ديروز بعد از اينكه يكي از خيابونا بسته شد و افتاد دستِ مردم، خيلي طالقاني طور رفتم روي يه سكو نشستم و يه سيگار روشن كردم، به اين مساله فكر مي كردم كه صِرفِ بستنِ يه خيابون و افتادنش دست معترضين و فردا صبح آزاد شدنش خواستگاه خوبي نمي تونه باشه، اين خوبه كه تعدادمون رو به رخ مي كشيم و يك جاهايي پيروز ميدان ميشيم، ولي موقته، يه چيزي كه خيلي اذيتم مي كنه اينه كه هدف مشخص نيست، و اين هدف دار نبودنِ اعتراض ها موجب دلسردي خيلي از معترضين شده
من ابدن انسان نااميدي نيستم و هميشه هر چند بي نتيجه (در امور شخصي خودم عرض مي كنم) اميدوار ادامه ميدم، ولي ديشب پك آخر رو كه زدم يهو يه جمله اومد توي ذهنم : "خب بعدش"
من دلم ميخواد بريم يه جايي رو بگيريم، كه بگن معترضين فلان جا رو گرفتن، هر چند كه ممكنه اونم دوباره مثل خيابونا از آزادي در بياد، كاش يه خط مشي مشخص داشتيم.
به #اميد #پيروزي و #آزادي

#نيكا_شاكرمي
#مهسا_اميني
#زن_زندگي_آزادي
#مرد_ميهن_آبادي