🌟 @sayehsokhan 🌟
#برشی_از_کتاب : #هنر_مشاوره
نوشته: #رولو_می

رنج ماهیتاً یکی از خلاق ترین نیروهای بالقوه است. مرتبط ساختن بزرگی شخصیت ها به میزان رنج های آنها، یک قضاوت احساسی نیست. همانگونه که تشکیل مروارید حاصل تلاش صدف در سازگار کردن خود با آزردگی ناشی از ذرات شن و ماسه است، آثار بزرگ هنرمندانی چون ادگار آلن پو، شلی، ون گوگ، و داستایوسکی، تنها در رابطه با رنج هایی که تجربه کرده اند، قابل درک است.

یونگ این حقیقت را اینگونه بیان می کند:

«تمام خلاقیت ها و نیز هرگونه پیشرفت روانی انسان از رنج روانی ناشی می شود». همچنین به اعتقاد او چرخه معیوب رنج، می تواند تبدیل به نیروی سازنده شود. «وقتی مشاهده می کنیم درد و رنج، اولین گام به سوی تولد مجدد است، آنگاه مشخص می شود که هر رخدادی بدون توجه به میزان رقت بار بودن آن، صرفاً گامی ضروری به سوی شفافیت است؛ از این رو هیچ غم و اندوه و عذاب یا حتی شادی ای بیهوده نیست».

بدین ترتیب مردم باید از رنج بردن خوشحال شوند (هرچند که عجیب به نظر می رسد) چرا که این رنج، نشانه فراهم بودن انرژی لازم برای دگرگون سازی شخصیت آنهاست. رنج بردن، روش طبیعی مشخص کردن یک نگرش یا شیوه رفتاری نادرست است و برای یک فرد بی طرف و غیر خود محور، لحظه لحظه رنج کشیدن فرصتی برای رشد است. در این معنی «می توان از روان نژند بودن خود خوشحال بود، خوشحالی در صورتی که قادر باشیم از رنج بهره ببریم».

یک اصل مشاوره از این بحث سرچشمه می گیرد: مشاور نباید رنج مراجع را تسکین دهد. بلکه به جای آن باید رنج وی را در جهتی سازنده سوق دهد. مشاور باید از این رنج همانند نیروی آبی استفاده کند که وقتی به درستی هدایت می شود، نیروهای پویایی را تولید می کند که می توانند به دگرگونی شخصیت منجر شوند.

گاه گفته می شود که مراجع باید همیشه شادتر از زمانی که وارد دفتر مشاوره شده است، از آن خارج شود، اما این موضوع می تواند نشان دهنده آن باشد که مشاور صرفاً دلگرم کردن مراجع نسبت به سبک زندگی پیشینش بوده است. تعریف و تمجید از مراجع ممکن است به وی آسیب برساند و غلبه نهایی بر مشکل را به تعویق بیاندازد. به طور معمول مراجع باید پس از مصاحبه، با شجاعت بیشتری از دفتر مشاوره خارج شود، اما شجاعتی همراه با این درک دردناک که شخصیت وی باید دگرگون شود. اگر مشاوره چیزی بیش از یک مشاوره سطحی و کم عمق باشد، مراجع دچار احساس تزلزل و احتمالاً غمگینی خواهد شد.


🌟 @sayehsokhan 🌟

✅مسائل و مشکلات و اختلالات،
نشانه های خارجی امکانات بکار گرفته نشده درونی انسان هستند.

✍ #رولو_می

🆔 @Sayehsokhan

✅ دوست داشتن خود نه تنها لازم است بلکه پیش شرط دوست داشتن دیگران نیز می باشد. کسی که خود را محکوم و تحقیر می کند، دیگران را نیز محقر و ناخوشایند احساس می کند.

✳️ آگاه بودن شخص به وجود و ارزش خود موجب بزرگ بینی ، غرور و حقیر دیدن دیگران نمی شود، قضیه بر عکس این است، بطور کلی خود بزرگ بینی،نخوت و غرور نشانه خالی بودن درون و شک در ارزش شخصی خویشتن است و فخر و مباهات معمولی ترین و رایج ترین پوششی است که آدم های مضطرب و دل نگران بر احساس خالی بودن و شک درونی خود می گذارند....

