💠🔷💠🔷
@AdabSar
به مناسبت روز شعر و ادب پارسی
در روزگاری که اندیشمندان و ابردانشمندانی چون پورسینا، بیرونی و رازی مقالات و رسالات خود را به زبان جهانی آن روزگار می‌نگاشتند و این زبان فراگرفته، آنچنان در جامعه رخنه کرده بود که فروغ قند پارسی رو به تلخی و خاموشی بود، ابرمردی تهمتن با فراست و تلاش خلاقانه، عمر خود را و دارایی خود را و آبروی خود را گذاشت تا مسیحاوار دمی بدمد بر فرهنگ و ادب این کهن بوم و بر، و از مرداب بیگانگی یکه و تنها، رستم‌وار دوباره رویاند هویت ایرانیان را، که می‌دانیم زبان است که ما را شکل می‌دهد و نخستین گام در بیگانگی با هویت و ریشه، تغییر زبان است.
این ابرمرد که نامش جاودان باد، سرودی پی‌افکند دژگونه که در برابر باد و باران بیگانگی و گذر زمان، اصالت این مردم نیکوسرشت و مهرورز را پاینده دارد، نظم جاودانی که آن روح بزرگ طرح زد، حالا بزرگترین حماسه بشری‌ست که هم بوی حماسه کهن گیلگمش را دارد و هم با اندیشه نوین انسان دوران ارتباطات و فضا سازگار است.
از فردوسی پاکزاد گفتن و چگونه گفتن، شانی می‌خواهد از اندیشه‌ای صاحب شان، پس سخن را به بوستان می‌بریم و در گلستان تفرجی می‌کنیم. سعدی شیرین‌سخن که شهد واژگانش را جهان چشیده است، دیگر ابرمرد دیار پارسی سخنان است که از دریای چین تا بهشت دوردست موعود سخنش بر زبان‌ها رفته است و صاحب‌نظران، ساختار اکنون زبان فارسی را در ادامه سخنوری ایشان می‌دانند و می‌گویند ما به زبان سعدی سخن می‌گوییم.
رودکی، خاقانی، نظامی، حافظ عزیز و جلال‌الدین رومی خلاق، هر یک از این گرامیان جاودان، آنقدر قدر و بزرگی دارند که تنها نام یکی‌شان کافی‌ست برای بالیدن و افتخار ورزیدن مردم این سرزمین اهورایی.
اما بهانه سخن من، امروز است، روزی نیکو که نامش "شعر و ادب پارسی"ست، اما گلایه‌ام از مصادف بودن این نامگذاری با بزرگداشت شاعری‌ست که نه در پارسی‌گویی سخنوری بزرگ است که مهم‌ترین اثر او را "حیدربابا دنیا یالان دنیا دی" می‌دانند و آن سروده‌اش به فارسی نیز که شهره شده است، تضمینی از سروده‌ی جناب مفتون همدانی‌ست با این مطلع:
"علی ای همای وحدت تو چه مظهری خدا را
که خدا نمود زینت به تو تخت انّما را"
اما اگر از معاصران در پی بهانه و زادروزی برای این نامگذاری بگردیم چه بهتر که از نیمای بزرگ یاد کنیم که شعرنوین پارسی را جان داد و نوری تاباند در شب دیجور و رهروانی چون شاملو، سهراب، فروغ و در ادامه منزوی دارد.
هدف از این قلم فرسایی و بیان دیدگاه، تلنگری بود برای تفکر!
بیست و هفتم شهریور، روز شعر و ادب پارسی، گرامی باد.
نویسنده: #محمد_سرو
فرستنده: #قاسم_مظاهری
#فرهنگ_ایران
@AdabSar
💠🔷💠🔷
@AdabSar
به مناسبت روز شعر و ادب پارسی
در روزگاری که اندیشمندان و ابردانشمندانی چون پورسینا، بیرونی و رازی مقالات و رسالات خود را به زبان جهانی آن روزگار می‌نگاشتند و این زبان فراگرفته، آنچنان در جامعه رخنه کرده بود که فروغ قند پارسی رو به تلخی و خاموشی بود، ابرمردی تهمتن با فراست و تلاش خلاقانه، عمر خود را و دارایی خود را و آبروی خود را گذاشت تا مسیحاوار دمی بدمد بر فرهنگ و ادب این کهن بوم و بر، و از مرداب بیگانگی یکه و تنها، رستم‌وار دوباره رویاند هویت ایرانیان را، که می‌دانیم زبان است که ما را شکل می‌دهد و نخستین گام در بیگانگی با هویت و ریشه، تغییر زبان است.
این ابرمرد که نامش جاودان باد، سرودی پی‌افکند دژگونه که در برابر باد و باران بیگانگی و گذر زمان، اصالت این مردم نیکوسرشت و مهرورز را پاینده دارد، نظم جاودانی که آن روح بزرگ طرح زد، حالا بزرگترین حماسه بشری‌ست که هم بوی حماسه کهن گیلگمش را دارد و هم با اندیشه نوین انسان دوران ارتباطات و فضا سازگار است.
