💢 رکود #فعالیت_های_صنفی
✍🏻 اسداله حیرانی
فعالیت های صنفی فرهنگیان در دوره معاصر، تاریخچه ای به طول و عرض دو دهه دارد اما هنوز هم نابالغ ، کودک و قزمیت است و در دامنه و ارتفاع آن ، رشدی امیدوارکننده دیده نمی شود. رکود این پودمان اجتماعی، برآیند عوامل متعددی با میزان اثرگذاری متفاوت است. دراین جستار به اجمال به برخی ازآنها اشاره می شود :
۱. محرومیت از آموزش کافی در زمینه مولفه های زندگی سالم و پویای اجتماعی.
این عامل ژرف ساختی و بسیار اثرگذار که دستاورد ناتوانی نهادهای آموزشی و فرهنگی در تربیت شهروندان موفق است، به گونه ای در تار و پود شخصیت افراد جامعه، ازجمله جامعه فرهنگی، مسکن گزیده است که امکان زندگی سالم، سودبخش و توام با بهداشت روانی دریک فعالیت جمعی را بسیار سخت و سراب گونه ساخته و نهادهای مدنی را به عرصه جدل ها و جدال های گلادیاتوری بدل کرده است. وقتی برای همزیستی در قالب یک گروه، نهاد، تیم، باشگاه و ... تربیت نشده باشیم، هرگاه برروی نشان های فعالیت جمعی، کلیک کنیم، با پیام خطا رو به رو می شویم.
۲. فقدان تعریف مشخص و جامع از #فعالیت_صنفی.
این نقیصه سبب شده است هرکس براساس ذهنیت و استنباط خاص خود، فرمت و شکل دلخواه خویش را از این فعالیت مدنی داشته باشد و در روش، گویش و پویش صنفی بر تعریف و استفساریه خاص خود ابرام بورزد و هرکسی را که درآن ظرف خودساخته نگنجد، در قامت ناآگاه، ترسو، دشمن، مزدور، خائن و ... توصیف و داوری کند. یکی آن را عاری از ذائقه های سیاسی، دیگری جزیی از ذات سیاست و دیگرکس هم آن را مترادف انقلاب و ساختارشکنی می خواند و این چنین است که : «از دید خودش کند تماشا هرکس». برون داد این خصیصه، مطالبه گری صنفی را به میدانی از جنس انشقاق و افتراق تبدیل و مجال همگرایی را به آوردگاه تقابل تبدیل نموده و بدنه فرهنگیان را از ورود به عرصه کنشگری صنفی ، ترسان و گریزان کرده است.
۳. گرایش و میل شدید به فعالیت های زودبازده ، #قابل_رویت و #ویترینی.
آبشخور و پرنسیب این ویژگی نیز از مقوله تربیت و آموزش ، سردرمی آورد. آموزش ابتر ، تربیت نآکارآ ، میل مفرط به دیده شدن و مشاهده پیشرفت های غیرعادی و دفعی در وضعیت مادی و موقعیت اجتماعی افراد جامعه- بویژه سفره داران قدرت - و تداوم و تکرار این شرایط، کنشگران صنفی را نیز به سمت انتخاب مدخل هایی سوق داده است که بتواند کنشگران را جهشی و آسانسوری به شاهد مطلوب نایل کند. غلبه این عارضه، روح اندیشه های بنیادساز و تفکرات دوراندیشانه را محبوس و منزوی نموده و تفکر میوه چینی را - حتی در فرمت تصنعی آن - بر اندیشه نهال کاری، غالب گردانیده است.
۴. عدم دست یابی به #نتایج_ملموس و قابل ارزیابی.
یقینا نوشیدن شهد شیرین موفقیت، عاملی انگیزشی است که میل به همراهی یا استمرار را در انسان، ایجاد یا تقویت می کند. نبود این ویژگی، نقش خاصی در محدودیت دامنه کنش های صنفی داشته است.
