🦋خطر"خود نا باوری" کانونهای صنفی معلمان
✍️ رسول بُداقی
به جرات می توان گفت کانونهای صنفی معلمان ایران با همه ی مشکلاتی که دارند، اما هم از نظر اقتصادی و هم از نظر تئوری تاکنون مستقل ترین ومردمی ترین تشکیلات تاریخی کشور بوده و هستند، کانونهای صنفی معلمان ایران درطول نزدیک به بیست سال مبارزه ی سخت و هزینه های سنگین، به هیچ فرد،کشور ، دولت و هیچ رسانه ای وابسته نبوده اند.
اما افسوس ! بسیاری از احزاب چه آنهایی که در بیرون ازکشور و چه جناحهایی که در درون کشور و درون قدرت فعالیت می کنند، چه احزاب و تشکلهای برانداز و چه اصلاح طلب، کانونهای صنفی معلمان را نه به عنوان یک اندیشه ی مستقل و یک پدیده ی ساختارمند ،پویا وموازی باخودو قابل احترام ، که آنرا لقمه ای بزرگ وچرب ونرم برای بلعیدن و یابهتر بگویم پلکانی برای بالا رفتن خودشان بربام قدرت سیاسی می دانند.
سوای از نگاه غیر دموکراتیک و احترام آمیز این گروهها ،جناحها و احزاب به تشکلهای صنفی معلمان، اما آبشخور این تفکر دومنبع درونی دارد .
#نخست تفکری است که از #درون_خود_کانونهای صنفی معلمان برخاسته و ریشه ی آن "خود ناباوری" برخی از رهبران ارشد کانونهای صنفی معلمان یافعالان این صنف است ،که آنهم گاه ریشه در بی تجربگی تاریخی آنان دارد ،زیرا معلمان هرگز به شکل امروزی ،به عنوان یک تشکیلات مستقل در طول تاریخ مطرح نبوده اند، گرچه معلمان همواره در مبارزات تاریخی مردم ایران بطور فردی در احزاب، نقش های مهم وگاه تعیین کننده ای هم داشته اند.
همین مشکل "#خود_ناباوری" از برخی اعضای ارشد کانونهای صنفی معلمان افرادی پیرو و دنباله رو ساخته است، که هرکدام تلاش دارند، ازبرگ حکم کانون به عنوان ابزاری برای نفوذ شخصی خویش در درون احزاب استفاده کنند.
به باور این گروه " خودناباور" که سود شخصی ومنافع حزبی را بر منافع گروهی وصنفی ترجیح می دهند؛ احزاب، شایسته تر از معلمان و کانونهای صنفی برای رسیدن به قدرت هستند. رفتار خواسته یا ناخواسته ی این عده ، که آمارشان کم هم نیست، مصداق این بیت رهی معیری است، که می گوید:
درون کعبه ، شوق دیر دارد.
سری با تو سری با غیر دارد.
این نگاه درونی، گاه پنهان و گاه آشکار ضربه های سنگینی در طول 20 سال گذشته به کانونها ی صنفی وارد کرده و بیشتر هم ضربه خواهد زد.
یعنی آنان کانونها را قربانی احزاب می کنند و از نیروی نهفته ی کانون به سود احزاب واهداف شخصی خویش بهره برداری می کنند.نه از پتانسیل احزاب به سود کانونهای صنفی!
گاه نیز این تفکر " بهره برداری از صنف به سود احزاب" ریشه در شخصیت روانی برخی اعضای ارشد کانونهای صنفی معلمان دارد.
اما #ریشه_ی_دوم این تفکر،که کانونها را نردبان رسیدن به قدرت احزاب می داند، نوع تفکر حاکم بر احزاب ایرانی است.
ساختار بیشتراحزاب بویژه درایران "نگاه ابزاری" به پدیده های پیرامون خود برای رسیدن به بام قدرت سیاسی کشور است.
شاید یک تشکیلات حزبی به خود حق بدهد که به هستی و پدیده های پیرامون خود اینگونه بنگرد، اما این پدیده ها هستند،که نباید خودرا خوراک احزاب کنند.
و بدست خود زمینه ی نردبان شدن خویش را برای احزاب وگروههای غیرصنفی فراهم کنند.
احزاب هم باید بیاموزند که این گونه نگاهها نه تنها هیچ کمکی به آرمانهای والای انسانی نمی کند ، بلکه انسانیت را بیشتر در جاه طلبی و عقب ماندگی غرق می کند.
