پیام از قلب ایران
#انقلاب_شناسنامه_دار
#جاویدشاه

بسیار خرسندیم که به این مرحله رسیدیم .....

#زامبیان_سیاسی

حداقل شما پاسخگو باشید!
هشتگ همکاری ملی
#ریدم_به_مشروطه

پرده برداری از یک "فریب‌نامه" با هدف فرو کردن "جمهوری دوم" به گلوی ملت ایران از سوی جناح دولتی "تحول‌خواهان" (اصلاح‌طلبان مخفی).

پرده برداری از یک "فریب‌نامه" با هدف فرو کردن "جمهوری دوم" به گلوی ملت ایران از سوی جناح دولتی "تحول‌خواهان" (اصلاح‌طلبان مخفی).

پس از دعوت شاهزاده رضا پهلوی از کنشگران و تحلیل‌گران سیاسی برای ارائه ارزیابی‌های انتقادی درباره سند موسوم به "سپیدنامه دوران گذار"، که من نیز همانند برخی دیگر، آن را بررسی و واکاوی کرده‌ام (نسخه فارسی: https://bit.ly/46Kd064 / نسخه انگلیسی: https://bit.ly/45zrIeQ)، هدف آن بود که زبان و شیوه نگارش، در چارچوب نقد تحلیلی و ارزیابی راهبردی باقی بماند.

ولی اکنون، دیگر نیازی به واکاوی بیشتر نیست؛ بلکه زمان آن رسیده تا جمع‌بندی روشنی در قالب یک موضع‌گیری صریح ارائه شود—از سوی فردی که بیش از چهار دهه در تبعید، برای رهایی ایران از سلطه رژیم استبدادی اسلامی، بازگشت نظام مشروطه پادشاهی و تحقق دموکراسی تلاش کرده است. از سوی کسی که—بر خلاف فرصت‌طلبانی که همواره خود را با شرایط روز تطبیق داده‌اند—هیچ‌گاه تغییر موضع نداده، از جناحی به جناحی دیگر نپریده تا برای خود موقعیتی دست‌وپا کند، و هرگز از باورهای ملی‌گرایانه و ایران‌محور خود فاصله نگرفته است؛ کسی که نه به دنبال شهرت بوده و نه چشم‌انتظار پاداش. آنچه انجام شده، نه برای منافع شخصی و نه برای جلب تأیید عمومی بوده، بلکه برخاسته از حس عمیق مسئولیت تاریخی و وجدانی‌ست—به عنوان یک ایرانیِ میهن‌دوست.

در نتیجه، به باور این نگارنده، "سپیدنامه نوفدی" نه یک نقشه‌ راه معتبر است و نه حاصل کار گروهی مستقل از کارشناسان متعهد به پایه‌گذاری یک نظام دموکراتیک. بلکه این سند، ابزاری سیاسی‌ست که توسط لابی‌گران نزدیک به طیفی از اصلاح‌طلبان همسو با رژیم طراحی شده است؛ جریانی که در مقایسه با سایر گروه‌هایی که خود را "اپوزیسیون" می‌نامند و به خارج از کشور مهاجرت کرده‌اند، از انسجام و نفوذ راهبردی بیشتری برخوردار است.

به‌روشنی می‌توان دید که بنیان‌های فکری و ایدئولوژیک نویسندگان این سپیدنامه، به همان رژیم استبداد مذهبی بازمی‌گردد که اکنون مدعی مخالفت با آن هستند. در واقع، هیچ عنوانی به‌درستی "تحول‌خواه" نمی‌تواند چهره‌ی راستین آنان را توصیف کند؛ کسانی که با نیرنگ، در پی بازسازی وجهه‌ی خود هستند. هدف اصلی این گروه نه برپایی دموکراسی است و نه به چالش کشیدن مشروعیت قانون اساسی کنونی، بلکه تحقق چیزی‌ست که آن را "جمهوری دوم" ‌نامیده می شود—فرایندی طراحی‌شده برای تداوم ایدئولوژیک رژیم، با ظاهری تازه و فریبنده.

