#برگه_شوندان

گریه و اندوه اهریمنی است. در آموزه‌های دین زرتشت، این اهریمن بدنهاد است که زاری را در جهان می‌گسترد. و آن‌چه مزدا اهوره به آدمیان داده است تا در برابر شر ایستادگی کنند، رامش و شادی است.

شادی آفریده‌ی اهورامزدا و هم‌سنگ دیگر آفریده‌های او چون زمین و آسمان و انسان است، چنان‌که در سنگ‌نبشته‌ی نقش رستم از زبان داریوش بزرگ آمده است:

«کردگار بزرگ اهورامزداست که زمین را آفرید. که آسمان را آفرید. که آدمی را آفرید. که شادی را برای آدمی آفرید. که داریوش را شاه کرد. شاهی از بسیار شاهان و فرمان‌داری از بسیاران.»
اهریمن آدمیزاده را گریان و پیوسته در رنج و اندوه می‌خواهد. او اما باید بخندد. بر نیک و بد، و بر تباهی دوران‌ها، که راه دیگری برای گذر از گردنه‌های دشخوار زندگی نیست. و شادی خود بالاترین نیایش‌ها به درگاه مزدا اهوره است چنان که در گاهان می‌گوید:

«ای اهوره‌ی تیزبین! به شادمانی و رامش من، دهش بی‌مانند خویش را که از «شهریاری مینوی» و از «منش نیک» است، بر من آشکار کن.»
(هات ۳۳/بند۱۳‌)

«ای کسانی که همه هم‌کام یک‌دیگرید! «اشه» و «منش نیک» را که از آموزش آن، «آرمیتی» فزونی خواهد گرفت، به ما ارزانی دارید. شما را در نماز می‌ستاییم و از «مزدا» خواستاریم که به ما رامش بخشد.»
(یسنه، هات ۵۱/ بند ۲۰)


#محسن_توحیدیان
-----------------------------------

(فرازهای گاهان از اوستا به‌ترجمه‌ی
جلیل دوستخواه)

اَشَه: حقیقت و راستی، قانون پاداش و پادافره.
آرمیتی: اسپندارمذ، یکی از ایزدبانوان دین زرتشتی و نماد مهر و بردباری و فروتنی.


‌https://t.me/shavandanpage
🆔 @Sayehsokhan