#ویدیو #سخنرانی

✅ سلسله پیش‌نشست‌های دومین مدرسه فلسفه و علوم شناختی: رویکرد‌های 4E(بدنمندانه)

🔰 از فراروانشناسی برودی تا RECS چیمرو
👤 ارائه‌کننده: دکتر محمدحسن مرصعی(دکتری فلسفه علم دانشگاه صنعتی شریف)

🌐 جهت مشاهده ویدیو به لینک زیر مراجعه نمایید:
📎 aparat.com/v/2id3b

————————
🆔: @philsharif

#سخنرانی

سلسله سخنرانی‌های آنلاین درباره حیات، تکامل و داروینیسم.

بخش اول سخنرانی‌ها: ارزیابی علمی نئوداروینیسم و نظریه‌های منشا حیات

براى دريافت لينك سخنرانيها و هماهنگى‌ها مي‌توانيد در كانال زير ثبت نام كنيد.

🆔: @Origin_of_Life_Lectures
✅: @philsharif

#سخنرانی_آنلاین

✅ عقلانیت و وظایف اخلاقی
👤سخنران: محمدهادی صفایی(پژوهشگاه دانش‌های بنیادی)

⭕️ چکیده:
یک نظریه مشهور و پرطرفدار درباره عقلانیت مدعی است که عقلانی عمل کردن چیزی نیست جز رفتار برطبق دلایل (Parfit 2001; Schroeder 2009; Kiesewetter 2017; Lord 2018). طبق این نظریه، از یک‌سو، هرگاه رفتار نامعقولی از شما سر می‌زند این نامعقولیت ناشی از این است که به مجموعه دلایلی که در اختیار داشته‌اید پاسخ مناسبی نداده‌اید، و از سوی دیگر، ممکن نیست که به مجموعه دلایلی که در اختیار دارید به‌درستی واکنش نشان بدهید اما همچنان رفتاری نامعقول داشته باشید. در این فرصت سعی می‌کنم با ارائه یک مثال استدلال کنم که این نظریه درباره عقلانیت نادرست است. مشخصا نشان خواهم داد که موارد خاصی وجود دارند که در آن‌ها با اینکه شخص به دلایلی که در اختیار دارد به درستی واکنش نشان می‌دهد، در وضعیتی نامعقول گرفتار می‌آید بطوریکه ممکن نیست بتواند همزمان هم خودش را از نامعقولیت خلاص کند، و هم براساس دلایلی که در اختیار دارد عمل کند. موفقیت استدلال من علیه نظریه‌ دلیل‌محور درباره عقلانیت، یک ضایعه برای نظریه‌های کانتی در فلسفه اخلاق خواهد بود که تلاش می‌کنند نشان بدهند که اخلاقی عمل کردن همواره مطابق، و بلکه، لازمه عقلانیت است. همانطور که خواهیم دید در مثال مورد بحث این وظایف اخلاقی شخص مورد نظر هستند که او را وا می‌دارند به‌گونه‌ای نامعقول رفتار کند.

🗓 زمان: چهارشنبه 14 مهر ۱۴۰۰؛ ساعت ۱۵:۰۰
🌐 این برنامه در اتاق سخنرانی‌های گروه فلسفه علم شریف به نشانی زیر برگزار خواهد شد:
📎 https://vc.sharif.edu/ch/philsci-speech

——————————
🆔: @philsharif

#سخنرانی_آنلاین

✅ عقلانیت و وظایف اخلاقی
👤سخنران: محمدهادی صفایی(پژوهشگاه دانش‌های بنیادی)

⭕️ چکیده:
یک نظریه مشهور و پرطرفدار درباره عقلانیت مدعی است که عقلانی عمل کردن چیزی نیست جز رفتار برطبق دلایل (Parfit 2001; Schroeder 2009; Kiesewetter 2017; Lord 2018). طبق این نظریه، از یک‌سو، هرگاه رفتار نامعقولی از شما سر می‌زند این نامعقولیت ناشی از این است که به مجموعه دلایلی که در اختیار داشته‌اید پاسخ مناسبی نداده‌اید، و از سوی دیگر، ممکن نیست که به مجموعه دلایلی که در اختیار دارید به‌درستی واکنش نشان بدهید اما همچنان رفتاری نامعقول داشته باشید. در این فرصت سعی می‌کنم با ارائه یک مثال استدلال کنم که این نظریه درباره عقلانیت نادرست است. مشخصا نشان خواهم داد که موارد خاصی وجود دارند که در آن‌ها با اینکه شخص به دلایلی که در اختیار دارد به درستی واکنش نشان می‌دهد، در وضعیتی نامعقول گرفتار می‌آید بطوریکه ممکن نیست بتواند همزمان هم خودش را از نامعقولیت خلاص کند، و هم براساس دلایلی که در اختیار دارد عمل کند. موفقیت استدلال من علیه نظریه‌ دلیل‌محور درباره عقلانیت، یک ضایعه برای نظریه‌های کانتی در فلسفه اخلاق خواهد بود که تلاش می‌کنند نشان بدهند که اخلاقی عمل کردن همواره مطابق، و بلکه، لازمه عقلانیت است. همانطور که خواهیم دید در مثال مورد بحث این وظایف اخلاقی شخص مورد نظر هستند که او را وا می‌دارند به‌گونه‌ای نامعقول رفتار کند.

