فرصت شمار صحبت کز این دوراهه منزل
چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن

حافظ / شـــعر پارسی

تخت چمن سبزه‌ی دولت جمشید شد
همت کوروش بلند، بار دگر عید شد

اسحاق انور / شـــعر پارسی

ابر آذاری برآمد، باد نوروزی وزید
وجه می می‌خواهم و‌ مطرب، که می‌گوید رسید؟

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام
بار عشق و مفلسی صعب است، می‌باید کشید

حافظ / شـــعر پارسی

که چشم بد از فر تو دور باد
همه روزگاران تو سور باد

فردوسی / شـــعر پارسی

ای آنکه به آئین عجم خُرده گرفتی
نوروز همان پاسخ دندان شکن ماست

ما زنده برآنیم که آرام نگیریم
این آیه‌ی کوتاه، تمام سخن ماست

حسن قریبی / شـــعر پارسی

‌دشمنانمان می‌توانند
همه‌ی گل‌ها را بچینند
ولی هرگز
نخواهند توانست
بر بهار
چیره شوند...

پابلو نرودا / شـــعر پارسی

عمریست مرا تیره و کاریست نه راست
محنت همه افزوده و راحت کم و کاست

شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست
ما را ز کس دگر نمیباید خواست

خیام / شـــعر پارسی

مثل گل‌های
ترک خورده کاشی شده‌ام

بعد تو پیر که نه
من متلاشی شده‌ام...

مهدی نظام‌آبادی / شـــعر پارسی

متکلّم را تا کسی عيب نگيرد سخنش صلاح نپذيرد.

مشو غرّه بر حُسنِ گفتارِ خويش
به تحسينِ نادان و پندارِ خويش 

سعدی / شـــعر پارسی

در فراقش می‌نویسم نامه‌ای وز دستِ من
خامه خون می‌گرید و خط خاک بر سر می‌کند

سلمان ساوجى / شـــعر پارسی

کسی جز عشقِ‌ شیرین نیست مردِ‌ بیستون کندن
محبّت تهمتِ ‌بیجا به نوکِ تیشه می‌بندد

نجیب کاشانی / شـــعر پارسی

کسی یا رب مبادا پایمال رشک همچشمی
حنا چندان که بوسد دست او خون می‌کند ما را

بیدل دهلوی / شـــعر پارسی

بوی خون می‌آید از چاه زنخدانت، بلی
بوی خون آید که چندین دل درو انباشتی

اوحدی / شـــعر پارسی

قصه چه کنم که اشتیاقِ تو چه کرد؟
با من دل پر زرق و نفاقِ تو چه کرد

چون زلفِ درازِ تو شبی می‌باید
تا با تو بگویم که فراقِ تو چه کرد

مهستی گنجوی / شـــعر پارسی

ترا مقصود آن باشد که قربانِ رهت گردم
ربایی دل که گیری جان ز من آهسته آهسته

فیض کاشانی / شـــعر پارسی

مشکل آن باشد که با اغیار بینی یار را
ورنه غمهایِ شبِ هجران چنان دشوار نیست

عندلیب کاشانی / شـــعر پارسی

فرامشی زِ فراموشیِ تو می‌خیزد
اگر تو یاد کنی، یاد می‌کنیم تو را

صائب تبریزی / شـــعر پارسی

بالا کشید زلف و دلم کی به من رسد؟
کو را به بام برد و زِ ته نردبان کشید

اميرخسرو دهلوى / شـــعر پارسی

دید خورشید رخش وز سر انصاف به ماه
گفت:من سایه ی او بودم و خورشید این است

سیف فرغانی / شـــعر پارسی

من و سجودِ بت، از ایزدم مترسانید
من آفریده‌ی عشقم، نه آفریده‌ی او

فصیحی هروی / شـــعر پارسی