کتاب «ویتگنشتاین» آنتونی کنی مقدمه‌ای خوش‌خوان و از حیث تاریخی اطلاع‌بخش بر فلسفۀ لودویگ ویتگنشتاین ارائه می‌دهد که به دلیل روایت‌اش از وحدت اندام‌وار آثار او - از اتمیسم منطقیِ «تراکتاتوس»، گذر از متون انتقالی دهۀ 1930 مانند «ملاحظات فلسفی»، تا «پژوهش‌های فلسفی» و «دربارۀ یقین»- و بدین ترتیب کنارزدن اسطورۀ شکاف ریشه‌ای میان دوره‌های اولیه و متأخر تفکرش، اثری شاخص در کتب تفسیری ویتگنشتاین به حساب می‌‌آید. کنی استدلال می‌کند که دغدغه‌های پایدار ویتگنشتاین—معنا به‌مثابه کاربرد در بازی‌های زبانی، نفی زبان‌های خصوصی، و سرشت فهم و یقین—به‌طور پیوسته تکامل می‌یابند، و در این میان فلسفه نقشی درمانی ایفا می‌کند: حل/انحلال سردرگمی‌های فلسفی از طریق ترسیم نقشۀ کلی مفاهیم، و نه از طریق کشف علمی یا استنتاج‌های بدیع. این اثر، با هدف دسترس‌پذیرتر ساختن ویتگنشتاین برای عموم خوانندگان، او را به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین متفکران سدۀ بیستم تصویر می‌کند که بخصوص دو حیطۀ فلسفۀ زبان و ذهن را دگرگون ساخت، و معماری جدیدی برای مفاهیم کلیدی این دو حیطه عرضه داشت.
#فلسفه_ویتگنشتاین

@qoqnoospub