با همه‌ی ابزارهای صوتی و تصویری _از تلویزیون تا اینترنت_ هنوز کتاب مهمّ‌ترین و نجیب‌ترین وسیله‌ی ارتباط با دنیای معرفت است، و شیوعِ «رسانه» نتوانسته است از اعتبار و بُردِ آن بکاهد.
شناخت، سرآغازِ حرکت است؛ ضرورت است، نه زینت.
قبول کنیم که جوان ایرانی مأمنِ فکریِ درستی ندارد. می‌داند که چه نمی‌خواهد، ولی نمی‌داند که چه می‌خواهد.
نخست آنکه بسیار کم کتاب می‌خواند. با این تعداد جوانِ مدرسه رفته که سر به میلیونها می‌زنند «تیراژ» کتاب، تأسّف‌بار است. دوّم آنکه نمی‌داند چه بخواند و چگونه کتاب به دست آورد. کتاب گِران است و کتابخانه‌ی عمومی کم.
آنها هم که کنجکاویِ بیشتری داشته باشند، و بخواهند که علاوه بر جزوه‌های درسی چیز دیگری نیز یاد بگیرند «مُدِ» روز طوری است که در مباحث روزمرّه غرق می‌شوند، از نوع «پست مدرن» و نقدهای پُر نیش و نوش، و ترجمه‌های مغشوش و شعـر واره‌ها، که همه‌ی اینها به منزله‌ی پستانکی هستند که در دهانِ بچّه بگذارند که گریه نکند. چند سال بعد پی خواهند بُرد که چه عمری از آنها تلف شده است.

#ایران_چه_حرفی_برای_گفتن_دارد

🆔 @sarv_e_sokhangoo
🆔 @Sayehsokhan