🗓 زمان: چهارشنبه 14 مهر ۱۴۰۰؛ ساعت ۱۵:۰۰
🌐 این برنامه در اتاق سخنرانی‌های گروه فلسفه علم شریف به نشانی زیر برگزار خواهد شد:
📎 https://vc.sharif.edu/ch/philsci-speech

——————————
🆔: @philsharif

#سخنرانی_آنلاین

✅ مساله استقرا، انواع طبیعی و ضرورت طبیعی
👤سخنران: محمدمهدی هاتف(موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران)

⭕️ چکیده:
ایدۀ «یکنواختی طبیعت»، به باور بسیاری و از جمله خود هیوم، در حل مشکل استقرا ناموفق بود. با این حال، استراتژی کلی این راه‌حل با به‌کارگیری ایده‌هایی دیگر دنبال شده است، که از جملۀ آنها دو ایدۀ «انواع طبیعی» و «ضرورت طبیعی» اند. نیت بکارگیرندگان این بوده که بر پایۀ این ایده‌ها توجیهی برای استنباط استقرایی فراهم سازند. در این فرصت من به جزییات این راه‌حلها خواهم پرداخت و بر این پرسش تمرکز می‌کنم که، آیا، در محدودۀ مسالۀ استقرا، هیچ یک از سه ایدۀ مزبور رجحانی بر دیگری دارند یا خیر؟
بنای من بر این است که نشان دهم استراتژی این راه‌حل‌ها در حقیقت تبدیلِ استقرای شمارشی به قسمی «استنتاج از طریق بهترین تبیین» است، و با این حساب داوری میان آنها تابع مزیت‌های نظری‌ای خواهد بود که برای یک تبیین خوب می‌شناسیم. اما بسترمند بودنِ تببین از یک طرف، و تنوع بسترهای به‌کارگیری استقرا از طرف دیگر، ترجیح قطعی یکی از این گزینه‌ها را بر سایرین دشوار می‌سازد. به این ترتیب، من به نفع نوعی کثرت‌گرایی در این مقوله استدلال می‌کنم، به این معنی که بسترهای متفاوت استنباط استقرایی (علوم طبیعی، علوم اجتماعی، تفکر روزمره و ...) ای بسا ایده‌های متافیزیکی گوناگونی را مرجح سازند.

🗓 زمان: چهارشنبه 28 مهر ۱۴۰۰؛ ساعت ۱۵:۰۰
🌐 این برنامه در اتاق سخنرانی‌های گروه فلسفه علم شریف به نشانی زیر برگزار خواهد شد:
📎 https://vc.sharif.edu/ch/philsci-speech

——————————
🆔: @philsharif

#سخنرانی_آنلاین

✅ مساله استقرا، انواع طبیعی و ضرورت طبیعی
👤سخنران: محمدمهدی هاتف(موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران)

⭕️ چکیده:
ایدۀ «یکنواختی طبیعت»، به باور بسیاری و از جمله خود هیوم، در حل مشکل استقرا ناموفق بود. با این حال، استراتژی کلی این راه‌حل با به‌کارگیری ایده‌هایی دیگر دنبال شده است، که از جملۀ آنها دو ایدۀ «انواع طبیعی» و «ضرورت طبیعی» اند. نیت بکارگیرندگان این بوده که بر پایۀ این ایده‌ها توجیهی برای استنباط استقرایی فراهم سازند. در این فرصت من به جزییات این راه‌حلها خواهم پرداخت و بر این پرسش تمرکز می‌کنم که، آیا، در محدودۀ مسالۀ استقرا، هیچ یک از سه ایدۀ مزبور رجحانی بر دیگری دارند یا خیر؟
بنای من بر این است که نشان دهم استراتژی این راه‌حل‌ها در حقیقت تبدیلِ استقرای شمارشی به قسمی «استنتاج از طریق بهترین تبیین» است، و با این حساب داوری میان آنها تابع مزیت‌های نظری‌ای خواهد بود که برای یک تبیین خوب می‌شناسیم. اما بسترمند بودنِ تببین از یک طرف، و تنوع بسترهای به‌کارگیری استقرا از طرف دیگر، ترجیح قطعی یکی از این گزینه‌ها را بر سایرین دشوار می‌سازد. به این ترتیب، من به نفع نوعی کثرت‌گرایی در این مقوله استدلال می‌کنم، به این معنی که بسترهای متفاوت استنباط استقرایی (علوم طبیعی، علوم اجتماعی، تفکر روزمره و ...) ای بسا ایده‌های متافیزیکی گوناگونی را مرجح سازند.

