📝📝آینده ایران: دولت یکدست، سری که به بدن وصل نیست!
✍✍کمال اطهاری
♈️مارکس می‌گفت بورژوازی هرآن چه را که سفت و سخت است دود می‌کند و به هوا می‌فرستد، و امر مقدس را نامقدس می‌گرداند. دولت‌های یکدست انحصارطلب نیز چنین‌اند. اما اگر بورژوازی امتیازات مقدس فئودالی و پیش‌داوری‌ها را برای نیل به انقلاب پیاپی در تولید به‌دور می‌ریزد، و برای نوآوری «هرآن چه که به تازگی شکل گرفته است را پیش از آن که قوام گیرد» کنار می‌گذارد؛ دولت‌های یکدست انحصارطلب برای کسب امتیازات فئودالی و مقابله با نوآوری، اصول توسعه را دود می‌کنند و به هوا می‌فرستند. این دولت‌ها که همه چیز را بنا به باور محدود خود پیش‌داوری می‌کنند، و معیار اصلی این داوری تنها تثبیت قدرت و ثروت انحصاری آنها است؛ امور مقدس انقلاب، آزادی و عدالت و نوآوری را به‌دور می‌ریزند، و به جای آنها انجماد و انقیاد فرهنگی، فقر، تبعیض، رانت و فساد را می‌نشانند.
♈️ نوآوری و انقلاب پیاپی در تولید در جامعه‌ی مدنی صورت می‌گیرد، نه در دیوان‌سالاری دولت. به قول ماکس وبر، دیوان‌سالاری دولت فقط می‌تواند قفس آهنین عقلانیت ابزاری، یا خردورزی محدودی را سازد؛ و تنها امیدی که به آن می‌توان داشت شایسته‌سالاری است. ازین‌رو دولت هرچه یک‌دست‌تر گردد، عقلانیتش محدودتر گشته و اگر هم شایسته‌سالاری می‌داشته، جای خود را به فساد‌سالاری می‌دهد.
♈️در مقابل هرچه جامعه‌ی مدنی قوی‌تر گردد، به مدد عقلانیت ارتباطی، خلاقیت و نوآوری بیشتر شده و راه توسعه هموارتر و پیمودنش سریع‌تر و کم‌رنج‌تر می‌شود. در واقع دولت‌های یکدست در نهایت خود را در قفسی آهنین زندانی می‌کنند، و هرچه بگذرد از خرد و توانایی‌شان کاسته می‌شود. تجربه‌ی تاریخی اردوگاه سوسیالیسم واقعا موجود، که در اوج قدرتش فروپاشید و ناموجود شد؛ و بقای نظام کاپیتالیستی، به‌رغم همه‌ی درد و رنجی که برای جوامع بشری داشته است، نشان می‌دهد که انسان نوآوری و انقلاب پیاپی در تولید را برای تحقق آزادی و عدالت، کارآمدتر و نویدبخش‌تر از انحصارِ دولت‌های یکدست می‌داند، و البته نه خودِ بورژوازی را!
♈️به قول آنتونیو گرامشی، در جوامع پیشرفته‌ی مدرن، دولت یک‌پارچه یا مدغم (integral state) است، بدین معنا که جامعه‌ی سیاسی و جامعه‌ی مدنی یک‌پارچه شده‌اند. رهبران در دولت یک‌پارچه، هژمونی را نه به معنای رهبری، بلکه به معنای راهبری امور اعمال می‌کنند.
♈️اما در دولت یکدست، رهبران در پیِ دیکته‌ی همه‌ی امور هستند. در دولت یک‌پارچه، هژمونی با اقناع و اقتدار اعمال می‌شود، اما در دولت یکدست تنها با اقتدار. دولت یک‌پارچه، طبقات و اقشار اصلی جامعه مدنی را قانع کرده است که منافع آنها را بطور منصفانه تامین خواهد کرد، که این به معنای اجازه یافتن برای راهبری منافع آنها در یک «بلوک تاریخی» است. با استفاده از مارکس باید گفت، دولت به مثابه سامانده امر عمومی، تا وقتی وجود خواهد داشت که امر خصوصی یا جامعه‌ی مدنی وجود داشته باشد، و هنگامی قوی خواهد شد و خواهد ماند که جامعه‌ی مدنی قوی باشد و بماند.