برای نمونه، در میان طراحان طرح نوفدی، کسی که باصطلاح‌خود را حقوقدان می خواند، بی‌اعتقادی او به اصول دموکراتیک و حاکمیت ملی کاملاً آشکار و غیرقابل انکار است. او در گذشته، در اظهاراتی علنی، دموکراسی خواهان ایرانی "احمق" توصیف کرده بود، که خود نشانه‌ای روشن از نگاه تحقیرآمیز او نسبت به نیروهایی‌ست که هنوز امید به آزادی و دموکراسی در ایران را زنده نگه‌ داشته‌اند. بهره‌برداری این جریان از شاهزاده رضا پهلوی به‌عنوان نمادی برای مشروعیت‌بخشی به پروژه‌ی پنهانی‌شان، اقدامی حساب‌شده است. در ازای کسب پشتیبانی جهانی، آنان برنامه‌هایی ارائه می‌دهند که بسیار خطرناک است: از جمله، شناسایی رسمی دولت اسرائیل از سوی یک دولت موقت که نه پشتوانه مردمی دارد و نه مأموریت قانونی برای چنین تصمیم‌هایی؛ تعطیلی کامل برنامه هسته‌ای ایران در قالب نوعی "رشوه ژئوپولیتیک" برای جلب حمایت لابی‌های حامی اسرائیل در واشینگتن و برخی پایتخت‌های اروپایی؛ و وعده‌ اعطای ساختار فدرالی و آموزش به زبان‌های محلی به‌عنوان امتیازی برای گروه‌های تجزیه‌طلب—گروه‌هایی که برخی از آن‌ها از سوی ترکیه، اسرائیل و دولت‌های عربی حاشیه خلیج فارس حمایت مالی و نظامی می‌شوند.

باید با صراحت گفت: این یک رفتار سیاسی مسئولانه نیست، بلکه نوعی فریبکاری سازمان‌یافته است. این "گذار دموکراتیک" نیست، بلکه تسلیم‌شدن آگاهانه‌ای‌ست که با زبان "تغییر" آرایش شده است. و دقیقاً به همین دلیل که این افراد به زبان ما سخن می‌گویند، چهره‌ ما را بر خود دارند و از مفاهیم آزادی سوءاستفاده می‌کنند، تهدیدی پنهان و خطرناک به شمار می‌آیند.

تاریخ ایران، خالی از نمونه‌ها و پیشینه‌های مشابه با آنچه امروز می‌گذرد نیست. برای نمونه، امام جمعه وقت تهران که از حقوق‌بگیران دولت بریتانیا به‌شمار می‌رفت—و پدرزن دکتر محمد مصدق نیز بود—همان کسی بود که فتوای قتل امیرکبیر را صادر کرد. غلام‌حسین تنگکی نزدیک ترین یار رئیس‌علی دلواری در ازای دریافت سکه‌های انگلیسی، از پشت سر گلوله ای در سر او خالی کرد و مقاومت تنگستانی‌ها در برابر اشغال بریتانیا را از میان برداشت. شیخ فضل‌الله نوری با خیانت به نهضت مشروطه، بدستور بیگانهان و به نام دین در کنار استبداد ایستاد و خواهان اجرای حکومت شرعی بجای قانون اساسی مشروطه شد. حسین فردوست، دوست نزدیک شاهنشاده فقید، محمدرضا شاه پهلوی، به‌دستور سازمان سیا و دولت آمریکا به او خیانت ورزید. جلال‌الدین تهرانی، رئیس شورای سلطنت، در یکی از حساس‌ترین دوره‌های تاریخ معاصر، وظیفه خود در دفاع از مشروطه را کنار گذاشت و مستقیماً وارد مذاکره با جریان خمینی شد، و با شعار "آشتی ملی"، مشروعیت را به حاکمیت روحانیت بخشید. و شاید مهم‌ترین رویداد سرنوشت‌ساز، خیانت فرماندهان عالی‌رتبه ارتش شاهنشاهی ایران در بهمن ۱۳۵۷ بود؛ آنان به دستور ژنرال رابرت هایزر، بیانیه بی‌طرفی ارتش را امضا کردند و با رها کردن زنجیره فرماندهی، نه‌تنها به سوگند وفاداری خود به نظام شاهنشاهی پشت کردند، بلکه واپسین سد نهادی دفاع از حاکمیت ملی را نیز فرو ریختند و کشور را بدون پایداری، در اختیار رژیم روضه خوانان گذاشتند. بنابرین، هیچ‌کدام از این افراد بیگانه نبودند—همه از میان خود ما برخاسته بودند. به زبان ما سخن می‌گفتند، چهره‌ای آشنا داشتند و در میان ما زندگی می‌کردند، تا زمانی که خیانت‌شان آشکار شد.

