💢 #اطلاعیه‌ی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران پیرامون سرکوب فعالان صنفی و بازداشت های اخیر

بنام خداوند جان و خرد

معلمان ایران ،تحصن مهر و آبان ماه ۱۳۹۷ را در حالی با سرافرازی پشت سر گذاشتند که روند سرکوب و احضار فعالان صنفی از مهرماه ، هرگز متوقف نگشته و در روزهای منتهی به تحصن، این روند تشدید شده است.

احضار به اداره‌ی اطلاعات ، اطلاعات سپاه ، حراست ها و پلیس امنیت، تقریبا در تمام استان‌های فعال در تحصن صورت گرفته است. دست کم تاکنون ۳۰ فعال صنفی از جمله #اسکندر_لطفی بازرس شورای هماهنگی #احضار و #بازجویی شده اند و بیش از ۵۰ نفر پیام تهدید دریافت نموده اند واز روز یکشنبه تاکنون دست کم ۱۲ معلم #بازداشت شده اند.


#محمدرضا_رمضانزاده دبیر انجمن صنفی معلمان استان خراسان شمالی که بعد از تحصن مهر بازداشت و به تازگی آزاد شده بود با یورش نیروهای اطلاعاتی روز #دوشنبه باز هم دستگیر شده است و در پی آن ۵ نفر از اعضای هیات مدیره‌ی انجمن صنفی معلمان #خراسان_شمالی به نام های #سعید_حق_پرست، #علی_فروتن، #حمیدرضا_رجایی، #حسین_رمضانپور دستگیر شده و به مکان نامعلومی منتقل شده اند.

در #خوزستان نیز آقایان #پیروز_نامی
و #علی_کروشات توسط نهادهای امنیتی بازداشت شده اند. نیروهای امنیتی پس از دسترسی به گوشی آقای نامی اقدام به ارسال پیام جعلی مبنی بر لغو تحصن نمودند.

همچنین گفته می شود در شهرستان #شیروان آقای #محمد_رباطی و خانم #واعظی از فعالان صنفی بازداشت شده اند.
همچنین خبر بازداشت فعالان صنفی در استان های #فارس و #مرکزی برای شورا ارسال شده است آقای #محمدعلی_زحمتکش فعال صنفی از #شیراز ، #محمد_کرد و #فاطمه_بهمنی فعال صنفی از #اراک از دیگر افراد بازداشتی هستند.

شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران ضمن محکومیت شدید خط سرکوب و بازداشت فعالان صنفی نسبت به پیامدهای آن به مسئولان و نهادهای امنیتی هشدار میدهد و خواهان توقف روند سرکوب و پرونده سازی و بازداشت فعالان صنفی و آزادی بدون قید و شرط آنان است.

بدیهی است در صورتی که روند برخوردها ادامه یابد شورای هماهنگی حق هر گونه اعتراض قانونی را برای خود و جامعه‌ی فرهنگیان ایران بنا بر اصول قانون اساسی لازم و ضروری می داند.

شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران

۲۴ آبان ۹۷


http://www.ofppi.org/2018/11/15/14/39/02/

از #هفت_تپه تا #اراک، از #تبریز تا #بوشهر و حتی تا زندان قرچک ورامین #کارگران محرومند از حقوق اولیه زندگی و محکومند به روزمرگی

نامه گرخ ابراهیم ایرایی

از #هفت_تپه تا #اراک، از #تبریز تا #بوشهر و حتی تا زندان قرچک ورامین #کارگران محرومند از حقوق اولیه زندگی و محکومند به روزمرگی

