را سکوت باطل در آن دلِ شب چنان فروکُشت
که تا قیامت در این مصیبت گلو فشارد غم نهانم
کبوتران را به گاهِ رفتن، سرِ نشستن به بام من نیست
که تا پیامی به خطِ جانان ز پای آنان فروستانم
سفینه‌ی دل نشسته در گِل، چراغِ ساحل نمی‌درخشد
در این سیاهی، سپیده‌ای کو؟ که چشم حسرت در او نشانم
الا خدایا، گره گشایا! به چاره‌جویی، مرا مدد کن
بوَد که بر خود دری گشایم، غمِ درون را برون کشانم
چنان سراپا شبِ سیه را به چنگ و دندان در آورم پوست
که صبحِ عریان به خون نشیند بر آستانم، در آسمانم
کهن دیارا، دیار یارا! به عزم رفتن دل از تو کندم
ولی جز اینجا وطن گزیدن، نمی توانم، نمی توانم

ویدئویی رنگی شده از تهران دهه ۱۳۲۰
( دوران جنگ جهانی دوم )

آیه هفته:
وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا: و مى‏گويند پروردگارا ما رؤسا و بزرگتران خويش را اطاعت كرديم و ما را از راه به در كردند. (احزاب-۶۷)

کلام هفته:
چه قدر عجیب است که فرد مورد علاقه ات را پیدا کنی و فرد مورد علاقه ات پیدایت کند. معجزه است. یک معجزهٔ آسمانی. (هاروکی موراکامی)

شعر هفته:
بنفشه‌ای خوش‌رنگ دمیده بود
در آغوشِ کوه، از دلِ سنگ
به کوه گفتم:
شعرت خوش است و تازه و تر
وگر درست بخواهی،
من از تو شاعرتر،‌
که شعرت از دلِ سنگ است و
شعرم از دلِ تنگ (فریدون مشیری)

داستانک هفته:
چون یک دست ببریدند، دست دیگر در خون زد و در روی مالید و همه روی از خون سرخ کرد. معتصم گفت:«ای سگ، باز این چه علم است؟» گفت:«در این حکمتی است.» گفتند:«آخر بگوی، چه حکمت است؟» گفت:«شما هر دو دست و پای من بخواهید بریدن، و گونهٔ مردم از خون سرخ باشد، و چون خون از تن برود، روی زرد شود. هر که را دست‌ها و پای‌ها ببرند خون در تن وی بنماند. من روی خویش به خون سرخ کردم تا چون خون از تنم بیرون شود، نگویند که از بیم و ترس رویش زرد شد.» پس فرمود(معتصم) تا پوست از گاوی با شاخ‌هایش باز کردند، و همچنان تازه بیاوردند، و بابک را در میان آن پوست گرفتند، چنانکه هر دو شاخ بر دو بناگوش آمد، و بدوختند و پوست خشک شد. پس همچنان زنده بر دارش نشاندند، تا به سختی بمیرد. (خواجه نظام‌الملک طوسی، سیاست‌نامه، به کوشش دکتر جعفر شعار، ص۲۸۴)

طنز هفته:
"جمع مذکر سالم"، وجود ندارد.

فیلم هفته: پیر پسر (1400)

پیرپسر فیلمی به نویسندگی و کارگردانی اکتای براهنی فرزند رضا براهنی شاعر است. علی و رضا که هر کدام مادری جدا از دیگری داشته‌اند و در آستانهٔ میان‌سالگی قرار دارند، مصرانه تلاش می‌کنند پدر را راضی به فروش خانه کنند، اما غلام که مردی معتاد، دائم‌الخمر و هوس‌باز است هر بار از این کار طفره می‌رود و بیش از آنکه نگران آیندهٔ فرزندانش باشد، در پی لذت‌جویی و خوش‌گذرانی خود است. فیلم در خانه‌ای کهنه، قدیمی می گذرد که نیاز به بازسازی دارد و نمادی از دنیای کهنه است.

پیرپسر اقتباسی آزاد از "برادران کارامازوف" داستایوسکی است که در آن جا هم پدر رابطه بدی با بچه هایش دارد. اولین فیلم براهنی، پل خواب (۲۰۱۶) هم از جنایت و مکافات فئودور داستایوفسکی الهام گرفته بود.





