کارل یونگ گفت : " من ترجیح می دهم کامل باشم تا اینکه خوب باشم."
برای اینکه انسان کاملی باشیم ، باید تمامی جنبه های وجودمان خواه خوب یا بد را در بر بگیریم.
برای آنکه انسان یکپارچه ای باشیم ، باید خوشحال و با احساس ، راضی ، و همچنین غمگین و خودخواه و خشمگین باشیم.
اگرخود را مالک فقط نیمی از وجودمان یعنی آن نیمه خوب بدانیم و نیمه دیگر را انکار کنیم ، کامل بودن را به اندازه کافی احساس نخواهیم کرد.
آنگاه نوعی احساس آزاردهنده را تجربه می کنیم که گویی همیشه خطایی در ما وجود دارد.
#دبی_فورد
#جدایی_معنوی
🆔 @sayehsokhan
برای اینکه انسان کاملی باشیم ، باید تمامی جنبه های وجودمان خواه خوب یا بد را در بر بگیریم.
برای آنکه انسان یکپارچه ای باشیم ، باید خوشحال و با احساس ، راضی ، و همچنین غمگین و خودخواه و خشمگین باشیم.
اگرخود را مالک فقط نیمی از وجودمان یعنی آن نیمه خوب بدانیم و نیمه دیگر را انکار کنیم ، کامل بودن را به اندازه کافی احساس نخواهیم کرد.
آنگاه نوعی احساس آزاردهنده را تجربه می کنیم که گویی همیشه خطایی در ما وجود دارد.
#دبی_فورد
#جدایی_معنوی
🆔 @sayehsokhan
🔵 در #عاشقی ادب #جدایی را رعایت کنیم
انگار هنر عاشقی بیشتر آداب دانی و نکته سنجی در مقام پیوستن است، که باید دل محبوب را به دست آورد.
هنر عاشقی شکل تعالی یافته هنر شکار است، اما شکار دل.
عاشق بر گرد محبوبش می چرخد، می رقصد، پر می گشاید، نغمه سرمی دهد تا جلوه زیبایی هایش نظر محبوب را جلب کند، و او را به پاسخ متقابل و متقارن برانگیزد.
ظاهراً شیوه دلربایی انسانها و سایر حیوانات تفاوت ساختاری بنیادینی ندارد.
تفاوت اما در اخلاق عاشقی است. در قلمرو ما انسانها شکار دل محبوب به هر شیوه ای روا نیست، شیوه انسانی، عشق ورزی در قلمرو اخلاق است- یا باید باشد.
اما به نظرم مهمترین ویژگی عشق ورزی انسانی، یعنی عشق ورزی در قلمرو اخلاق، رعایت آداب پیوستن نیست، آداب دانی در مقام گسستن است.
ما در مقام شکار دل محبوب سراپا هوشیار و مراقب ایم و هزار و یک دقیقه ظریف را رعایت می کنیم، اما در مقام گسستن غالباً زمخت، بی ملاحظه و بی ادب می شویم- انگار نه انگار که مسؤولیت عاشقی به مقام وصل منحصر نیست، در هنگام فصل هم هست.
همه ما کمابیش می دانیم که تجربه عاشقی در غالب موارد باران بهاری است- تند می بارد و زود سرمی آید. اما زخمهای عشق همیشه با ما می ماند.
غالب زخمهایی که عشق بر روح ما حکّ می کند نه از اصل جدایی که از نحوه جدایی است.
در رابطه عاشقانه افراد باروهای قلعه وجودشان را به روی هم می گشایند تا به عمق وجود هم درآیند. اما این گشودگی دل انگیز عمیقاً آسیب پذیرشان هم می کنند- قلعه ای که باروهایش گشوده است در برابر تیرهای آتشین حریف بی دفاع تر هم می ماند.
این آسیب پذیری مفرط عشق را خطرخیز می کند، و در لحظه جدایی زخمهای عمیق تری بر عمق جان فرد برجا می گذارد.
به نظرم مهمترین ادب جدایی در رابطه عاشقانه این است که هیچ یک از طرفین، رابطه را بی خبر و یکسویه قطع نکند. جدایی باید گام به گام و با آگاهی و توافق طرفین رخ دهد.
طرفین باید به هم فرصت و امکان تحلیل، ارزیابی، و تلاش برای ترمیم رابطه را بدهند، و اگر این همه به جایی نرسید، بکوشند رفته رفته آمادگی های روانی لازم را برای جدایی در طرف مقابل فراهم آورند.