اینجا در زندان قرچک ورامین بزرگترین زندان زنان خاورمیانه، زندگی جریان ندارد و این تمام حرفی است که می‌توان زد. اینجا عمق فاجعه‌ای ‌است که تکیه زنندگان بر مسند قدرت توصیفش را سیاه‌نمایی می‌خوانند. آینه تمام نمایی از جامعه استبدادزده‌مان؛ اینجا بخشی از زندانیان تمام وقت خود را به بطالت می‌گذرانند و دقیقا هیچ کاری برای انجام دادن ندارند و به همین منوال مدت حبسشان که گاه چند سال است سپری می‌شود و کسی به این بازتولید بزه اهمیتی نمی‌دهد.
برخی به مرور به جهت نوکری و خوش خدمتی از زندانبان ترفیع و سمت می‌گیرند و به همکار زندانبان تبدیل می‌شوند و عرصه تحمل حبس را بر دیگر زندانیان تنگ‌تر می‌کنند. برخی دیگر هم کل مسئولیت‌های خدماتی زندان را بر عهده دارند و در واقع چرخ‌های زندان به دست این افراد می‌چرخد. البته بی مزد و مواجب. زندانیانی با چشمانی بی فروغ، بدون آرزو با پوست‌هایی کدر، گرسنگی کشیده و به معنای واقعی کلمه محروم. محروم از یک شکم سیر غذا خوردن، محروم از با احترام مورد خطاب قرار گرفتن و حتی گاه محروم از دیده شدن.
محروم‌ترین این افراد کارگران بخش حمل غذای زندانیان هستند. کارگرانی بدون لباس مخصوص کار، با لباس‌هایی رنگ و رو رفته، کج و کوله و گاه پاره روزی دو مرتبه غذای بیش از هزار زندانی را از آشپزخانه به بندها منتقل می‌کنند. این انسان‌های بی‌آرزو که طوری به اطراف نگاه می‌کنند، انگار هیچ‌وقت کسی دوستشان نداشته، در ازای دریافت هیچ دستمزدی، تاکید می‌کنم هیچ دستمزدی! با دو گاری فرسوده، روزانه مسئولیت اجباری‌شان را انجام می‌دادند. دو گاری که از اردیبهشت امسال چرخ‌هایشان شکست و تاسیساتی‎‌های زندان، کلیه زندانبانان، معاونان و ریاست زندان قرچک ورامین و حتی بازرسان اداره کل نظارت بر زندان‌های جمهوری اسلامی نیز تا این لحظه موفق نشده‌اند آنها را تعمیر کنند؛ یا دو گاری جدید جایگزینشان کنند. در طول ۴ ماه اخیر قابلمه‌های غذا و آب جوش، با دست و بدون گاری به یازده بند زندان قرچک حمل می‌شود و تقاضاها برای تعمیر آنها نیز تا این لحظه به نتیجه‌ای نرسیده است. تنها و تنها وعده‌ی پیگیری داده شده است.
به دلیل گستردگی سرکوب، نبود آگاهی و شناخت کافی نسبت به حق و حقوقمان، به کمبودها و محرومیت‌ها اعتراضی صورت نمی‌گیرد؛ در صورت بروز اعتراضات حداقلی افراد در معرض واکنش قهرآمیز زندانبان قرار می‌گیرند.
از هفت تپه تا اراک، از تبریز تا بوشهر و حتی تا زندان قرچک ورامین کارگران محرومند از حقوق اولیه زندگی و محکومند به روزمرگی. اینجا نه تنها کسی بر دستان کارگر بوسه نمی‌زند و حق و حقوقش را پرداخت نمی‌کند؛ بلکه ابزار کار که تضمین کننده سلامت کارگر است نیز در اختیارش قرار نمی‌گیرد.
سرزمینی که آزادی‌خواهانش توسط حکومت به قتل می‌رسند، کارگرانش نیز دچار محرومیت خواهند بود. برای معترض و آزادی‌خواه به نام اغتشاشگر و تروریست حکم مرگ صادر می‌کنند و با تغییر نام فقرا به قشر کم برخوردار سعی در تلطیف چهره کریه فقر و تغییر ماهیت تلخ آن دارند؛ و با بردن منبر و دوربین خود به حلبی ‌آبادها که حاشیه شهر می‌خوانندش، به کودکان گرسنه و بی‌پای‌پوش دهن کجی می‌کنند.
دو سال تلخ از رفتن مبارزان راه آزادی، #زانیار، #لقمان و #رامین عزیزمان می‌گذرد و خون به نا حق ریخته شده‌شان عزممان را بیش از پیش جزم می‌کند، برای برچیدن بساط ظلم ظالمان؛ در هر جایگاه و در هر لباسی که باشند. در جایگاه زندانبان یا در راس حکومت؛ نشسته بر تخت شاهی یا ملبس به لباس سیاه ارتجاع.
به یاد زنده‌یادان این روز
#گلرخ_ابراهیمی_ایرایی
۱۷ شهریورماه ۱۳۹۹
#زندان_قرچک_ورامین