11مرداد 1404

صفحات نویسنده در فضای مجازی

روزنوشته های کوتاه محمدامین مروتی در تلگرام
شنبه ها: گفتارادبی/ هنری
یکشنبه ها:گفتار دینی
دوشنبه ها: گفتار اجتماعی-فرهنگی
سه شنبه ها: گفتار عرفانی با تاکید بر مولانا
چهارشنبه ها: گفتار فلسفی
پنجشنبه ها: خودشناسی و شیوه زندگی
جمعه ها: گفتارهای متفرقه
https://telegram.me/manfekrmikonan
لطفا برای دوستان علاقمند ارسال فرمایید.

تلگرام فرهنگی-فلسفی محمدامین مروتی:
https://telegram.me/manfekrmikonan
وبلاگ فرهنگی-فلسفی محمدامین مروتی:
http://amin-mo.blogfa.com/
فیس بوک محمدامین مروتی:
https://www.facebook.com/amin.morovati.9
اگر مطالب را مفید می دانید، لطفا با دوستانتان همرسانی کنید.

Ⓜ️ مینیاتوری الهام گرفته از شعر حافظ توسط سلطان محمد نقاش


✔️در سرای مغان رفته بود و آب زده
نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده

سبوکشان همه در بندگیش بسته کمر
ولی ز تَرک کُله چتر بر سحاب زده

شعاع جام و قدح نور ماه پوشیده
عذار مغ‌بچگان راه آفتاب زده

عروس بخت در آن حجله با هزاران ناز
شکسته کسمه و بر برگ گل گلاب زده

گرفته ساغر عشرت فرشتهٔ رحمت
ز جرعه بر رخ حور و پری گلاب زده

ز شور و عربدهٔ شاهدان شیرین‌کار
شکر شکسته، سمن ریخته، رباب زده

سلام کردم و با من به روی خندان گفت
که ای خمارکش مفلس شراب زده

که این کند که تو کردی به ضعف همت و رای؟
ز گنج خانه شده خیمه بر خراب زده

وصال دولت بیدار ترسمت ندهند
که خفته‌ای تو در آغوش بخت خواب زده

بیا به میکده حافظ که بر تو عرضه کنم
هزار صف ز دعاهای مستجاب زده



🛄 @zistboommedia || مدرسه علوم انسانی

اصطلاح مغزی *شادن فورد* در زبان آلمان ....؟!

⭕اگر خواهان سلامت روح وروان خویش هستیم اینگونه موارد را جدی بگیریم ...؟!

@molanatarighat

فریدون فرخ  فرشته نبود
ز مشک و ز عنبر سرشته نبود

به داد و دهش یافت او نیکویی
تو داد و دهش کن فریدون تویی

گفتار ادبی

رستم و اسفندیار(قسمت هشتم)

محمدامین مروتی

رستم به زال پیغام می دهد که اسباب پذیرایی از اسفندیار را به گونه ای شایسته فراهم سازند. اسفندیار هم از بهمن شرح وقایع را می پرسد:
بـپـرسید از او، فــرخ اسـفـنـدیار
که پاسخ چه کرد آن یـلِ، نـامـدار؟
چـو بـشنـید، بـنشست پیش پدر
بگفـت آنچه بشنیده بُد، در به در
نـخـستین درودش زِ رستـم بداد
پـس آن گـاه گـفتار او کـرد، یـاد
بدو گفت چون رسـتمِ پـیـل تن،
نـدیده بُوَد، کس به هر انـجـمـن
دلِ شـیـر دارد، تـنِ ژنـده پـیـل
نـهـنگان برآرد زِ دریــایِ نـیـل

بهمن می گوید رستم خودش هم دارد به لب هیرمند می آید و با تو کار دارد:
بـیاید کـنـون تـا لـب هیرمـنـد
ابی جوشن و خود و گرز و کمند
به دیـدار شــاه آمـدستش نـیــاز
نـدانم همی با تو هـستش چه راز

