🔴🔴🔴حملۀ حوثی‌ها به ابوظبی و دو صدای متفاوت در ایران
#احمد_زیدآبادی؛
واکنش محتاطانۀ سخنگوی وزارت خارجۀ ایران به حملات حوثی‌ها به ابوظبی، از بی‌علاقگی دولت سید ابراهیم رئیسی به تشدید تنش‌های منطقه‌ای در جریان مذاکرات وین، خبر می‌دهد.
سخنگوی وزارت خارجه "راه حل نظامی" برای حل بحران یمن را رد کرده و خواستارِ "فضای آرام و دوری از استمرار تنش و چرخۀ خشونت و استقرار صلح و ثبات در منطقه" شده است.
این اظهارات با مواضعِ جانبدارانه‌ای که از سوی برخی محافل رسانه‌ای اصولگرا از حمله به ابوظبی مطرح می‌شود، آشکارا منافات دارد.
این نوع دوگانگی‌ها بین مواضع رسمی دولت و نیروهای اصولگرا در زمان ریاست جمهوری حسن روحانی امری مرسوم بود و معمولاً به وجود اختلافات عمیق در هیئت حاکمۀ جمهوری اسلامی و یا نوعی تقسیم کارِ مصنوعی برای گیج کردن طرفِ مقابل تعبیر می‌شد.
در شرایط حاضر اما اصولگرایان بر تمام نهادهای حاکم مسلط‌‌‌ند و از همین رو، فرضِ اختلاف بین آنها و یا ادامۀ بازی "تقسیم کار" گذشته برای افکار عمومی باورپذیر نیست.
اما اگر اختلاف بین اصولگرایان و بازی تقسیم کار را مردود بدانیم پس ادامۀ دوگانگی بین مواضع دولت و بخشی از محافل اصولگرایی به چه معنی است؟
واقعیت این است که اصولگرایان نیز همچون اصلاح‌طلبان هیچگاه یکپارچه و همفکر نبوده‌اند و آنچه آنها را تاکنون در صف واحدی قرار می‌داده است، وجودِ رقیب یا اصطلاحاً "دشمن" مشترکی به نام اصلاح‌طلبان و موضع‌گیری سلبی در برابر آنان بوده است.
با ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی اما رقیب اصلاح‌طلب عملاً از میدان به در شده است و اصولگرایان در مواجهه با انبوه مشکلات عینی به ناچار باید سیاست ایجابی مشخصی را در پیش گیرند و این هم به نوبۀ خود، اختلافات پنهانِ بین طیف‌های گوناگونِ آنها را آشکار می‌کند.
طبیعی است که طیف‌های اصولگرا بکوشند تا اختلافات خود را از افکار عمومی پوشیده دارند و به همین دلیل نیز برخی از سرسخت‌ترینِ آنها به رغمِ بی‌اثر شدن اصلاح‌طلبان، همچنان بر بزرگ کردن "خطر" آنها و یا متهم کردن‌شان به تمهید شورش‌های اجتماعی، اصرار می‌ورزند تا بلکه بدین‌وسیله نخ تسبیحی برای اتحاد بین خود و یا جلوگیری از سیاست‌های ایجابی پیدا کنند.
ظاهراً برخی از چهره‌های اصلاح‌طلب به دلایلی از جمله نگرانی از متهم شدن به "انفعالِ سیاسی" علائمی از علاقه به بازیِ نقشِ "رقیبِ خطرناک" برای اصولگرایان از خود نشان می‌دهند، اما درمجموع بعید است که این طیف از اصولگرایانِ سرسخت قادر باشند از این طریق، مانع جهت‌گیری‌های تازه از قوای حاکم شوند.
از این رو، شکاف بین اصولگرایان امری محتوم به نظر می‌رسد. قاعدتاً آن دسته از اصولگرایانی که به ستیزه‌جویی بی‌پایان و دائمی در هر عرصه‌ای عادت کرده‌اند، هیچگونه تمایلی به صلح و ثبات و آرامش در دو حوزۀ داخلی و خارجی ندارند و حرکت نظام در این جهت را سبب بی‌اثر شدن خود می‌بینند. از طرفی، قوای حاکم که به ناچار باید برای کنترل یا کاهش انبوه معضلات اقتصادی و اجتماعی و بین‌المللی دستاورد قابل لمسی به اقشار مختلف جامعه ارائه کنند، راهی جز گشودن مسیر تازه‌ای از چگونگی تعامل با نیروهای داخلی و خارجیِ پیش رو نمی‌بینند.
به همین دلیل است که نظام سیاسی برای احیای برجام و تعامل با قدرت‌های جهانی پا پیش گذاشته و در سطح رسمی نیز از بهبود رابطه باعربستان و لزوم آرامش و صلح و ثبات در منطقه حمایت می‌کند.
روشن است که این ادبیات به مذاق سرسخت‌ترینِ اصولگرایان خوش نمی‌آید. آنان به تلویح یا تصریح از مذاکرات وین اظهار ناخشنودی می‌کنند و به هر اتفاقی که به تشنج و بی‌ثباتی در منطقه دامن زند روی خوش نشان می‌دهند. بر همین اساس هم ممکن است آنها در معرضِ اتهامِ ایجاد اختلال در روند مذاکرات وین و تحریکِ رفتارهای معطوف به تشنج قرار داشته باشند.