بایستی همواره به‌خاطر داشته باشیم: هیچ خائنی نام "میهن‌فروش" را بر پیشانی خود نمی‌نویسد. آنچه چهره راستین آنان را روشن می‌سازد، کارنماه سیاسی، گذشته، کردار و عملکردشان است—از جمله خیانت‌های حساب‌شده، همراهی با منافع بیگانه، و تضعیف اراده و حاکمیت ملی.

با این‌حال، اعضای "نوفدی" از بسیاری از خیانت‌کاران پیشین خطرناک‌تر و پیچیده‌ترند؛ نه تنها به‌خاطر گذشته و همکاری با رژیم اسلامی و ماهیت خیانت‌آمیز اقدامات‌شان، بلکه به این دلیل که مهارت کامل در بهره‌برداری از ابزارهای مدرن نفوذ و اثرگذاری را در اختیار دارند: لابی‌گری در پوشش فن‌سالاری، سازماندهی پنهان پشت نقاب کنشگری مدنی، و استفاده از زبان دموکراسی برای بازتولید همان ساختارهایی که از دل آن برخاسته‌اند.

از آنروی، اگر در این لحظه حساس، نسبت به این واقعیت‌ها بی‌توجه بمانیم، در حقیقت، آینده ایران را به شکلی خطرناک و پنهان، به‌سوی استمرار همین رژیم در لباسی نو واگذار کرده‌ایم؛ طرحی که در ظاهر به نام آزادی معرفی می‌شود، اما در عمل، آماده‌سازی شرایط برای تداوم یک استبداد همسو با منافع بیگانه است—در قالبی ناکارآمد و به‌ظاهر فن‌سالارانه. در چنین شرایطی، هوشیاری ملی نه‌تنها یک فضیلت، بلکه یک وظیفه و ضرورت تاریخی است.

و در پایان، این نوشته نه یک حکم الهی است و نه وحی منزل؛ بلکه جمع‌بندی‌ای است شخصی، حاصل بیش از چهار دهه مبارزه علیه رژیم اسلامی، جناح‌های درون آن و نیروهای تجزیه‌طلب. بنابراین، این وظیفه هم‌میهنان است که با خرد، آگاهی سیاسی، و تجربه‌های مبارزاتی خود، درباره پذیرش یا رد آن تصمیم بگیرند.

فروغ اهورایی، همواره نگهبان ایران‌زمین و ایرانیان باد.

شاپور سورنپهلاو
روز ورهرام از ماه امرداد سال ۳۷۶۳ بهدینی
۱۶ امرداد ۲۵۸۴ شاهنشاهی
۷ اوت ۲۰۲۵ ترسایی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تلگرام: https://t.me/surenpahlav
تارنمای شخصی: https://suren-pahlav.com
اِکس (توئیتر): https://twitter.com/shapoursp
فیسبوک: https://facebook.com/surenpahlav
اینستاگرام: https://instagram.com/surenpahlav
بالاترین: https://balatarin.com/users/surenpahlav
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

#همكارى_ملى
#پرچم_شیروخورشید
#رضاشاه_روحت_شاد
#شاهنشاه_روحت_شاد
#یک_کشور_یک_ملت_یک_پرچم #زن_مرد_برابری_شاه_میهن_آبادی #ایران_زندگی_آزادی_شاه_ملت_پایندگی #ایران_یک_کشور_یک_ملت_یک_پرچم_شیروخورشید