🗓 زمان: چهارشنبه 28 مهر ۱۴۰۰؛ ساعت ۱۵:۰۰
🌐 این برنامه در اتاق سخنرانی‌های گروه فلسفه علم شریف به نشانی زیر برگزار خواهد شد:
📎 https://vc.sharif.edu/ch/philsci-speech

——————————
🆔: @philsharif

#سخنرانی

🔰 معناشناسی الهیات عملی
👤 دکتر رسول رسولی‌پور(دانشگاه خوارزمی - انجمن فلسفه دین)

🗓 شنبه 8 آبان؛ ساعت 18

—————
🆔: @philsharif

#سخنرانی_آنلاین

✅ انحاء وجود
👤سخنران: داود حسینی(گروه فلسفه دانشگاه تربیت مدرس)

⭕️ چکیده:
«آنچه هست، به نحوه‌های متفاوتی گفته می‌شود که هست» (ارسطو )

بنا بر خوانشی متعارف از چارچوب متافیزیکی ارسطو، بودن به نحوه‌های متفاوتی است. این نظریه در قرون وسطی و پس از آن نیز نظریه متعارفی در باب وجود (بودن و وجود را مترادف به کار می‌برم) بوده است. در دوره معاصر، اما، در نگاه کلاسیک سنت فلسفه تحلیلی جریان به‌عکس است. بودن چیزی نیست جز آنچه با سور جزئی نامحدود صورت‌بندی می‌شود. در سال‌های اخیر، جریانی در سنت فلسفه تحلیلی رو به رشد است که می‌رود تا احیایی از نظریه انحاء وجود را رقم زند.
در این سخنرانی قصد دارم ابتدا انگیزه‌های تاریخی و غیرتاریخی برای میل به نظریه انحاء وجود را بیان کنم. پس از آن نسخه‌ای عام از نظریه انحاء وجود را چارچوب‌بندی می‌کنم. در ادامه (برخی از) استدلال‌هایی را که در سنت فلسفه تحلیلی (به‌تصریح یا تلویح) علیه نظریه انحاء وجود یافت می‌شود واکاوی می‌کنم. راه‌های برون‌رفت از این انتقادات ما را به چارچوب‌بندی جدیدی از نظریه انحاء وجود هدایت می‌کند که در آن برخی مفاهیم کلیدی متافیزیک تحلیلی معاصر، مانند طبیعی‌بودن، بنیادین بودن، مقوله، و از این دست، نقش مهمی بازی خواهند کرد.
حاصل این خواهد بود که نظریه انحاء وجود، تنیده شده با نظریات متافیزیک دیگر، چارچوب متافیزیکی معقولی در اختیار قرار می‌دهد که از پس تبیین مسائل مهمی در متافیزیک بر خواهد آمد؛ دست‌کم تا همان اندازه که نظریه رقیب ادعای آن را دارد.

🗓 زمان: چهارشنبه 12 آبان 1400؛ ساعت 15
🌐 این برنامه در اتاق سخنرانی‌های گروه فلسفه علم شریف به نشانی زیر برگزار خواهد شد:
📎 https://vc.sharif.edu/ch/philsci-speech

——————————
🆔: @philsharif

#سخنرانی_آنلاین

✅ Moderate Epistemic Relativism: Defense and Motivation
👤 Hajj Muhammad Legenhausen(The Imam Khomeini Education and Research Institute)

⭕️ Abstract:
I describe a form of epistemic relativism that has the following distinctive features:
(1) What is relative are some judgments about whether a person is justified in believing something for some set of reasons. (2) The parameters relative to which these judgments are made also determine rankings among parameters and whether a given parameter is admissible. So, there are relative rankings and sets of admissible parameters. There is no assumption that all points of view are of equal validity. (3) Descriptive and normative (prescriptive) relativism are distinguished in terms of parameter admissibility. Moderate epistemic relativism is then defended against the peritrope, and charges of subjectivism, self-vindication, and immunity from criticism. Finally, six lines of argument to motivate moderate epistemic relativism are sketched: variability in tuning or calibrating standards of justification, recognition of discretion in justification assessments, lack of absolute truthmakers for justification claims, the inconclusiveness of absolutist intuitions, the underdetermination of justification by reasons or the failure of evidentialism, and pragmatic considerations of legitimate variation in justification practices.

🗓 زمان: چهارشنبه 19 آبان 1400؛ ساعت 15
🌐 این برنامه در اتاق سخنرانی‌های گروه فلسفه علم شریف به نشانی زیر برگزار خواهد شد:
📎 https://vc.sharif.edu/ch/philsci-speech

——————————
🆔: @philsharif