‍ در مورد ”#سده” گفته و نوشته شده و باز هم باید بسی گفت و نوشت. لیک آنچه مهندتر است دریافت و درونی کردن پیام هر جشن و رویداد تاریخی، فرهنگی، ارزشی است و سپس کنش بر بنیاد آن. هنگام سده، باری دیگر سخن از آتش است. آتشی که در مفهوم گسترده تر آن، نماد نور و روشنایی و گرماست. نور و روشنایی که نماد آگاهی، خرد و آمیغ (حقیقت) است. گرمایی که نماد نیروی زندگی و خود زندگی و هستی است و چون زندگی از اوست در همه جای زندگی نیز جای دارد. مرتو (انسان) خود تخمه ی آتش است. در فرهنگ ایرانی آتش را به چندین گونه می شمرند و بخش بندی می کنند. در اوستا از ۷ گونه آتش سخن است. یکی از آنها آتشی است که مانا بوده و از آن نگاهداری می شود و به آن ”برزی سوه” گفته می شود. این آتش اگر در خانه باشد، آتش دادگاه، اگر در آتشکده یا آدریان باشد یا آتش آدران است که از ۴ آتش درهم می شود و یا آتش بهرام یا ورهرام است که از ۱۵ آتش زمینی و یک آتش آسمانی باید به هم آید. اینجا می خواهم از آتش به مانای آگاهی و روشنگری سخن بگویم. در شهنامه فردوسی، به زیبایی هر چه تمام تر روند پیدایش آگاهی و شناخت در نماد آتش، در بخش آغازین آن نگاشته شده است، بخشی که به استوره ای نامور است و براستی سخن از شیوه ی نگرش، اندیشه و درک بالای نیاکان مان دارد. در استوره ای سیامک، فرزند کیومرث، نخستین جوان استوره ای که به دست اهریمن کشته می شود، نمونه ای از خرده آگاهی ناپایدار را می بینیم که بگونه ی آذرخشی بر سیامک پیدا و پنهان می شود. در آنجاست که اهریمن می تواند در میان تاریکی ها چنگ وارونه بزند و حقیقت را وارونه بنمایاند. جوان (ناآگاه و کم آگاه و یا دش آگاه) فریب می خورد و کشته می شود. لیک در استوره ی هوشنگ، اهریمن دیگر نمایان می شود و نمی تواند خود را پنهان کند (ماری که از آتش است و دود در دهان دارد) و چون نمی تواند بفریبد و فریبش نمایان شده است، خود از بین می رود. و سرانجام آتش بهرامی است که آتش همیشه روشن و پیروز است. از این استوره ها چه می آموزیم؟ آیا استوره ها در تاریخ تکرار نمی شوند؟
(موبد کامران جمشیدی)
پاینده ایران ❤️

#تهران
۱۰ بهمن ۲۵۷۸
جشن باشکوه #سده 🔥در سرتاسر ایرانشهر اینچنین باشکوه برگزار گردید .
ایرانشهریان بیشک خواستار بازگشت به فرهنگ و تمدن دیرینه گی ایرانشهری که در درازنای این چهاردهه اشغال سرزمین شان بدست حاکمان انیرانی به گوشه رانده شده هستند .
دیرینه گی فرهنگی که درست در رویارویی با تحوش و باور اسلام اهریمنی تازی صفتان است .
هم میهنان در نگر داشته باشید که یکی از راه های پیکار با ضحاکیان ایرانستیز و اسلام اهریمنی شان برپایی هر چه باشکوه تر جشن ها و آیین های ملی ایرانشهری در راستای نا فرمانی های مدنی است .

پاینده ایران ❤️

‼️ تقویمی که دیگر بوی ایران نمی دهد!

ایرانیان تنها مردم جهان هستند که، در
تقویم رسمی کشورشان:
❌روز مرد: تولد علی
❌روز زن: تولد فاطمه
❌روز جوان: تولد علی اکبر
❌روز پرستار: تولد زینب
❌روز جانباز: تولد ابوالفضل
❌ روز دختر: تولد معصومه
❌ روز کودک: تولد علی اصغر
❌ روز کرامت: تولد حسن
❌ روز پاسدار: تولد حسین
❌ روز نوجوان: تولد قاسم
❌ روز سالخوردگان: تولد حبیب مظاهر
❌ روز عشق: ازدواج علی و فاطمه

*یعنی اساسا در تاریخ این سرزمین (ایران) نه مردی وجود داشته و نه زنی*
*جالب‌تر و شگفت‌انگیزتر آنکه این افراد در بین مردمان سرزمین خودشان (اعراب) چنین جایگاهی ندارند!!*

تعطیلات رسمی کشور ما به جز عید نوروز همگی مذهبی ، ما تعطیلی ملی نداریم که به خاطرش جشن بگیریم گویی اصلا اسطوره ای در این خاک کهن نداشته ایم!!!

روز زن از اعراب آنسوی مرزها! روز مرد! از اعراب روز دختر از اعراب! روز جوان روز ازدواج روز ... و روز فوت آنها هم روز ماتم ماست و عزای این مرز و بوم است!
اما # کوروش که تمام دنیا با افتخار و سربلندی برخود میبالند که چنین انسان‌هایی بر این کره خاکی قدم نهاده اند و همچنین حماسه #آرش و #بابک و... هیچ گاه در تقویم رسمی ما نبوده و نیست!!! گویی اینجا ایران نیست!!! و ما اصلا هویت ایرانی نداریم!!!

راستی ما چه هستیم؟! #جشن_مهرگان ما کجاست؟! جشن #سده #تیرگان و...چه شد؟! هفته بزرگداشت فردوسی، سعدی، حافظ، مولانا، امیر کبیر و هزاران هزار پهلوان و اسطوره (رستم، سهراب، پوریای ولی، و ....) و .... کجای تقویم ماست؟!

ایام فاطمییه داریم صفر و محرم و اربعین و رمضان و رحلت... اما به یاد بابک خرمدین کدام روز تقویم کشور ما تعطیل رسمی است؟!!! بابکی که بخاطر جلو گیری از حمله اعراب وحشی به ناموس ایرانی قطعه قطعه شد!!! به یاد جنگ قادسیه و بزگداشت کشته شدگان وطن کدام روز در تقویم رسمی ماثبت شده؟! آیا ما واقعا ایرانی هستیم؟!
معلوم است که در نبود گرامیداشت این اسطوره‌ها و وقایع و حقایق تاریخی این سرزمین، حس وطن دوستی می خشکد!!! و آنوقت برای هموطن من پاسداری از حرم اسد مهم تر از دریای خزر و خلیج فارس است!!! پای پیاده رفتن به کربلا در اربعین مهم تر از بزرگداشت کوروش است!!! البته کربلا و نجف مهم تر از بوشهر و چابهار است!!! تقویمی که بوی ایران ندهد بوی بی تفاوتی به وطن خواهد داد....!!!!!*