❇️ همیشه آدمی که به ضعف درونی خود آگاه است قلدر نمایی می کند و کسی که خود را ناچیز می بیند، خودستا و لاف زن
می شود. نمایش عضله ،زیاده گویی، خود گرفتن و یک دنده گی زیاد همه نشانه های اضطراب درونی فرد و گروه است.


✍ #رولو_می

🆔 @Sayehsokhan

✳️ عشق میرایی مان را نیز به ما یادآوری می کند.

❇️ وقتی یکی از دوستان یا اقوام مان از دنیا می رود، به وضوح تحت تاثیر این واقعیت قرار
می گیریم که زندگی گذرا و غیر قابل بازگشت است. ولی همزمان رخدادهای پرمعنای زندگی و نیز انگیزه ی خطرپذیری برای جست زدن در آن هم عمیق تر حس
می شود.

✳️ شاید اغلب انسانها تا وقتی در مرگ یک نفر، ارزش دوستی، دلبستگی و وفاداری را تجربه نکرده اند، نمی دانند عشق عمیق چیست.

✅ حق با آبراهام مزلو است وقتی می گوید اگر نامیرا بودیم، بعید بود بتوانیم مشتاقانه عشق بورزیم.

👤#رولو_می
📚عشق و اراده

🆔 @Sayehsokhan

‍ ⁉️حال سوال اینجاست که چرا فرد خودش را تا این حد وقف کار می کند؟ چه تنش هایی در درون شخصیت او وجود دارند که به او اجازه ی محول کردن کار به دیگری را نمی دهند؟ بدیهی است که افراد اغلب خود را غرق کار می کنند تا به این بهانه از مشکلات شخصیتی حل نشده ای که دارند، بگریزند


#هنر_مشاوره 📕
#رولو_می 👤

@rahi_be_rahaei
🆔 @SayehSokhan

#از_بزرگان

وقتی #سقراط زندگی آرمانی و جامعه آرمانی را توصیف می کند گلاوکن، یکی از شاگردهایش می گوید " من باور ندارم که چنان شهر خداپسندانه ای در هیچ نقطه از جهان وجود داشته باشد" سقراط پاسخ می دهد که " مهم نیست که چنان شهری وجود داشته باشد یا نه مهم این است که آدم خردمند به راه و روش های آن شهر زندگی کند. به حرف و نظر دیگران کاری نداشته باشد و زندگی خود را در انطباق با قواعد و مقررات آن شهر سر و سامان بدهد."

#انسان_در_جستجوی_خویشتن
#رولو_می
🆔 @Sayehsokhan

ما انسان‌های مستقلی هستیم که اغلب نیروهای خود را زیاد جدی می‌گیریم، مدام در حالِ کنش و واکنشیم و غافلیم که بیشتر ارزش‌های زندگی فقط زمانی به‌دست می‌آیند که سماجت نکنیم، در سکوت از راه می‌رسند، آن هم وقتی که اصرار و نیازی در کار نباشد، نه رانشی پشت آنهاست و نه کششی از جلو در کار است، بلکه خموشانه و از با هم بودن محض سر برمی‌آورند.

📙 #عشق_و_اراده
👤 #رولو_می

🆔 @Sayehsokhan

‍🔹هفت دیدگاه نسبت به معنای زندگی

1⃣ #اریک_فروم: انسان موجودی است که زندگی‌اش را از رهگذر زیستن پربار، معنادار می‌کند. چنین انسانی می‌کوشد تا با خدمت گرفتن نیروهای عشق و منطق کامل‌ترین شکل نیروی درونی‌اش را متحقق کرده و به زندگی معنا بخشد.

2⃣ #آبراهام_مازلو: معنا از رهگذر خودشکوفایی تجربه می‌شود و چنین شخصی انگیزه‌ی معطوف به رشد دارد و برای رسیدن به معنا، قدرت‌های خلاقش را به سوی اهداف مذکور بسیج می‌کند.