اسفندیار دستور می دهد اسب زین کنند تا به کنار هیرمند برود و ببیند رستم چه کاری با او دارد:
بـیـامد دمــان تـا لــبِ هـیـرمـنـد
بـه فـتراک بـر، گِرد کــرده کـمـنـد
ازیــن سـو خـروشی برآورد، رخــش
وزان روی، اسـبِ یـلِ تـــاجـبـخـش
چـنـیـن تا رسـیـدنـد نــزدیکِ آب
به دیــدار، هـر دو گـرفـتـه شـتـاب
تـهمتـن زِ خـشک انـدر آمـد به رود
پــیـــاده شــد و داد، یــل را درود
پس از آفـرین، گفت کز یک خــدای
هـمـی خواسـتـم تـا بُـوَد رهـنـمای
نـشـینیم یـک جـا و پـاسـخ دهیـم
هــمـی در سَخُن، رایِ فـرخ نـهـیـم
چـنان دان که یـزدان گوایِ من است
خـرد، زیـن سخن، رهنمای من اسـت
کـه من زین سخن ها نجویـم فـروغ
نــگـردم بـه هـر کـــار، گــردِ دروغ
رستم می گوید به خدا قسم که اگر روی سیاوش را می دیدم اینقدر خوشحال نمی شدم:

کــه روی سـیــاوش اگــر دیـدمی،
بــدیـن تــازه رویــی نـگـردیـدمی
نـمـانی هـمـی جــز سـیاوَخـش را
مـر آن تـاجــدارِ جـهـانـبـخـش را
خـنک شاه کو، چون تو دارد پسر
بــه بـالا و قُــوّت، بـنـازد پــدر

اسفندیار هم جواب تعارف ها و خوشامدهای رستم را می دهد:
چـو بـشـنید گـفـتـارش اسفـندیـار
فــرود آمــد از بــاره ی نـامـــدار
گـوِ پـیـلتن را بـه بــر، درگــرفــت
چو خـوشـنود شد، آفـریـن بـرگرفت
که یـزدان سپاس ای جـهان پـهلوان
که دیـدم تــو را، شـاد و روشن روان
ســزاوار بــاشــد سـتــودن تــو را
یـلان جـهـان، خـاک بــودن تـو را

رستم می گوید آمده ام تا تو را به کاخ خود دعوت کنم:
بـدو گفت رستـم کـه ای پـهـلـوان
جـهـانـدار و بـیدار و روشــن روان
یــکــی آرزو دارم از شــهــریـــار
کـه بـاشـم بــر آن آرزو، کـامـکـار
خـرامـان بیایی ســویِ خـانِ مــن
به دیـدار روشـن کـنی جـانِ مــن
سـزای تو گر نیست چیزی که هست
بـکـوشیـم و بـا آن بـساییم دسـت

اما اسفندیار خواهش رستم را رد می کند و می گوید شاه چنین اجازه ای به من نداده است:
چنین پاسخ آوردش اسـفنـدیار
که ای از یــلان جهان، یـادگار
نـشاید گـذر کردن از رایِ تــو
گذشت از بر و بوم و از جایِ تو
ولـیکن زِ فرمانِ شــاهِ جـهـان
نپیچند روان، آشـکـار و نـهـان
بــه زابـل نـفرمود ما را درنـگ
نه با نامدارانِ ایـن بـوم، جنگ

و بلافاصله می افزاید که بهتر است فرمان شاه را اجرا کنی و بر پای خودت بند بگذاری. در آن صورت من نمی گذارم یک شب در بند بمانی و شفاعتت را پیش شاه خواهم کرد و وقتی هم شاه شوم، زابلستان را به تو وامی گذارم و هر چه بخواهی برآورده می سازم:
تـو آن کن، که بَریابی از روزگــار
بـر آن رو، که فرمان دهد شهریار
تـو خود بند بر پای نـه، بی درنگ
نبـاشد زِ بـندِ شهـنـشـاه، نـنـگ
تـو را چون برم بسته، نزدیکِ شـاه
سـراسـر بــدو بـازگــردد، گـنـاه
نـمانم که تا شـب بمانی بـه بند
وگـر بر تـو آیـد زِ چیزی گـزنـد،


ادامه دارد....

نکته:

دنيا بيمارستان است و خلق در او چون ديوانگان و ديوانگان را در بيمارستان غل و قيد باشد.
فضيل عياض