اگر ما از مواجهه با پرسش‌های تامل‌انگیز و انتقادی در باب « نظریه» _ مثلا این پرسش که « عقاید از کجا آمده‌اند؟» _ اجتناب کنیم، آن‌وقت خطر این هست که در وضعی قرار بگیریم که « انگار روزها یه جور واقعیت طبیعیه» : گویی همه چیز بدیهی است؛ همه چیز آن‌گونه است که همیشه بوده است، آن‌گونه که می‌بایست باشد. اگر ما واقعا معتقد باشیم که چیزی « طبیعی» و « واقعیت» است، چرا باید آن را به چالش بکشیم؟
معلوم است که « آنچه فکر می‌کنیم/ عملمون رو تغییر می‌ده»، حتی اگر معلوم نباشد به چه فکر می‌کنیم ( حتی برای خود ما).
به چالش کشیدن « واقعیت طبیعی» سرآغاز مواجهه با چهره متفاوت رویدادهاست. اگر شما نمی‌توانید چیزها را متفاوت تجسم کنید، زندانی خرد متعارف‌اید...
شاید بهتر است موضع نظریه را چنین بیان کنیم: « هر چیزی محل تردید است.» هر چیزی خاستگاهی دارد و در بافت یا مجموعه‌ای از بافت‌های خاص عمل می‌کند. چیزی به عنوان « واقعیت طبیعی» وجود ندارد. اگر دوست دارید اسمش را شک افراطی بگذارید، اما همین شک افراطی نکته نظری شماره یک و پیکانی است که سمت و سوی ادامه کتاب را مشخص می‌کند: هیچ چیزی را نباید از روی ظاهر پذیرفت؛ هر چیزی محل تردید است.

#جعبه‌ابزار_نظریه
( مفاهیم اساسی در علوم انسانی، علوم اجتماعی و هنر)
#جفری_نیلون
#عباس_لطفی‌زاده، #مرتضی_خوش‌آمدی
@qoqnoosp