3⃣ #رولو_می: او معنا را یک تجربه‌ی درونی شخصی می‌داند. کسی که بتواند با بالاترین ارزش‌هایش زندگی کند، قصدمندی خود را بفهمد، قدرت اراده‌اش را برای انتخاب بفهمد و قادر به عشق‌ورزی باشد به معنا دست یافته است.

4⃣ #کریشنا_مورتی: دنیا هنگامی با معنا، تجربه می‌شود که دانشی از خود، توسط خودمشاهده‌گری به دست آید. انسان خود را آزاد درک کند و حالت پذیرایی از آگاهی را تجربه کند.

5⃣ #پل_تیلیش: انسان زندگی معنادار را انتخاب می‌کند. شخص با انتخاب ایمان و عشق به عیسی مسیح معنای زندگی خود را برمی‌گزیند.

6⃣ #آبراهام_هسکل: اگر انسان به یاد خدا باشد زندگی را معنادار تجربه می‌کند. البته تجربه خدا به شکل ساده‌انگارانه مدنظر نیست بلکه خدا را بایستی در زندگی روزمره فهمید.

7⃣ #ویکتور_فرانکل: معنا از رهگذر پاسخگویی به خواسته‌های موقعیت پیش‌آمده کشف می‌شود در نتیجه با تعهد نسبت به تکلیف منحصربه‌فرد زندگی تجربه می‌شود. در اینجا بایستی به خود اجازه دهیم تا تجربه‌ی لحظه را درک کرده و به یک معنای نهایی اعتماد نماییم. معنای نهایی که ممکن است به مفهوم خدا باشد یا نباشد.

🆔 @Sayehsokhan

#صرفا_جهت_اندیشیدن

هر وقت انسان بتواند مثل کسی غیر از خودش به خودش بنگرد و درباره خود بیندیشد، به خودآگاهی رسیده است و این از مشخصات نوع انسان است.
در واقع خودآگاهی بالاترین و والاترین کیفیتی است که انسان از آن برخوردار است.
خودآگاهی باعث می‌شود که انسان بین "خود" و دنیایی که در آن بسر می‌برد تمییز قائل شود؛ به زمان و گذشت زمان توجه داشته باشد.
خودش را به کنار از زمان حال در گذشته و آینده فرض کند؛ از گذشته بیاموزد و برای آینده نقشه بکشد.

#رولو_می
#انسان_در_جستجوی_خویشتن

🆔@Sayehsokhan

انسان نمی‌تواند طولانی مدت با احساس پوچی سر کند: اگر به سوی چیزی رشد نکند، کاملاً راکد و منفعل نمی‌ماند؛ بلکه استعدادهای فروخورده‌اش، به ناخوشی، نومیدی و در نهایت فعالیت‌های ویران‌گر تبدیل می‌شود.
احساس پوچی یا خلأ معمولاً از این احساس افراد سرچشمه می‌گیرد که از انجام هر کار مؤثر در #زندگی خود یا دنیایی که در آن زندگی می‌کنند، ناتوانند. خلأ درونی حاصل انباشتگی درازمدت این عقیده‌ِ خاص فرد درباره‌ خودش است که قادر نیست به عنوان یک موجود هستی‌مند زندگی خود را اداره کند یا نگرش ‌دیگران را نسبت به خود تغییر دهد یا تأثیر مفیدی بر دنیای اطراف‌اش بگذارد. در نتیجه گرفتار همان حس عمیق نومیدی و بیهودگی‌ای می‌شود که بسیاری از مردم روزگار ما به آن دچارند؛ و از آن‌جا که خواست و احساسش تغییر مهمی ایجاد نمی‌کند، خیلی زود خواستن و احساس کردن را کنار می‌گذارد.
از سوی دیگر بی‌احساسی و فقدان عاطفه دفاع‌هایی هستند در برابر #اضطراب.
وقتی کسی مدام خود را با خطری مواجه می‌بیند که قادر نیست بر آن غلبه کند، آخرین دفاعش این است که حتی از حس کردن آن خطرات هم پرهیز کند.

📚#برشی_از_کتاب:
#عشق و اراده
#رولو_می

🆔 @Sayehsokhan