از فردوسی پاکزاد گفتن و چگونه گفتن، شانی می‌خواهد از اندیشه‌ای صاحب شان، پس سخن را به بوستان می‌بریم و در گلستان تفرجی می‌کنیم. سعدی شیرین‌سخن که شهد واژگانش را جهان چشیده است، دیگر ابرمرد دیار پارسی سخنان است که از دریای چین تا بهشت دوردست موعود سخنش بر زبان‌ها رفته است و صاحب‌نظران، ساختار اکنون زبان فارسی را در ادامه سخنوری ایشان می‌دانند و می‌گویند ما به زبان سعدی سخن می‌گوییم.
رودکی، خاقانی، نظامی، حافظ عزیز و جلال‌الدین رومی خلاق، هر یک از این گرامیان جاودان، آنقدر قدر و بزرگی دارند که تنها نام یکی‌شان کافی‌ست برای بالیدن و افتخار ورزیدن مردم این سرزمین اهورایی.
اما بهانه سخن من، امروز است، روزی نیکو که نامش "شعر و ادب پارسی"ست، اما گلایه‌ام از مصادف بودن این نامگذاری با بزرگداشت شاعری‌ست که نه در پارسی‌گویی سخنوری بزرگ است که مهم‌ترین اثر او را "حیدربابا دنیا یالان دنیا دی" می‌دانند و آن سروده‌اش به فارسی نیز که شهره شده است، تضمینی از سروده‌ی جناب مفتون همدانی‌ست با این مطلع:
"علی ای همای وحدت تو چه مظهری خدا را
که خدا نمود زینت به تو تخت انّما را"
اما اگر از معاصران در پی بهانه و زادروزی برای این نامگذاری بگردیم چه بهتر که از نیمای بزرگ یاد کنیم که شعرنوین پارسی را جان داد و نوری تاباند در شب دیجور و رهروانی چون شاملو، سهراب، فروغ و در ادامه منزوی دارد.
هدف از این قلم فرسایی و بیان دیدگاه، تلنگری بود برای تفکر!
بیست و هفتم شهریور، روز شعر و ادب پارسی، گرامی باد.
نویسنده: #محمد_سرو
فرستنده: #قاسم_مظاهری
#فرهنگ_ایران
@AdabSar
💠🔷💠🔷
💠🔷💠🔷
@AdabSar
یادداشتی برای روز شعر و ادب پارسی
در روزگاری که اندیشمندان و ابردانشمندانی چون پورسینا، بیرونی و رازی مقالات و رسالات خود را به زبان جهانی آن روزگار می‌نگاشتند و این زبان فراگرفته، آنچنان در جامعه رخنه کرده بود که فروغ قند پارسی رو به تلخی و خاموشی بود، ابرمردی تهمتن با فراست و تلاش خلاقانه، عمر خود را و دارایی خود را و آبروی خود را گذاشت تا مسیحاوار دمی بدمد بر فرهنگ و ادب این کهن بوم و بر، و از مرداب بیگانگی یکه و تنها، رستم‌وار دوباره رویاند هویت ایرانیان را، که می‌دانیم زبان است که ما را شکل می‌دهد و نخستین گام در بیگانگی با هویت و ریشه، تغییر زبان است.
این ابرمرد که نامش جاودان باد، سرودی پی‌افکند دژگونه که در برابر باد و باران بیگانگی و گذر زمان، اصالت این مردم نیکوسرشت و مهرورز را پاینده دارد، نظم جاودانی که آن روح بزرگ طرح زد، حالا بزرگترین حماسه بشری‌ست که هم بوی حماسه کهن گیلگمش را دارد و هم با اندیشه نوین انسان دوران ارتباطات و فضا سازگار است.
از فردوسی پاکزاد گفتن و چگونه گفتن، شانی می‌خواهد از اندیشه‌ای صاحب شان، پس سخن را به بوستان می‌بریم و در گلستان تفرجی می‌کنیم. سعدی شیرین‌سخن که شهد واژگانش را جهان چشیده است، دیگر ابرمرد دیار پارسی سخنان است که از دریای چین تا بهشت دوردست موعود سخنش بر زبان‌ها رفته است و صاحب‌نظران، ساختار اکنون زبان فارسی را در ادامه سخنوری ایشان می‌دانند و می‌گویند ما به زبان سعدی سخن می‌گوییم.
رودکی، خاقانی، نظامی، حافظ عزیز و جلال‌الدین رومی خلاق، هر یک از این گرامیان جاودان، آنقدر قدر و بزرگی دارند که تنها نام یکی‌شان کافی‌ست برای بالیدن و افتخار ورزیدن مردم این سرزمین اهورایی.