۵. فاصله مردم و بدنه قدرت.
سیاست های انحصارخواهانه، لجام گسیختگی و ناپیوستگی کارکرد نهادهای قدرت، فقدان شفافیت، ترویج بی اعتمادی و غلبه اندیشه «تنازع برای بقا» به عنوان دستاورد سیاست گذاری ها و تصمیم سازی های ارباب قدرت، بستر ناسالمی را فراهم آورده است که گرایش به فعالیت اجتماعی سالم را نحیف و غوی کرده است. انتساج تارهای درهم تنیده ای از انواع اندیشه های غیردموکراتیک و مبهم و متمایل به در پشتی بر قوانین کشور در زمینه فعالیت صنفی، چنان عرصه را بر کنشگری هنجارمند و شفاف، تنگ نموده است که فعالان صنفی به جای شنا در دل آب روان و طبیعی زندگی اجتماعی، دائم باید هراسان و آسیمه سر، دست و پا بزنند تا شاید برای گریز ازغرقاب فنا، خسی و خاشاکی بیابند.
۶. احکام قضایی سنگین افرادی که به عنوان کنشگر صنفی شناخته شده اند.
بی هیچ تردیدی ، این عامل در ایجاد کمای #مطالبه گری_صنفی ، تبدیل آن به فعالیتی کم دامنه و معرفی آن به عنوان کنشی با هزینه های گزاف ، نقشی کاملا تاثیرگذار داشته است.
♦️ چیدن یک سیب از درخت آگاهی، بهایی سنگین دارد. با لنجه، نمایش و «گام پر» ، هسته گندیده آن هم نصیب کسی نمی شود. اگر در کشوری، سالی یک انقلاب هم رخ دهد اما توسعه فکری درشخصیت ، منش و رفتار مردم آن اتفاق نیفتاده باشد، توسعه پایدار سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و نیل به دموکراسی، سرابی بیش نیست.
🔹 #اخبارمعلم👇🏻🍃
💠 @moalempress1
✍🏻 اسداله حیرانی
فعالیت های صنفی فرهنگیان در دوره معاصر، تاریخچه ای به طول و عرض دو دهه دارد اما هنوز هم نابالغ ، کودک و قزمیت است و در دامنه و ارتفاع آن ، رشدی امیدوارکننده دیده نمی شود. رکود این پودمان اجتماعی، برآیند عوامل متعددی با میزان اثرگذاری متفاوت است. دراین جستار به اجمال به برخی ازآنها اشاره می شود :
۱. محرومیت از آموزش کافی در زمینه مولفه های زندگی سالم و پویای اجتماعی.
این عامل ژرف ساختی و بسیار اثرگذار که دستاورد ناتوانی نهادهای آموزشی و فرهنگی در تربیت شهروندان موفق است، به گونه ای در تار و پود شخصیت افراد جامعه، ازجمله جامعه فرهنگی، مسکن گزیده است که امکان زندگی سالم، سودبخش و توام با بهداشت روانی دریک فعالیت جمعی را بسیار سخت و سراب گونه ساخته و نهادهای مدنی را به عرصه جدل ها و جدال های گلادیاتوری بدل کرده است. وقتی برای همزیستی در قالب یک گروه، نهاد، تیم، باشگاه و ... تربیت نشده باشیم، هرگاه برروی نشان های فعالیت جمعی، کلیک کنیم، با پیام خطا رو به رو می شویم.
۲. فقدان تعریف مشخص و جامع از #فعالیت_صنفی.
