#پان_یولیانگ (Pan Yuliang) فاحشه‌ای چینی بود که بدل به یک نقاشِ بزرگ شد. متاثر از پل سزان، گوگن و دگا، شروع کرد به نقاشی. در نهایت او‌ را در چینْ نقاشی غربی می‌دانستند که به سنت‌های زیباشناختی چین پشت کرده و در فرانسه نیز او را یک غریبه‌ی چینی می‌پنداشتند. اکنون می‌دانیم که او یک نقاش بزرگ بوده که بدلیل زن بودن و سبقه‌ی #فحشا، بارها از دو سو طرد شد و در فلاکت جان باخت.  فیلمی براساس زندگی بولیانگ ساخته شده با عنون «جانی که با نقاشی تسخیر شد».

جالب آنکه «#فاحشه‌نگاری» از علائق امپرسیونیست‌های فرانسوی بود. از نقاشیِ معروف ادوارد مانه (المپیا) و سزان (المپیای مدرن) تا مدل‌های فاحشه‌ی ونگوگ. ولی کسی که با فاحشه‌نگاری، معنای برهنگی را از شهوت به تن‌فروشی و مصائب‌اش تغییر دارد کسی نبود جز تولوز لوترک: مشتریِ روزانه‌ی فاحشه‌خانه‌های پاریس. بودلر می‌گوید:
«فحشا برای امپرسیونیست‌ها حجتی بر مدرنیته بود. آن‌ها فاصله‌ای قائل نبودند بین تخیل در استودیو و فانتزی جنسی‌شان در فاحشه‌خانه» تا جایی‌که استودیو و فاحشه‌خانه یکی شوند.

کانال تصویر و زندگی

@EveDaughters