🔰متن کامل در instant view:
https://bit.ly/3yFhE0O
#مارکس
#بیسمارک
#آینده‌ی_ایران
#کمال_اطهاری
#دولت_یکدست
#انتونیو_گرامشی
#عضویت_در_کانال
👇👇👇
✅ @sedayeslahat
✍✍کمال اطهاری
♈️مارکس می‌گفت بورژوازی هرآن چه را که سفت و سخت است دود می‌کند و به هوا می‌فرستد، و امر مقدس را نامقدس می‌گرداند. دولت‌های یکدست انحصارطلب نیز چنین‌اند. اما اگر بورژوازی امتیازات مقدس فئودالی و پیش‌داوری‌ها را برای نیل به انقلاب پیاپی در تولید به‌دور می‌ریزد، و برای نوآوری «هرآن چه که به تازگی شکل گرفته است را پیش از آن که قوام گیرد» کنار می‌گذارد؛ دولت‌های یکدست انحصارطلب برای کسب امتیازات فئودالی و مقابله با نوآوری، اصول توسعه را دود می‌کنند و به هوا می‌فرستند. این دولت‌ها که همه چیز را بنا به باور محدود خود پیش‌داوری می‌کنند، و معیار اصلی این داوری تنها تثبیت قدرت و ثروت انحصاری آنها است؛ امور مقدس انقلاب، آزادی و عدالت و نوآوری را به‌دور می‌ریزند، و به جای آنها انجماد و انقیاد فرهنگی، فقر، تبعیض، رانت و فساد را می‌نشانند.
♈️ نوآوری و انقلاب پیاپی در تولید در جامعه‌ی مدنی صورت می‌گیرد، نه در دیوان‌سالاری دولت. به قول ماکس وبر، دیوان‌سالاری دولت فقط می‌تواند قفس آهنین عقلانیت ابزاری، یا خردورزی محدودی را سازد؛ و تنها امیدی که به آن می‌توان داشت شایسته‌سالاری است. ازین‌رو دولت هرچه یک‌دست‌تر گردد، عقلانیتش محدودتر گشته و اگر هم شایسته‌سالاری می‌داشته، جای خود را به فساد‌سالاری می‌دهد.
♈️در مقابل هرچه جامعه‌ی مدنی قوی‌تر گردد، به مدد عقلانیت ارتباطی، خلاقیت و نوآوری بیشتر شده و راه توسعه هموارتر و پیمودنش سریع‌تر و کم‌رنج‌تر می‌شود. در واقع دولت‌های یکدست در نهایت خود را در قفسی آهنین زندانی می‌کنند، و هرچه بگذرد از خرد و توانایی‌شان کاسته می‌شود. تجربه‌ی تاریخی اردوگاه سوسیالیسم واقعا موجود، که در اوج قدرتش فروپاشید و ناموجود شد؛ و بقای نظام کاپیتالیستی، به‌رغم همه‌ی درد و رنجی که برای جوامع بشری داشته است، نشان می‌دهد که انسان نوآوری و انقلاب پیاپی در تولید را برای تحقق آزادی و عدالت، کارآمدتر و نویدبخش‌تر از انحصارِ دولت‌های یکدست می‌داند، و البته نه خودِ بورژوازی را!
♈️به قول آنتونیو گرامشی، در جوامع پیشرفته‌ی مدرن، دولت یک‌پارچه یا مدغم (integral state) است، بدین معنا که جامعه‌ی سیاسی و جامعه‌ی مدنی یک‌پارچه شده‌اند. رهبران در دولت یک‌پارچه، هژمونی را نه به معنای رهبری، بلکه به معنای راهبری امور اعمال می‌کنند.
♈️اما در دولت یکدست، رهبران در پیِ دیکته‌ی همه‌ی امور هستند. در دولت یک‌پارچه، هژمونی با اقناع و اقتدار اعمال می‌شود، اما در دولت یکدست تنها با اقتدار. دولت یک‌پارچه، طبقات و اقشار اصلی جامعه مدنی را قانع کرده است که منافع آنها را بطور منصفانه تامین خواهد کرد، که این به معنای اجازه یافتن برای راهبری منافع آنها در یک «بلوک تاریخی» است. با استفاده از مارکس باید گفت، دولت به مثابه سامانده امر عمومی، تا وقتی وجود خواهد داشت که امر خصوصی یا جامعه‌ی مدنی وجود داشته باشد، و هنگامی قوی خواهد شد و خواهد ماند که جامعه‌ی مدنی قوی باشد و بماند.
🔰متن کامل در instant view:
https://bit.ly/3yFhE0O
#مارکس
#بیسمارک
#آینده‌ی_ایران
#کمال_اطهاری
#دولت_یکدست
#انتونیو_گرامشی
#عضویت_در_کانال
👇👇👇
✅ @sedayeslahat
Telegraph
🔴 آینده ایران: دولت یکدست، سری که به بدن وصل نیست!
♻️کمال اطهاری @iranfardamag 🔺 مارکس می‌گفت بورژوازی هرآن چه را که سفت و سخت است دود می‌کند و به هوا می‌فرستد، و امر مقدس را نامقدس می‌گرداند. دولت‌های یکدست انحصارطلب نیز چنین‌اند. اما اگر بورژوازی امتیازات مقدس فئودالی و پیش‌داوری‌ها را برای نیل به انقلاب…