@sedayeslahat
✍️ رسول بُداقی
به جرات می توان گفت کانونهای صنفی معلمان ایران با همه ی مشکلاتی که دارند، اما هم از نظر اقتصادی و هم از نظر تئوری تاکنون مستقل ترین ومردمی ترین تشکیلات تاریخی کشور بوده و هستند، کانونهای صنفی معلمان ایران درطول نزدیک به بیست سال مبارزه ی سخت و هزینه های سنگین، به هیچ فرد،کشور ، دولت و هیچ رسانه ای وابسته نبوده اند.
اما افسوس ! بسیاری از احزاب چه آنهایی که در بیرون ازکشور و چه جناحهایی که در درون کشور و درون قدرت فعالیت می کنند، چه احزاب و تشکلهای برانداز و چه اصلاح طلب، کانونهای صنفی معلمان را نه به عنوان یک اندیشه ی مستقل و یک پدیده ی ساختارمند ،پویا وموازی باخودو قابل احترام ، که آنرا لقمه ای بزرگ وچرب ونرم برای بلعیدن و یابهتر بگویم پلکانی برای بالا رفتن خودشان بربام قدرت سیاسی می دانند.
سوای از نگاه غیر دموکراتیک و احترام آمیز این گروهها ،جناحها و احزاب به تشکلهای صنفی معلمان، اما آبشخور این تفکر دومنبع درونی دارد .
#نخست تفکری است که از #درون_خود_کانونهای صنفی معلمان برخاسته و ریشه ی آن "خود ناباوری" برخی از رهبران ارشد کانونهای صنفی معلمان یافعالان این صنف است ،که آنهم گاه ریشه در بی تجربگی تاریخی آنان دارد ،زیرا معلمان هرگز به شکل امروزی ،به عنوان یک تشکیلات مستقل در طول تاریخ مطرح نبوده اند، گرچه معلمان همواره در مبارزات تاریخی مردم ایران بطور فردی در احزاب، نقش های مهم وگاه تعیین کننده ای هم داشته اند.
همین مشکل "#خود_ناباوری" از برخی اعضای ارشد کانونهای صنفی معلمان افرادی پیرو و دنباله رو ساخته است، که هرکدام تلاش دارند، ازبرگ حکم کانون به عنوان ابزاری برای نفوذ شخصی خویش در درون احزاب استفاده کنند.
به باور این گروه " خودناباور" که سود شخصی ومنافع حزبی را بر منافع گروهی وصنفی ترجیح می دهند؛ احزاب، شایسته تر از معلمان و کانونهای صنفی برای رسیدن به قدرت هستند. رفتار خواسته یا ناخواسته ی این عده ، که آمارشان کم هم نیست، مصداق این بیت رهی معیری است، که می گوید:
درون کعبه ، شوق دیر دارد.
سری با تو سری با غیر دارد.
این نگاه درونی، گاه پنهان و گاه آشکار ضربه های سنگینی در طول 20 سال گذشته به کانونها ی صنفی وارد کرده و بیشتر هم ضربه خواهد زد.
یعنی آنان کانونها را قربانی احزاب می کنند و از نیروی نهفته ی کانون به سود احزاب واهداف شخصی خویش بهره برداری می کنند.نه از پتانسیل احزاب به سود کانونهای صنفی!
گاه نیز این تفکر " بهره برداری از صنف به سود احزاب" ریشه در شخصیت روانی برخی اعضای ارشد کانونهای صنفی معلمان دارد.
اما #ریشه_ی_دوم این تفکر،که کانونها را نردبان رسیدن به قدرت احزاب می داند، نوع تفکر حاکم بر احزاب ایرانی است.
ساختار بیشتراحزاب بویژه درایران "نگاه ابزاری" به پدیده های پیرامون خود برای رسیدن به بام قدرت سیاسی کشور است.
شاید یک تشکیلات حزبی به خود حق بدهد که به هستی و پدیده های پیرامون خود اینگونه بنگرد، اما این پدیده ها هستند،که نباید خودرا خوراک احزاب کنند.
و بدست خود زمینه ی نردبان شدن خویش را برای احزاب وگروههای غیرصنفی فراهم کنند.
احزاب هم باید بیاموزند که این گونه نگاهها نه تنها هیچ کمکی به آرمانهای والای انسانی نمی کند ، بلکه انسانیت را بیشتر در جاه طلبی و عقب ماندگی غرق می کند.
@sedayeslahat