نمیخواهم که داستانم
شود لالایی آرام و خواب‌آور
برای مادران در گوش فرزندان بی یاور
زندگی را میشوم‌ هر لحظه یادآور :
زنی هستم
خواهر یوتاب
و با گردآفرید هم‌خویش
که نجوا میکند بسیار
ای خوابیدگان مردم :
شوید بیدار ، اندکی هوشیار

تا طلوع صبح آزادی ،
میزنم فریادِ یک زن
تا ز پیروزی برم بهره
در نبرد ، سر میدهم نعره
که ای آیندگان ، ای مردم فردا :
عدالت را ترازویی ز نو سازید ؛

عدالت چیست؟
سفره های خالی از نان ؟
اشک مادرهای آزاده ؟
دختران کوچکی که می‌فروشند
پیکر خود را؟
پینه های بسته بر دست پدر ؟
بغض در حنجره‌ی خشک برادر ؟

چه می دانی تو
از این عصر در فردا
چگونه روزگار تلخ گذشت بر ما!؟
شعر از #محبوبه_رضایی

به مناسبت زاد روز#سهیلا حجاب
#زنده_باد_آزادی
#پایینده_ایران
@SiaaatTalkh