🔷💠🔹🔹
@AdabSar

#پاسخ_شما به پرسش:
T.me/AdabSar/9254

درود بر شما که پارسی را پاس میدارید.
در پاسخ آن کس، که می‌انگارد، پارسی سخن گفتن، دشوار بوده و نمی‌توان واژه‌های پارسی را جای‌گزین واژگان بیگانه نمود، بِه بُود که بنگارم در این گاه، اگر دگرگونی را از خویشتن آغاز کنیم، دگر پارسی‌گویان نیز سرمشق نموده و پیروی کنند. پس ز خود آغاز بنماییم، تا پارس و پارسیان را زنده گردانیم بدین قند پارسی.
سپاس از گردانندگان این پیوند.

#صفا

@AdabSar
🔷💠🔹🔹

🔷💠🔹🔹
@AdabSar

#پاسخ_شما به پرسش‌های:
t.me/AdabSar/9253
t.me/AdabSar/9254

با مهربانانه‌ترین درودها به پیشگاه ادبسار، گردانندگان فرهیخته و هموندان مهرمند آن.

در پاسخ به پرسش هموندی که گفته‌اند «مگه میشه این همه لغت و جایگزین کرد، ادعاهای شما توجیهات است»، بایسته است که جدای از نگاه زبان‌شناسی که تنها زبان‌شناسان می‌توانند از آن بسخنند نه من کِهین، در ساده‌ترین سخن گفت: بیاییم و در بُنگام(گام نخست) به ساختار زبان پارسی بنگریم و به واژه‌های نژاده[اصیل] و بیکران‌واژه‌ای که با پسوند و پیشوند می‌توانیم ساخت.
آنگاه برای یکبار هم که شده یک بافه[متن] یا هَتا یک سهانِ کوتاه(جمله‌ی کوتاه) را از واژه‌های بیگانه بپالاییم.
بی‌گمان در سهان پالوده، زیبایی درخشان و شیوایی پدیدار می‌شود.

آری، آنچه خواهشِ مرتوگان(بشر)است گرایش و کشش به زیبایی‌ست، و در زبان انگبین پارسی، شیوایی هم افزون بر آن می‌شود و بر دل می‌نشیند.
و در ساده‌ترین دیسه، این زیبایی، شیوایی و دلنشینی، رایَنِ(دلیلِ) شدنی‌بودن پالایش و پیرایش زبان پارسی و جایگزینیِ واژگان نژاده به‌جای واژگان نازیبای بیگانه است.

سالار سخن استاد کزازی بزرگ اندر چرایی سره‌گویی و سره‌نویسی به این نکته نمارش(اشاره) می‌کند که:«زبان آیینه‌ی فرهنگ است، فرهنگی که پویاست، زبانی هم‌سنگ و هم‌ساز با خویش را پدید می‌آورد و زبان پارسی زبانی است توانمند و بی‌نیاز».

در پایان به همان بیت زبان‌زد از کیازند سخن، پیر هُژَبر توس بسنده می‌کنم:
بسی رنج بردم در این سال سی🍀🍀
عجم زنده کردم بدین پارسی🍀🍀

با آرزوی مهرِ روزافزونِ ایرانیان به پارسی و پارسایی و سپاس از پژوهندگان، بزرگان، کوشندگان و ژیرایان این راه سِپَند.

#پوریا_عزیزیان

@AdabSar
🔷💠🔹🔹