و از آنجا که عاشقی نوعی اعتیاد است، در پاره ای موارد آن کس که در رابطه “ترک می شود” باید به کمک روانشناس و حلقه دوستان مراحل ترک اعتیاد از محبوبش را از سربگذراند تا زخم جدایی به شریانهای حیاتی روح اش نرسد. عاشق خوب آن نیست که می داند چطور دل محبوبش را شکار کند، عاشق خوب آن است که بداند چطور دل محبوبش را نشکند- حتّی در وقت جدایی.
عشق انسانی بیش از آنکه هنر دلبری باشد، هنر دلداری است.
✍️#دکتر_آرش_نراقی
🆔 @SayehSokhan
انگار هنر عاشقی بیشتر آداب دانی و نکته سنجی در مقام پیوستن است، که باید دل محبوب را به دست آورد.
هنر عاشقی شکل تعالی یافته هنر شکار است، اما شکار دل.
عاشق بر گرد محبوبش می چرخد، می رقصد، پر می گشاید، نغمه سرمی دهد تا جلوه زیبایی هایش نظر محبوب را جلب کند، و او را به پاسخ متقابل و متقارن برانگیزد.
ظاهراً شیوه دلربایی انسانها و سایر حیوانات تفاوت ساختاری بنیادینی ندارد.
تفاوت اما در اخلاق عاشقی است. در قلمرو ما انسانها شکار دل محبوب به هر شیوه ای روا نیست، شیوه انسانی، عشق ورزی در قلمرو اخلاق است- یا باید باشد.
اما به نظرم مهمترین ویژگی عشق ورزی انسانی، یعنی عشق ورزی در قلمرو اخلاق، رعایت آداب پیوستن نیست، آداب دانی در مقام گسستن است.
ما در مقام شکار دل محبوب سراپا هوشیار و مراقب ایم و هزار و یک دقیقه ظریف را رعایت می کنیم، اما در مقام گسستن غالباً زمخت، بی ملاحظه و بی ادب می شویم- انگار نه انگار که مسؤولیت عاشقی به مقام وصل منحصر نیست، در هنگام فصل هم هست.
همه ما کمابیش می دانیم که تجربه عاشقی در غالب موارد باران بهاری است- تند می بارد و زود سرمی آید. اما زخمهای عشق همیشه با ما می ماند.
غالب زخمهایی که عشق بر روح ما حکّ می کند نه از اصل جدایی که از نحوه جدایی است.
در رابطه عاشقانه افراد باروهای قلعه وجودشان را به روی هم می گشایند تا به عمق وجود هم درآیند. اما این گشودگی دل انگیز عمیقاً آسیب پذیرشان هم می کنند- قلعه ای که باروهایش گشوده است در برابر تیرهای آتشین حریف بی دفاع تر هم می ماند.
این آسیب پذیری مفرط عشق را خطرخیز می کند، و در لحظه جدایی زخمهای عمیق تری بر عمق جان فرد برجا می گذارد.
به نظرم مهمترین ادب جدایی در رابطه عاشقانه این است که هیچ یک از طرفین، رابطه را بی خبر و یکسویه قطع نکند. جدایی باید گام به گام و با آگاهی و توافق طرفین رخ دهد.
طرفین باید به هم فرصت و امکان تحلیل، ارزیابی، و تلاش برای ترمیم رابطه را بدهند، و اگر این همه به جایی نرسید، بکوشند رفته رفته آمادگی های روانی لازم را برای جدایی در طرف مقابل فراهم آورند.
و از آنجا که عاشقی نوعی اعتیاد است، در پاره ای موارد آن کس که در رابطه “ترک می شود” باید به کمک روانشناس و حلقه دوستان مراحل ترک اعتیاد از محبوبش را از سربگذراند تا زخم جدایی به شریانهای حیاتی روح اش نرسد. عاشق خوب آن نیست که می داند چطور دل محبوبش را شکار کند، عاشق خوب آن است که بداند چطور دل محبوبش را نشکند- حتّی در وقت جدایی.
عشق انسانی بیش از آنکه هنر دلبری باشد، هنر دلداری است.
✍️#دکتر_آرش_نراقی
🆔 @SayehSokhan
#صرفا_برای_اندیشیدن
#درد، محرک بزرگی برای فروریختن دیوارهایی‌ست که از رفتارهای قدیمی محافظت می‌کنند. #درد، ما را به سفری برای اکتشافِ درون می‌فرستد و به ما می‌آموزد که چگونه به تمامیِ وجودمان عشق بورزیم و پذیرای آن باشیم. #درد، می‌تواند بزرگ‌ترین آموزگار شما باشد. درد، دوستی‌ست که به شـما می‌گویـد کدام بخش زندگی‌تان به توجه بیشتری نیاز دارد. .