#حوثی_های_یمن
#حمله_به_ابوظبی
#مذاکرات_وین
#اختلاف_اصولگرایان
#عضویت_در_کانال
👇👇👇
✅ @sedayeslahat
#احمد_زیدآبادی؛
واکنش محتاطانۀ سخنگوی وزارت خارجۀ ایران به حملات حوثی‌ها به ابوظبی، از بی‌علاقگی دولت سید ابراهیم رئیسی به تشدید تنش‌های منطقه‌ای در جریان مذاکرات وین، خبر می‌دهد.
سخنگوی وزارت خارجه "راه حل نظامی" برای حل بحران یمن را رد کرده و خواستارِ "فضای آرام و دوری از استمرار تنش و چرخۀ خشونت و استقرار صلح و ثبات در منطقه" شده است.
این اظهارات با مواضعِ جانبدارانه‌ای که از سوی برخی محافل رسانه‌ای اصولگرا از حمله به ابوظبی مطرح می‌شود، آشکارا منافات دارد.
این نوع دوگانگی‌ها بین مواضع رسمی دولت و نیروهای اصولگرا در زمان ریاست جمهوری حسن روحانی امری مرسوم بود و معمولاً به وجود اختلافات عمیق در هیئت حاکمۀ جمهوری اسلامی و یا نوعی تقسیم کارِ مصنوعی برای گیج کردن طرفِ مقابل تعبیر می‌شد.
در شرایط حاضر اما اصولگرایان بر تمام نهادهای حاکم مسلط‌‌‌ند و از همین رو، فرضِ اختلاف بین آنها و یا ادامۀ بازی "تقسیم کار" گذشته برای افکار عمومی باورپذیر نیست.
اما اگر اختلاف بین اصولگرایان و بازی تقسیم کار را مردود بدانیم پس ادامۀ دوگانگی بین مواضع دولت و بخشی از محافل اصولگرایی به چه معنی است؟
واقعیت این است که اصولگرایان نیز همچون اصلاح‌طلبان هیچگاه یکپارچه و همفکر نبوده‌اند و آنچه آنها را تاکنون در صف واحدی قرار می‌داده است، وجودِ رقیب یا اصطلاحاً "دشمن" مشترکی به نام اصلاح‌طلبان و موضع‌گیری سلبی در برابر آنان بوده است.
با ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی اما رقیب اصلاح‌طلب عملاً از میدان به در شده است و اصولگرایان در مواجهه با انبوه مشکلات عینی به ناچار باید سیاست ایجابی مشخصی را در پیش گیرند و این هم به نوبۀ خود، اختلافات پنهانِ بین طیف‌های گوناگونِ آنها را آشکار می‌کند.
طبیعی است که طیف‌های اصولگرا بکوشند تا اختلافات خود را از افکار عمومی پوشیده دارند و به همین دلیل نیز برخی از سرسخت‌ترینِ آنها به رغمِ بی‌اثر شدن اصلاح‌طلبان، همچنان بر بزرگ کردن "خطر" آنها و یا متهم کردن‌شان به تمهید شورش‌های اجتماعی، اصرار می‌ورزند تا بلکه بدین‌وسیله نخ تسبیحی برای اتحاد بین خود و یا جلوگیری از سیاست‌های ایجابی پیدا کنند.
ظاهراً برخی از چهره‌های اصلاح‌طلب به دلایلی از جمله نگرانی از متهم شدن به "انفعالِ سیاسی" علائمی از علاقه به بازیِ نقشِ "رقیبِ خطرناک" برای اصولگرایان از خود نشان می‌دهند، اما درمجموع بعید است که این طیف از اصولگرایانِ سرسخت قادر باشند از این طریق، مانع جهت‌گیری‌های تازه از قوای حاکم شوند.
از این رو، شکاف بین اصولگرایان امری محتوم به نظر می‌رسد. قاعدتاً آن دسته از اصولگرایانی که به ستیزه‌جویی بی‌پایان و دائمی در هر عرصه‌ای عادت کرده‌اند، هیچگونه تمایلی به صلح و ثبات و آرامش در دو حوزۀ داخلی و خارجی ندارند و حرکت نظام در این جهت را سبب بی‌اثر شدن خود می‌بینند. از طرفی، قوای حاکم که به ناچار باید برای کنترل یا کاهش انبوه معضلات اقتصادی و اجتماعی و بین‌المللی دستاورد قابل لمسی به اقشار مختلف جامعه ارائه کنند، راهی جز گشودن مسیر تازه‌ای از چگونگی تعامل با نیروهای داخلی و خارجیِ پیش رو نمی‌بینند.
به همین دلیل است که نظام سیاسی برای احیای برجام و تعامل با قدرت‌های جهانی پا پیش گذاشته و در سطح رسمی نیز از بهبود رابطه باعربستان و لزوم آرامش و صلح و ثبات در منطقه حمایت می‌کند.
روشن است که این ادبیات به مذاق سرسخت‌ترینِ اصولگرایان خوش نمی‌آید. آنان به تلویح یا تصریح از مذاکرات وین اظهار ناخشنودی می‌کنند و به هر اتفاقی که به تشنج و بی‌ثباتی در منطقه دامن زند روی خوش نشان می‌دهند. بر همین اساس هم ممکن است آنها در معرضِ اتهامِ ایجاد اختلال در روند مذاکرات وین و تحریکِ رفتارهای معطوف به تشنج قرار داشته باشند.
#حوثی_های_یمن
#حمله_به_ابوظبی
#مذاکرات_وین
#اختلاف_اصولگرایان
#عضویت_در_کانال
👇👇👇
✅ @sedayeslahat