اگر غم‌پروری کنید، گرچه شاید حتی فکر کنید دارید رهایش می‌کنید، عصب‌هایی را که با هم جرقه می‌زنند حفظ می‌کنید و لذا مبنای مزمن غم را می‌پرورانید. در بسیاری مواقع ناخواسته احساس غم می‌کنید و فکر، احساس و عملتان طوری می‌شود که آن پایه احساسی را می‌پروراند.
هر چه بیشتر در یک حالت احساسی پایین بمانید، احتمال این‌که آن عصب‌ها وقتی غمگینید، با هم جرقه بزنند و لذا با هم سیم‌کشی شوند بیشتر است. در نتیجه این به پایه مزمن تجربیات احساسی شما تبدیل می‌شود. غم و افکار و احساساتی که حول آن غم دور می‌زنند دائمی می‌شوند.
اگر یک زمینه مزمن احساسی غمناک، افسرده و عصبانی دارید، درست مثل این است که یک صفحه صوتی خراش افتاده دارید. سوزن گرامافون روی آن خراش می‌افتد و همان ترانه پی در پی تکرار می‌شود. این است که می‌گویند « مثل صفحه شکسته صدا می‌دهد ». باید از جا بلند شوید و سوزن را تکانی دهید که از روی خراش رد شود تا تکرار آهنگ متوقف گردد. به همین شکل باید راهی پیدا کنید تا اگر زمینه احساساتتان غمگین، عصبانی یا افسرده است « سوزن را تکانی دهید و از روی خراش‌ها رد کنید».

#مغزتان_را_دوباره_سیم‌کشی_کنید
#جان_بی_آردن
#ابراهیم_شایان
#ققنوس

@qoqnoosp