علی دنیا را آباد می‌خواست

محمد فاضلی – عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی

✅ علی (ع) پس از بازگشت از جنگ صفین به تاریخ 20 جمادی‌الاول سال 37 هجری در وصیت‌نامه‌ای اقتصادی به فرزندش حسن بن علی می‌نویسد:

«این دستوری است که بنده خدا علی بن ابیطالب، امیر مؤمنان، نسبت به اموال شخصی خود، برای خشنودی خدا، داده است، تا خداوند با آن به بهشتش در آورد و آسوده‌اش گرداند. ... همانا سرپرستی این اموال بر عهده فرزندم حسن بن علی است، ... و با کسی که این اموال در دست اوست شرط می‌کنم که اصل مال را حفظ کرده تنها از میوه و درآمدش بخورند و انفاق کنند، و هرگز نهال‌های درخت خرما را نفروشند، تا همه این سرزمین یکپارچه زیر درختان خرمان قرار گیرد که راه یافتن در آن دشوار باشد.»

✅ «حَتی تُشکِلَ اَرضُها غِراساً» به این معنی است: «زمین پر درخت شود که چیزی جز درختان به چشم نیاید.» (نهج‌البلاغه، ترجمه محمد دشتی، انتشارات پیام عدالت، صص. 382-381)

✅ علی (ع) در عین زهد و دل نبستن به دنیا، زمین را برای مردمان آباد و پایدار می‌خواست که معاش‌شان به دست آید (نیاز دنیوی) و از آن انفاق کنند(کرامت اخلاقی)؛ نه زمینی سوخته و ناپایدار که ظرفیت‌های خلق ثروت‌اش – چون نهال نخل‌های به فروش رفته - تباه شود.

#عید_غدیر_مبارک

عید غدیر «روز بررسی حکمرانی»

(اگر می‌پسندید به اشتراک بگذارید.)

#عضویت_در_کانال
👇👇👇
✅ @sedayeslahat