👤سلام این نامه رو از آینده می‌نویسم. اگه چشماتون خیس شد عذر میخوام.
شاید نیوتون یادش رفت قانون چهارمش رو اینجوری بنویسه که:
«چیزی که با اشک نوشته بشه، با اشک هم خونده میشه»
اگه ماشین زمان اشتباه نکرده باشه الان اونجا باید پاییز یا زمستان ۱۴۰۱ باشه
نمیدونید چه افتخاریه که با شما حرف میزنم. شما قهرمانهای من هستید. دیوار اتاقم پر شده از عکسهاتون.
دیروز که تو خیابون «نیکا» قدم میزدم و باد میخورد تو صورتم و برگها زیر پام خش‌خش میکردن، مامان بهم گفت اگه الان موهام میتونن به ساز باد پاییزی آزادانه برقصن بخاطر شماست
میگفت تو همین خیابونها چه فرشته‌هایی که پرپر شدن و چه آرزوهایی که مثل خون رو آسفالت این خیابونها جاری شدن. مامان میگفت نیکا یه دختر ۱۶ ساله زیبا بوده، درست هم‌سن الان من. میگفت صداش خیلی قشنگ بوده. موهاش به سیاهی اون روزهامون...
و قامتش به بلندی یلدا و خنده‌هاش به قشنگی اولین طلوع خورشید زمستونی بعد از شب یلدا.
راستی اسم مدرسه من ساریناس، به یاد #سارینا_فرهادی. امروز زنگ نگارش معلم رو تخته نوشت برای هفته دیگه یه نامه به گذشته بنویسید و من یاد حرفهای مامانم افتادم و تصمیم گرفتم به شما نامه بنویسم!
این یک هفته رو تو اینترنت کلی در مورد شما و انقلاب بزرگی که آفریدید سرچ کردم.
بذارید یکمی لو بدم چیکارا کردید! حواسم هست همه چی رو نگم!
الان که دارید این نامه رو میخونید چیز زیادی به پیروزی شما نمونده.
نمیگم چند روز یا چند هفته و ماه که مزه‌ش مثل یه فیلم اسپویل شده نپره!
میخوام بگم که گل کاشتید، دنیا به احترام شما قراره زانو بزنه. صفحات انگلیسی‌زبان رو که نگاه میکنم هیچکس باورش نمیشده که تو خاورمیانه‌ای که به واپسگرایی معروف بوده، شما بتونید همچین بهاری رو متولد کنید.
بعد از انقلاب شما تو یه همه‌پرسی بزرگ شرکت کردید.
وای که چه عکسهایی دارم از اون روزها میبینم. همتون بودید.
تو دست خیلیاتون عکسهای نیکا و مهسا و سیاوش و محسن و مجیدرضا و نوید و خیلیای دیگه رو میبینم که جاشون رو حسابی خالی کردید.
تو رفراندوم عالی رای میدید. ازم نخواید نتیجه رو بگم چون مزه‌ش میپره!
فقط بگم که عالی انتخاب کردید. به نفع ایران، به نفع آینده‌مون، به نفع آزادی‌مون.
تو یوتیوب دارم میبینم که تو خیابون ولیعصر که الان اسمش شده پهلوی چه کارناوالهای رقصی راه انداختید. انگار درختهای پیرش هم دارن با شما می‌رقصن.
یه کلیپ دیدم که تو بلوار کشاورز همتون به یاد نیکا دارید سلطان قلبها میخونید.
تا یادم نرفته بگم که پارک لاله هم به یاد #مهسا_امینی الان اسمش شده پارک ژینا.
راستی یادم رفت بگم مامانم وکیله. وقتی بهش گفتم دارم برای زمان شما نامه می‌نویسم، چشماش برقی زد و اومد کنارم نشست
موهامو باز کرد و شروع کرد به بافتن موهام. عادت همیشگیشه! هر وقت خیلی دلتنگ میشه یا دلش پَر میکشه تو خاطراتش میاد موهای من رو میبافه.
براش هرچی که نوشته بودم رو خوندم، با شوق بغلم کرد و پیشونیمو بوسید و...