اما بهانه سخن من، امروز است، روزی نیکو که نامش "شعر و ادب پارسی"ست، اما گلایه‌ام از مصادف بودن این نامگذاری با بزرگداشت شاعری‌ست که نه در پارسی‌گویی سخنوری بزرگ است که مهم‌ترین اثر او را "حیدربابا دنیا یالان دنیا دی" می‌دانند و آن سروده‌اش به فارسی نیز که شهره شده است، تضمینی از سروده‌ی جناب مفتون همدانی‌ست با این مطلع:
"علی ای همای وحدت تو چه مظهری خدا را
که خدا نمود زینت به تو تخت انّما را"
اما اگر از معاصران در پی بهانه و زادروزی برای این نامگذاری بگردیم چه بهتر که از نیمای بزرگ یاد کنیم که شعرنوین پارسی را جان داد و نوری تاباند در شب دیجور و رهروانی چون شاملو، سهراب، فروغ و در ادامه منزوی دارد.
هدف از این قلم فرسایی و بیان دیدگاه، تلنگری بود برای تفکر!
بیست و هفتم شهریور، روز شعر و ادب پارسی، گرامی باد.
نویسنده و فرستنده: #محمد_سرو
#روز_شعر_و_ادب_پارسی
@AdabSar
💠🔷💠🔷
@AdabSar
یادداشتی برای روز شعر و ادب پارسی
در روزگاری که اندیشمندان و ابردانشمندانی چون پورسینا، بیرونی و رازی مقالات و رسالات خود را به زبان جهانی آن روزگار می‌نگاشتند و این زبان فراگرفته، آنچنان در جامعه رخنه کرده بود که فروغ قند پارسی رو به تلخی و خاموشی بود، ابرمردی تهمتن با فراست و تلاش خلاقانه، عمر خود را و دارایی خود را و آبروی خود را گذاشت تا مسیحاوار دمی بدمد بر فرهنگ و ادب این کهن بوم و بر، و از مرداب بیگانگی یکه و تنها، رستم‌وار دوباره رویاند هویت ایرانیان را، که می‌دانیم زبان است که ما را شکل می‌دهد و نخستین گام در بیگانگی با هویت و ریشه، تغییر زبان است.
این ابرمرد که نامش جاودان باد، سرودی پی‌افکند دژگونه که در برابر باد و باران بیگانگی و گذر زمان، اصالت این مردم نیکوسرشت و مهرورز را پاینده دارد، نظم جاودانی که آن روح بزرگ طرح زد، حالا بزرگترین حماسه بشری‌ست که هم بوی حماسه کهن گیلگمش را دارد و هم با اندیشه نوین انسان دوران ارتباطات و فضا سازگار است.
از فردوسی پاکزاد گفتن و چگونه گفتن، شانی می‌خواهد از اندیشه‌ای صاحب شان، پس سخن را به بوستان می‌بریم و در گلستان تفرجی می‌کنیم. سعدی شیرین‌سخن که شهد واژگانش را جهان چشیده است، دیگر ابرمرد دیار پارسی سخنان است که از دریای چین تا بهشت دوردست موعود سخنش بر زبان‌ها رفته است و صاحب‌نظران، ساختار اکنون زبان فارسی را در ادامه سخنوری ایشان می‌دانند و می‌گویند ما به زبان سعدی سخن می‌گوییم.
رودکی، خاقانی، نظامی، حافظ عزیز و جلال‌الدین رومی خلاق، هر یک از این گرامیان جاودان، آنقدر قدر و بزرگی دارند که تنها نام یکی‌شان کافی‌ست برای بالیدن و افتخار ورزیدن مردم این سرزمین اهورایی.
اما بهانه سخن من، امروز است، روزی نیکو که نامش "شعر و ادب پارسی"ست، اما گلایه‌ام از مصادف بودن این نامگذاری با بزرگداشت شاعری‌ست که نه در پارسی‌گویی سخنوری بزرگ است که مهم‌ترین اثر او را "حیدربابا دنیا یالان دنیا دی" می‌دانند و آن سروده‌اش به فارسی نیز که شهره شده است، تضمینی از سروده‌ی جناب مفتون همدانی‌ست با این مطلع:
"علی ای همای وحدت تو چه مظهری خدا را
که خدا نمود زینت به تو تخت انّما را"
اما اگر از معاصران در پی بهانه و زادروزی برای این نامگذاری بگردیم چه بهتر که از نیمای بزرگ یاد کنیم که شعرنوین پارسی را جان داد و نوری تاباند در شب دیجور و رهروانی چون شاملو، سهراب، فروغ و در ادامه منزوی دارد.
هدف از این قلم فرسایی و بیان دیدگاه، تلنگری بود برای تفکر!
بیست و هفتم شهریور، روز شعر و ادب پارسی، گرامی باد.
نویسنده و فرستنده: #محمد_سرو
#روز_شعر_و_ادب_پارسی
@AdabSar
💠🔷💠🔷