این نقیصه سبب شده است هرکس براساس ذهنیت و استنباط خاص خود، فرمت و شکل دلخواه خویش را از این فعالیت مدنی داشته باشد و در روش، گویش و پویش صنفی بر تعریف و استفساریه خاص خود ابرام بورزد و هرکسی را که درآن ظرف خودساخته نگنجد، در قامت ناآگاه، ترسو، دشمن، مزدور، خائن و ... توصیف و داوری کند. یکی آن را عاری از ذائقه های سیاسی، دیگری جزیی از ذات سیاست و دیگرکس هم آن را مترادف انقلاب و ساختارشکنی می خواند و این چنین است که : «از دید خودش کند تماشا هرکس». برون داد این خصیصه، مطالبه گری صنفی را به میدانی از جنس انشقاق و افتراق تبدیل و مجال همگرایی را به آوردگاه تقابل تبدیل نموده و بدنه فرهنگیان را از ورود به عرصه کنشگری صنفی ، ترسان و گریزان کرده است.
۳. گرایش و میل شدید به فعالیت های زودبازده ، #قابل_رویت و #ویترینی.
آبشخور و پرنسیب این ویژگی نیز از مقوله تربیت و آموزش ، سردرمی آورد. آموزش ابتر ، تربیت نآکارآ ، میل مفرط به دیده شدن و مشاهده پیشرفت های غیرعادی و دفعی در وضعیت مادی و موقعیت اجتماعی افراد جامعه- بویژه سفره داران قدرت - و تداوم و تکرار این شرایط، کنشگران صنفی را نیز به سمت انتخاب مدخل هایی سوق داده است که بتواند کنشگران را جهشی و آسانسوری به شاهد مطلوب نایل کند. غلبه این عارضه، روح اندیشه های بنیادساز و تفکرات دوراندیشانه را محبوس و منزوی نموده و تفکر میوه چینی را - حتی در فرمت تصنعی آن - بر اندیشه نهال کاری، غالب گردانیده است.
۴. عدم دست یابی به #نتایج_ملموس و قابل ارزیابی.
یقینا نوشیدن شهد شیرین موفقیت، عاملی انگیزشی است که میل به همراهی یا استمرار را در انسان، ایجاد یا تقویت می کند. نبود این ویژگی، نقش خاصی در محدودیت دامنه کنش های صنفی داشته است.
۵. فاصله مردم و بدنه قدرت.
سیاست های انحصارخواهانه، لجام گسیختگی و ناپیوستگی کارکرد نهادهای قدرت، فقدان شفافیت، ترویج بی اعتمادی و غلبه اندیشه «تنازع برای بقا» به عنوان دستاورد سیاست گذاری ها و تصمیم سازی های ارباب قدرت، بستر ناسالمی را فراهم آورده است که گرایش به فعالیت اجتماعی سالم را نحیف و غوی کرده است. انتساج تارهای درهم تنیده ای از انواع اندیشه های غیردموکراتیک و مبهم و متمایل به در پشتی بر قوانین کشور در زمینه فعالیت صنفی، چنان عرصه را بر کنشگری هنجارمند و شفاف، تنگ نموده است که فعالان صنفی به جای شنا در دل آب روان و طبیعی زندگی اجتماعی، دائم باید هراسان و آسیمه سر، دست و پا بزنند تا شاید برای گریز ازغرقاب فنا، خسی و خاشاکی بیابند.
۶. احکام قضایی سنگین افرادی که به عنوان کنشگر صنفی شناخته شده اند.
بی هیچ تردیدی ، این عامل در ایجاد کمای #مطالبه گری_صنفی ، تبدیل آن به فعالیتی کم دامنه و معرفی آن به عنوان کنشی با هزینه های گزاف ، نقشی کاملا تاثیرگذار داشته است.
♦️ چیدن یک سیب از درخت آگاهی، بهایی سنگین دارد. با لنجه، نمایش و «گام پر» ، هسته گندیده آن هم نصیب کسی نمی شود. اگر در کشوری، سالی یک انقلاب هم رخ دهد اما توسعه فکری درشخصیت ، منش و رفتار مردم آن اتفاق نیفتاده باشد، توسعه پایدار سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و نیل به دموکراسی، سرابی بیش نیست.
🔹 #اخبارمعلم👇🏻🍃
💠 @moalempress1