غبار غم برود حال خوش شود حافظ
تو آب دیده از این رهگذر دریغ مدار

حافظ / شـــعر پارسی

انتقامِ هرزه‌گویان را به خاموشی گذار
تیغ می‌گوید جوابِ مرغِ بی‌هنگام را ...

صائب تبریزی / شـــعر پارسی

خود را چو یافتی همه عالم از آن توست
چشم از جهان بپوش، طلبکار خویش باش

صائب تبریزی / شـــعر پارسی

جلوه‌ها کردم و نشناخت مرا اهل دلی
منم آن سوسن وحشی که به ویرانه دمید

رهی معیری / شـــعر پارسی

گر سر برود فدای پایت
دست از تو نمی‌کنم رها من


سعدی / شـــعر پارسی

با درد توام خوشست ازیراک
هم دردی و هم دوای دردی

سعدی / شـــعر پارسی

کمی تاریخ خواندن لازم آید شیخ و سلطان را
که غیر از قصه‌ی عبرت در او تکرار هم باشد

حسین جنتی / شـــعر پارسی

دردا که دردِ من به دوا کم نمی‌شود
راضی شدم به مردن و آن هم نمی‌شود

یقینی لاهیجی / شـــعر پارسی

گر من سخن نگویم در وصف روی و مویَت
آیینه‌ات بگوید پنهان که بی‌نظیری

سعدی / شـــعر پارسی

تنهایی چیزهای زیادی به انسان می‌آموزد
اما تو نرو!
بگذار من نادان بمانم.

ناظم حکمت / شـــعر پارسی

شربتی تلختر از زهر فراقت باید
تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

سعدی / شـــعر پارسی

فروتنی‌ست دلیل رسیدگانِ کمال
که چون سوار به منزل رسد، پیاده شود

صائب تبریزی / شـــعر پارسی

به چشم عقل در این رهگذار پرآشوب
جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی‌محل است

حافظ / شـــعر پارسی

شور آوردم که گاو گردون نکشد
دیوانگیی که صد چو مجنون نکشد

هم من بکشم که شور تو جان منست
جان خود را بگو کسی چون نکشد

مولانا / شـــعر پارسی

نوایی

سوسن / شـــعر پارسی

هزار عاشق دیوانه در من است که هرگز
به هیچ بند و فسونی نمی کنند رهایت

دل است جای تو تنها و جز خیال تو کس نیست
اگر هر آینه، غیر از تویی نشست به جایت

حسین منزوی / شـــعر پارسی

نیم ساعت پیش خدا را دیدم!
قوز‌کرده با پالتوی مشکی بلندش
سرفه‌کنان در حیاط
از کنار دو سرو سیاه گذشت
و روبه‌روی ایوانی که من ایستاده بودم آمد
آواز که خواند تازه فهمیدم
پدرم را با او اشتباه گرفته‌ام!

حسین پناهی / شـــعر پارسی

ای دل ز عبير عشق كم گوی
خود بو برد آن‌كه يار باشد

مولوی / شـــعر پارسی