گفت اگه میشه چندتا از تغییرات بزرگی که بچه‌های قهرمان اون زمان آفریدند رو بهت میگم که برای دلگرمی‌شون بنویسی.
گفت بنویس: بچه‌ها نگران نباشید ایران ما شبیه گربه می‌مونه، شما مراقبش بودید. شما کردها و بلوچ‌ها و ترک‌ها و لرها و عربها و شمالی‌های دلیر با عشقتون ایران رو حفظ کردید
گفت بنویس که بعد از آزادی‌تون دادگاههای بیشماری برپا میکنید مثل دادگاههای نورنبرگ و همه کسانی که علیه‌تون جنایت کردن رو به دستان عدالت می‌سپارید.
گفت بنویس که الان دیگه هیچ کودکی...
به اینجا که رسید مامان بغض کرد، به چشماش نگاه نمیکنم که راحت باشه ولی از صداش معلومه.
گفت بنویس که این روزها دیگه سر هیچ چهارراهی هیچ کودکی کار نمی‌کنه، همه کودکان هرجای ایران باشن تو مدرسه‌ان.
تو دورترین نقاط ایران هم هیچ کودک زیر ۱۸ سالی سر سفره عقد نمیشینه و بچه‌های که قربانی کودک‌همسری میشن ازدواجشون طبق قانون لغو میشه و...
و والدینی که این کار رو کردن میفتن زندان و اون کودکان تحت حمایت قانون و با بودجه دولتی به مدرسه فرستاده میشن.
دیگه والدین حق ندارن دست به خشونت بزنن.
قربانیان کودک همسری و خشونت خانگی با هزینه دولتی به بهترین روان‌درمانگرها معرفی میشن که بتونن از این آسیب بزرگ عبور کنن
دارم شاخ در میارم! میپرسم مامان مگه همچین چیزی هم بوده اون روزها؟؟
با یه خنده تلخ میگه نپرس دخترم، فقط بنویس
بنویس الان دیگه هیچ پدر و مادر و همسری صاحب خون بچه‌هاشون نیستند و اگه پدر و مادری مرتکب قتل بچه‌شون بشن انگار که با یه غریبه اینکار رو کردند و به عدالت سپرده میشن
#مهسا_امینی
شاید نیوتون یادش رفت قانون چهارمش رو اینجوری بنویسه که:
«چیزی که با اشک نوشته بشه، با اشک هم خونده میشه»
اگه ماشین زمان اشتباه نکرده باشه الان اونجا باید پاییز یا زمستان ۱۴۰۱ باشه
نمیدونید چه افتخاریه که با شما حرف میزنم. شما قهرمانهای من هستید. دیوار اتاقم پر شده از عکسهاتون.
دیروز که تو خیابون «نیکا» قدم میزدم و باد میخورد تو صورتم و برگها زیر پام خش‌خش میکردن، مامان بهم گفت اگه الان موهام میتونن به ساز باد پاییزی آزادانه برقصن بخاطر شماست
میگفت تو همین خیابونها چه فرشته‌هایی که پرپر شدن و چه آرزوهایی که مثل خون رو آسفالت این خیابونها جاری شدن. مامان میگفت نیکا یه دختر ۱۶ ساله زیبا بوده، درست هم‌سن الان من. میگفت صداش خیلی قشنگ بوده. موهاش به سیاهی اون روزهامون...
و قامتش به بلندی یلدا و خنده‌هاش به قشنگی اولین طلوع خورشید زمستونی بعد از شب یلدا.
راستی اسم مدرسه من ساریناس، به یاد #سارینا_فرهادی. امروز زنگ نگارش معلم رو تخته نوشت برای هفته دیگه یه نامه به گذشته بنویسید و من یاد حرفهای مامانم افتادم و تصمیم گرفتم به شما نامه بنویسم!
این یک هفته رو تو اینترنت کلی در مورد شما و انقلاب بزرگی که آفریدید سرچ کردم.
بذارید یکمی لو بدم چیکارا کردید! حواسم هست همه چی رو نگم!
الان که دارید این نامه رو میخونید چیز زیادی به پیروزی شما نمونده.
نمیگم چند روز یا چند هفته و ماه که مزه‌ش مثل یه فیلم اسپویل شده نپره!
