#گابریله_سوشون، ملکه‌ی #فیلسوف زنان مبارز🔻
✍🏼 ژان ژاک روسو، هم‌وطن بسیار نامدارتر سوشون، به‌خاطر جمله‌ى آغازین کتاب قرارداد اجتماعی شهرت دارد: «انسانْ آزاد به دنیا می‌آید، اما همه‌جا در زنجیر است.» تقریباً هفتاد سال قبل از او، سوشون نوشت که زنانْ آزاد به دنیا می‌آیند، اما همه‌جا در زنجیرند. زنان در زنجیر ازدواج، مادری و صومعه گرفتارند. آنها به‌علت محرومیت از ورود به مراکز آموزشی در بند جهل اسیرند. سوشون زمان زیادی را به شناخت ستم‌هاى تحمیل‌شده بر زنان اختصاص می‌دهد، اما برای آزادی زنان نیز راه‌حلى ارائه می‌کند. راه‌حل سوشون در زمان خودش رادیکال بود و هم‌اکنون نیز چنین است. به نظر او، زنانی که می‌خواهند آزاد باشند باید جوامع خودشان را بسازند و جدا از مردان زندگی کنند. به‌عبارت‌دیگر، زنان نه‌تنها از زنجیر بلکه از زنجیرسازان هم باید رها شوند.
✍🏼 ازنظر سوشون، وابستگیِ ناشی از نیاز به کسب اجازه یا تأیید برای انجام خواسته‌های خود مانعی در برابر تسلط بر نفس است. زنان، خواه در نقش همسر و خواه در مقام راهبه، نمی‌توانند مستقلاً درباره‌ی مسیر زندگى و علایقِ خود تصمیم بگیرند. در چنین شرایطی فردِ تحت‌سلطه نمی‌تواند مسیر فکر و اراده‌ى خود را دنبال کند، بلکه اراده‌ى شخص دیگر به قاعده‌ای تبدیل می‌شود که زنان باید براساس آن عمل کنند و تسلیمِ آن شوند؛ چنین وضعیتی هرگز به آزادى نمى‌انجامد. ازنظر سوشون، تمام نقایص شخصیتی‌ای که هم‌عصران او در زنان تشخیص می‌دادند ــ مانند تکبر، عشوه‌گری، بى‌فکرى و غیره ــ با آموزش رفع می‌شوند. زنان باید بخوانند، گفت‌وگو کنند، سفر کنند و دوباره بیشتر بخوانند. این سبب می‌شود که وسعت نظر پیدا کنند، ذهنشان درگیر شود و قدرت تفکر‌شان را کشف کنند. اما زندگی در محدودیت و در زنجیر، یعنى وجه بارز وضعیت زنان، نمی‌تواند به رشد فردى و تسلط بر نفس کمک کند.
✍🏼 زنان همه‌جا در زنجیرند. یکی از راه‌های آزادى زنان از زنجیرِ محدودیت، جهل و وابستگی متقاعدکردن مردان درباره‌ى این آسیب‌ها و تشویق آنها به تغییر رفتار با زنان است. سوشون می‌توانست بگوید که مردان باید به زنان اجازه‌دهند تا به مدارس وارد شوند، در سیاست مشارکت کنند، در کلیسا مناصب مهم را اشغال کنند یا به زنان در خانواده‌هایشان اختیارات بیشتری بدهند و غیره. اما او این مسیر را دنبال نمی‌کند. او به‌صراحت می‌گوید که مخاطبانش زنان هستند. او مى‌نویسد: «تنها هدف من در سراسر این رساله پرورش بلندنظری و بلندهمتی در افراد جنس مؤنث بوده است تا بتوانند از خود در برابر محدودیت‌های برده‌وار، جهل احمقانه و وابستگیِ موهن و تحقیرآمیز محافظت کنند.»/تلگراف
@EveDaughters
✍🏼 ژان ژاک روسو، هم‌وطن بسیار نامدارتر سوشون، به‌خاطر جمله‌ى آغازین کتاب قرارداد اجتماعی شهرت دارد: «انسانْ آزاد به دنیا می‌آید، اما همه‌جا در زنجیر است.» تقریباً هفتاد سال قبل از او، سوشون نوشت که زنانْ آزاد به دنیا می‌آیند، اما همه‌جا در زنجیرند. زنان در زنجیر ازدواج، مادری و صومعه گرفتارند. آنها به‌علت محرومیت از ورود به مراکز آموزشی در بند جهل اسیرند. سوشون زمان زیادی را به شناخت ستم‌هاى تحمیل‌شده بر زنان اختصاص می‌دهد، اما برای آزادی زنان نیز راه‌حلى ارائه می‌کند. راه‌حل سوشون در زمان خودش رادیکال بود و هم‌اکنون نیز چنین است. به نظر او، زنانی که می‌خواهند آزاد باشند باید جوامع خودشان را بسازند و جدا از مردان زندگی کنند. به‌عبارت‌دیگر، زنان نه‌تنها از زنجیر بلکه از زنجیرسازان هم باید رها شوند.
✍🏼 ازنظر سوشون، وابستگیِ ناشی از نیاز به کسب اجازه یا تأیید برای انجام خواسته‌های خود مانعی در برابر تسلط بر نفس است. زنان، خواه در نقش همسر و خواه در مقام راهبه، نمی‌توانند مستقلاً درباره‌ی مسیر زندگى و علایقِ خود تصمیم بگیرند. در چنین شرایطی فردِ تحت‌سلطه نمی‌تواند مسیر فکر و اراده‌ى خود را دنبال کند، بلکه اراده‌ى شخص دیگر به قاعده‌ای تبدیل می‌شود که زنان باید براساس آن عمل کنند و تسلیمِ آن شوند؛ چنین وضعیتی هرگز به آزادى نمى‌انجامد. ازنظر سوشون، تمام نقایص شخصیتی‌ای که هم‌عصران او در زنان تشخیص می‌دادند ــ مانند تکبر، عشوه‌گری، بى‌فکرى و غیره ــ با آموزش رفع می‌شوند. زنان باید بخوانند، گفت‌وگو کنند، سفر کنند و دوباره بیشتر بخوانند. این سبب می‌شود که وسعت نظر پیدا کنند، ذهنشان درگیر شود و قدرت تفکر‌شان را کشف کنند. اما زندگی در محدودیت و در زنجیر، یعنى وجه بارز وضعیت زنان، نمی‌تواند به رشد فردى و تسلط بر نفس کمک کند.
✍🏼 زنان همه‌جا در زنجیرند. یکی از راه‌های آزادى زنان از زنجیرِ محدودیت، جهل و وابستگی متقاعدکردن مردان درباره‌ى این آسیب‌ها و تشویق آنها به تغییر رفتار با زنان است. سوشون می‌توانست بگوید که مردان باید به زنان اجازه‌دهند تا به مدارس وارد شوند، در سیاست مشارکت کنند، در کلیسا مناصب مهم را اشغال کنند یا به زنان در خانواده‌هایشان اختیارات بیشتری بدهند و غیره. اما او این مسیر را دنبال نمی‌کند. او به‌صراحت می‌گوید که مخاطبانش زنان هستند. او مى‌نویسد: «تنها هدف من در سراسر این رساله پرورش بلندنظری و بلندهمتی در افراد جنس مؤنث بوده است تا بتوانند از خود در برابر محدودیت‌های برده‌وار، جهل احمقانه و وابستگیِ موهن و تحقیرآمیز محافظت کنند.»/تلگراف
@EveDaughters