عسگرزاده از سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۹ عضو گروه مهندسی برق دانشگاه کلمبیا بود و در سال ۱۹۵۷ و پس از ۱۰ سال تدریس در این دانشگاه به درجه استاد تمامی رسید. او از سال ۱۹۵۹ به گروه مهندسی برق در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی پیوست و از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۸ ریاست آن را بر عهده گرفت. این دانشمند در سال ۱۹۶۳ ابتدا در رشته الکترونیک و سپس در رشته کامپیوتر به درجه استادی رسید و در سال ۱۹۶۵ اثر خود در زمینه مجموعه‌های فازی را در مقاله‌ای با نام مجموعه‌های فازی منتشر کرد. او در سال ۱۹۷۳ نظریه منطق فازی خود را ارائه کرد. منطق فازی بر مبنای تصمیم‌گیری‌های انسانی پایه‌ریزی شده است. مطالعه درباره آن از سال‌ها قبل آغاز شده بود اما اولین بار عبارت منطق فازی را عسگرزاده به کار برد. او با توجه به منطق به‌‌کار‌رفته در دستگاه‌های دیجیتال متوجه شد که این دستگاه‌ها نمی‌توانند تفکرات و ایده‌های ذهن انسان را شبیه‌سازی کنند؛ زیرا منطق به‌کار‌رفته در آن‌ها فقط دو گزینه صحیح و اشتباه دارد و ذهن انسان این‌گونه عمل نمی‌کند. با استفاده از این منطق کامپیوترها می‌توانند بر اساس داده‌های غیرقطعی محاسبه و تصمیم‌سازی کنند.
مقاله عسگرزاده در بیش از ۹۰هزار اثر علمی مورد استناد قرار گرفته است. او بیش از ۳۵ مدرک دکترای افتخاری و جوایز متعددی از ژاپن، آمریکا، ایران، شوروی، روسیه و آذربایجان را در کارنامه خود دارد

بیش‌تر بخوانید:
https://bit.ly/3o77CjZ

#پروفایل #منطق_فازی #تئوری_فازی

@tavaanatech