میخوام بگم که گل کاشتید، دنیا به احترام شما قراره زانو بزنه. صفحات انگلیسی‌زبان رو که نگاه میکنم هیچکس باورش نمیشده که تو خاورمیانه‌ای که به واپسگرایی معروف بوده، شما بتونید همچین بهاری رو متولد کنید.
بعد از انقلاب شما تو یه همه‌پرسی بزرگ شرکت کردید.
وای که چه عکسهایی دارم از اون روزها میبینم. همتون بودید.
تو دست خیلیاتون عکسهای نیکا و مهسا و سیاوش و محسن و مجیدرضا و نوید و خیلیای دیگه رو میبینم که جاشون رو حسابی خالی کردید.
تو رفراندوم عالی رای میدید. ازم نخواید نتیجه رو بگم چون مزه‌ش میپره!
فقط بگم که عالی انتخاب کردید. به نفع ایران، به نفع آینده‌مون، به نفع آزادی‌مون.
تو یوتیوب دارم میبینم که تو خیابون ولیعصر که الان اسمش شده پهلوی چه کارناوالهای رقصی راه انداختید. انگار درختهای پیرش هم دارن با شما می‌رقصن.
یه کلیپ دیدم که تو بلوار کشاورز همتون به یاد نیکا دارید سلطان قلبها میخونید.
تا یادم نرفته بگم که پارک لاله هم به یاد #مهسا_امینی الان اسمش شده پارک ژینا.
راستی یادم رفت بگم مامانم وکیله. وقتی بهش گفتم دارم برای زمان شما نامه می‌نویسم، چشماش برقی زد و اومد کنارم نشست
موهامو باز کرد و شروع کرد به بافتن موهام. عادت همیشگیشه! هر وقت خیلی دلتنگ میشه یا دلش پَر میکشه تو خاطراتش میاد موهای من رو میبافه.
براش هرچی که نوشته بودم رو خوندم، با شوق بغلم کرد و پیشونیمو بوسید و...
گفت اگه میشه چندتا از تغییرات بزرگی که بچه‌های قهرمان اون زمان آفریدند رو بهت میگم که برای دلگرمی‌شون بنویسی.
گفت بنویس: بچه‌ها نگران نباشید ایران ما شبیه گربه می‌مونه، شما مراقبش بودید. شما کردها و بلوچ‌ها و ترک‌ها و لرها و عربها و شمالی‌های دلیر با عشقتون ایران رو حفظ کردید
گفت بنویس که بعد از آزادی‌تون دادگاههای بیشماری برپا میکنید مثل دادگاههای نورنبرگ و همه کسانی که علیه‌تون جنایت کردن رو به دستان عدالت می‌سپارید.
گفت بنویس که الان دیگه هیچ کودکی...
به اینجا که رسید مامان بغض کرد، به چشماش نگاه نمیکنم که راحت باشه ولی از صداش معلومه.
گفت بنویس که این روزها دیگه سر هیچ چهارراهی هیچ کودکی کار نمی‌کنه، همه کودکان هرجای ایران باشن تو مدرسه‌ان.
تو دورترین نقاط ایران هم هیچ کودک زیر ۱۸ سالی سر سفره عقد نمیشینه و بچه‌های که قربانی کودک‌همسری میشن ازدواجشون طبق قانون لغو میشه و...
و والدینی که این کار رو کردن میفتن زندان و اون کودکان تحت حمایت قانون و با بودجه دولتی به مدرسه فرستاده میشن.
دیگه والدین حق ندارن دست به خشونت بزنن.
قربانیان کودک همسری و خشونت خانگی با هزینه دولتی به بهترین روان‌درمانگرها معرفی میشن که بتونن از این آسیب بزرگ عبور کنن
دارم شاخ در میارم! میپرسم مامان مگه همچین چیزی هم بوده اون روزها؟؟
با یه خنده تلخ میگه نپرس دخترم، فقط بنویس
بنویس الان دیگه هیچ پدر و مادر و همسری صاحب خون بچه‌هاشون نیستند و اگه پدر و مادری مرتکب قتل بچه‌شون بشن انگار که با یه غریبه اینکار رو کردند و به عدالت سپرده میشن
#مهسا_امینی