📗 #جدایی_معنوی
✍ #دبی_فورد
🆔 @Sayehsokhan
#درد، محرک بزرگی برای فروریختن دیوارهایی‌ست که از رفتارهای قدیمی محافظت می‌کنند. #درد، ما را به سفری برای اکتشافِ درون می‌فرستد و به ما می‌آموزد که چگونه به تمامیِ وجودمان عشق بورزیم و پذیرای آن باشیم. #درد، می‌تواند بزرگ‌ترین آموزگار شما باشد. درد، دوستی‌ست که به شـما می‌گویـد کدام بخش زندگی‌تان به توجه بیشتری نیاز دارد. .
📗 #جدایی_معنوی
✍ #دبی_فورد
🆔 @Sayehsokhan
کارل یونگ گفت:
ترجیح میدهم کامل باشم
تا اینکه
خوب باشم.
برای اینکه انسان کاملی باشیم
باید
تمام جنبه‌های وجودمان، خواه خوب یا بد، را در بر بگیریم.
برای آنکه انسان کاملی باشیم
باید
خوشحال و شاد و راضی و همچنین
خودخواه و خشمگین و غمگین باشیم.
اگر
خود را فقط مالک نیمی از وجودمان یعنی آن نیمه‌ی خوب بدانیم
و
نیمه‌ی دیگر را انکار کنیم،
کامل بودن را به اندازه‌ی کافی احساس نخواهیم کرد.
آنگاه یک نوع احساس آزاردهنده را تجربه می‌کنیم
که
گویی همیشه خطایی در ما وجود دارد.
📚 #جدایی_معنوی
#دبی_فورد
🆔 @Sayehsokhan
ترجیح میدهم کامل باشم
تا اینکه
خوب باشم.
برای اینکه انسان کاملی باشیم
باید
تمام جنبه‌های وجودمان، خواه خوب یا بد، را در بر بگیریم.
برای آنکه انسان کاملی باشیم
باید
خوشحال و شاد و راضی و همچنین
خودخواه و خشمگین و غمگین باشیم.
اگر
خود را فقط مالک نیمی از وجودمان یعنی آن نیمه‌ی خوب بدانیم
و
نیمه‌ی دیگر را انکار کنیم،
کامل بودن را به اندازه‌ی کافی احساس نخواهیم کرد.
آنگاه یک نوع احساس آزاردهنده را تجربه می‌کنیم
که
گویی همیشه خطایی در ما وجود دارد.
📚 #جدایی_معنوی
#دبی_فورد
🆔 @Sayehsokhan
کارل گوستاو یونگ گفته: من ترجیح میدهم کامل باشم تا اینکه خوب باشم.
برای اینکه انسان کاملی باشیم، باید تمامی جنبه‌های وجودمان خواه خوب یا بد را در بر بگیریم. برای آنکه انسان یکپارچه‌ای باشیم، باید خوشحال و بااحساس، راضی، و همچنین غمگین و خودخواه و خشمگین باشیم.
اگرخود را مالک فقط نیمی از وجودمان یعنی آن نیمه خوب بدانیم و نیمه دیگر را انکار کنیم، کامل بودن را به اندازه کافی احساس نخواهیم کرد. آنگاه نوعی احساس آزاردهنده را تجربه می‌کنیم که گویی همیشه خطایی در ما وجود دارد....
✍🏽 #دبی_فورد
📕 #جدایی_معنوی
🆔@Sayehsokhan
برای اینکه انسان کاملی باشیم، باید تمامی جنبه‌های وجودمان خواه خوب یا بد را در بر بگیریم. برای آنکه انسان یکپارچه‌ای باشیم، باید خوشحال و بااحساس، راضی، و همچنین غمگین و خودخواه و خشمگین باشیم.
اگرخود را مالک فقط نیمی از وجودمان یعنی آن نیمه خوب بدانیم و نیمه دیگر را انکار کنیم، کامل بودن را به اندازه کافی احساس نخواهیم کرد. آنگاه نوعی احساس آزاردهنده را تجربه می‌کنیم که گویی همیشه خطایی در ما وجود دارد....
✍🏽 #دبی_فورد
📕 #جدایی_معنوی
🆔@Sayehsokhan